Αρχείο κατηγορίας: Χωρίς κατηγορία

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΠΕΤΕΙΟΙ

277224762 5133738196672391 2678412532985999051 n
Δημοσιεύθηκε στις από τον/την .
277224762 5133738196672391 2678412532985999051 n

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ    https://youtu.be/bmv3ccu7tLs

277224762 5133738196672391 2678412532985999051 n

Έφτασε πάλι και φέτος η 28η Οκτωβρίου. Φέτος είναι τετραήμερο και οι περισσότεροι σκεφτόμαστε μόνο ότι δεν έχουμε σχολείο! Επομένως ξεχνάμε τη σημασία που έχει αυτή η μέρα για το έθνος μας. Είναι η ημέρα που ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στους Ιταλούς λέγοντας το ιστορικό ”ΟΧΙ”. Έτσι, είναι παράδοση στα σχολεία την παραμονή της 28ης να γίνεται γιορτή και ανήμερα η παρέλαση.

  Η γιορτή πραγματοποιείται μέσω της συνεργασίας μαθητών και καθηγητών. Παρουσιάζονται διάφορα γεγονότα της κατοχής και γενικότερα όλη η μέρα είναι αφιερωμένη εκεί. Όμως, τα περισσότερα παιδιά δεν παρακολουθούν τη δουλεία των συμμαθητών και των καθηγητών τους με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η αξία αυτών των εορτών. Κατά την άποψή μου, οι γιορτές πρέπει να υπάρχουν και έχουμε χρέος ως Έλληνες να τιμούμε αυτή τη μέρα. Ωστόσο, θα πρέπει να γίνονται με διαφορετικό τρόπο. Καταρχήν, θα έπρεπε να δοθεί κίνητρο στους μαθητές ν παρακολουθήσουν τη γιορτή. Συνεπώς, θα μπορούσαμε αντί απλά να παρακολουθούμε προβολές και να ακούμε τους συμμαθητές μας να απαγγέλουν ποιήματα, να κάνουμε κάτι πιο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δραματοποιήσουμε κάποια γεγονότα. Έτσι, πολλοί μαθητές θα είχαν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε διάφορα σκετς και με αυτό τον τρόπο θα γίνονταν και πιο κατανοητά τα γεγονότα. Οι θεατές θα είχαν ένα δέλεαρ για να παρακολουθήσουν τη γιορτή και κάτι θα αποκόμιζαν από όλο αυτό.

 

  Τώρα το θέμα της παρέλασης είναι μία άλλη ιστορία. Από το δημοτικό παρατασσόμαστε σε σειρές και περπατάμε σαν στρατιωτάκια στη μέση του δρόμου υπό τις επευφημίες του κόσμου. Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάλαβα ούτε γιατί οι γιαγιάδες έπαιρναν τέτοια ικανοποίηση όταν μας έβλεπαν, ούτε το λόγο για τον οποίο πρέπει να κάνουμε γενικά παρέλαση. Ο στρατός να κάνει. Αλλά τα σχολεία γιατί; Δεν παραπέμπει σε ολοκληρωτικό καθεστώς όλο αυτό; Δεν είναι λίγο αστείο να κάνουν παρέλαση μικρά παιδάκια; Σίγουρα είναι, αφού ούτε τα ίδια δεν καταλαβαίνουν γιατί το κάνουν. Ούτε καν εμείς, μαθητές γ’ λυκείου και ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει το σκοπό της παρέλασης. Και κάτι που θεωρώ εξοργιστικό είναι ότι πρέπει να γυρνάμε το κεφάλι μας στους ”επισήμους”! Γιατί πρέπει να το κάνουμε αυτό; Τι καθιστά αυτούς τους ανθρώπους επισήμους; Όλα αυτά μου μοιάζουν αντιδημοκρατικά. Ωστόσο, συμμετέχω  πάντα στην παρέλαση γιατί θεωρώ ότι τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο τιμώ τους νεκρούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μου. Βέβαια, κατά την άποψή μου αυτός ο τρόπος δεν είναι ο σωστός. Θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στη γιορτή.Όμως, αυτή είναι η παράδοση της χώρας μας και αυτός ο αναχρονιστικός θεσμός δύσκολα θα αλλάξει.    

                                                                                      Ελένη Μάλλιου 

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ   

Ανάμεσα στην αγάπη για την πατρίδα και στον εθνικισμό υπάρχει η ίδια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην ευγένεια της ανθρώπινης αγάπης για ένα ανθρώπινο δημιούργημα και της κτηνώδους ασέλγειας ή της νοσηρής ακολασίας ή του εγωιστικού καπρίτσιου έγραφε ο φιλόσοφος , ιστορικός και πολιτικός Μπενεντέτο Κρότσε το 1943  . Ο λόγος του ακούγεται όσο ποτέ επίκαιρος , σε μια εποχή που τα φαντάσματα του Μουσολίνι και του Χίτλερ , στο όνομα της πατρίδας , καταπολεμούν την ιδεολογική και πολιτισμική διαφορετικότητα με σκοπό την επίτευξη ομοιομορφίας και πολιτιστικής καθαρότητας .

Πατριωτισμός είναι εκείνο το υψηλό συναίσθημα της αγάπης προς την πατρίδα και σε ό, τι αυτή εκφράζει , ζωτικό χώρο , ήθη και έθιμα , γλώσσα , ιστορία , σύμβολα . Η πατρίδα για τον άνθρωπο είναι βιωματική εμπειρία οικειότητας : οικείος χώρος ζωής , σχέσεις αμεσότητας , δεσμοί και φιλίες , αγαπημένοι   νεκροί , δέσιμο της μνήμης με το χώρο , ένταξη στη γλώσσα , μετοχή στην παραδομένη από γενιά σε γενιά πείρα … Πατριωτισμός είναι πολύ απλά το να αγαπάς την πατρίδα σου όπως αγαπάς το σπίτι σου . Στη Γερμανία ο Γιούργκεν Χάμπερμας ανέπτυξε πριν από μερικά χρόνια την έννοια του συνταγματικού πατριωτισμού, δηλαδή ενός πατριωτισμού που βασίζεται όχι πλέον στην πρόσδεση σε μια κουλτούρα , σε μια εθνική ομάδα και σε μια κοινή μοίρα , αλλά πάνω σε οικουμενικές πολιτικές αξίες – ελευθερία , δημοκρατία , ισότητα – που επικυρώνονται από το σύνταγμα μιας χώρας . Πιο συγκεκριμένα , ο πατριωτισμός εκδηλώνεται με πολλές μορφές : ως συνειδητή και ενεργός πολιτική στράτευση , ως προάσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος , ως εκούσια υπακοή στους νόμους . Ως σεβασμός στα αρχαία μνημεία και στους ιστορικούς τόπους , στις παραδόσεις και στην ιστορία , ως αγάπη για τη γλώσσα , ως συμμετοχή στους εθνικούς αγώνες , ως διάθεση όλων των υλικών , ηθικών και πνευματικών δυνάμεων των πολιτών για την ελευθερία και την ευημερία της .

Η έννοια του πατριωτισμού επανεμφανίζεται στην Αγγλία στα τέλη του 17ου αιώνα , στη διάρκεια της Ένδοξης Επανάστασης και ύστερα από αυτή . Πατριώτες είναι εκείνοι που σκότωσαν τον τύραννο και έχυσαν το αίμα τους για να διεκδικήσουν την ελευθερία του λαού . Το 18ο αιώνα ο Μοντεσκιέ ορίζει την πολιτική αρετή ως αγάπη για την πατρίδα , δηλαδή αγάπη για την ισότητα , εννοώντας ως αγάπη για την πατρίδα την αγάπη για τους νόμους και τους θεσμούς που προστατεύουν την πολιτική ελευθερία . Πατρίδα εξηγεί η Εγκυκλοπαίδεια» δεν σημαίνει , όπως το θέλει η τρέχουσα αντίληψη , τον τόπο στο οποίο γεννηθήκαμε , αλλά ένα ελεύθερο κράτος , του οποίου είμαστε μέλη και του οποίου οι νόμοι προστατεύουν την ευτυχία και την ελευθερία μας . Η πατρίδα είναι ακόμη συνώνυμο της δημοκρατίας . Μπορούν να λένε ότι έχουν μια χώρα  , εξηγεί ο Ρουσό , αλλά όχι μια πατρίδα , γιατί η πατρίδα υπάρχει μόνο αν υπάρχει η ελευθερία και αν υπάρχουν πολίτες , δηλαδή σε μια δημοκρατία . Στην Αγγλία , στην ΗΠΑ και στη Γαλλία , στις χώρες δηλαδή που συνέβαλαν ιδιαίτερα στη γέννηση της σύγχρονης δημοκρατίας , ο όρος πατριώτης υπήρξε για αιώνες συνώνυμο του πολίτη που υπερασπίζεται την κοινή ελευθερία , τους νόμους , το σύνταγμα ενάντια στην τυραννία και τη διαφθορά .

Εάν ο πατριωτισμός είναι «αλήθεια» , ο εθνικισμός είναι « επιθυμητική ψευδαίσθηση». Εθνικισμός είναι η προσπάθεια να επιβληθεί με συνέπεια το ιδεολόγημα του έθνους . Να αποκατασταθεί ή να εξυμνηθεί η συνεπής φυλετική ομοιογένεια ή να εξασφαλιστεί φυλετική καθαρότητα , να επιβληθεί κρατικά ένα επίσημο γλωσσικό ιδίωμα , να δημιουργηθεί μια εθνική ιστορία έστω και με προκρούστειες αυθαιρεσίες . Ως όρος ο εθνικισμός γεννιέται με τον Χέρντερ που τον χρησιμοποιεί με την έννοια της πρόσδεσης στη δική του γη , της πνευματικής αυτάρκειας , της υπεράσπισης της δικής του πολιτιστικής παράδοσης , ενάντια σε μολύνσεις , αναμείξεις και εισβολές ξένων στοιχείων . Αυτό που ο διαφωτισμός στιγμάτιζε ως προκατάληψη και πνευματική στενότητα , γίνεται με τον Χέρντερ αξία : Ονομάστε το έστω προκατάληψη , απλοϊκότητα , περιορισμένο εθνικισμό , αλλά η προκατάληψη είναι ωφέλιμη   , μας κάνει ευτυχείς , ωθεί τους λαούς προς το κέντρο τους , τους κάνει πιο στέρεους , πιο γόνιμους με το δικό τους τρόπο και επομένως πιο ευτυχισμένους στις κλίσεις τους και στους σκοπούς τους . Βέβαια , εκτός από τον πολιτικό εθνικισμό που επιδιώκει την επέκταση της εθνικής επιρροής πέρα από τα πολιτικά όρια , υπάρχουν και άλλα είδη εθνικισμού . Ο πνευματικός εθνικισμός που δηλώνει την τάση προς επιβολή του ιδιαίτερου πολιτισμού εντός των ορίων αποκλείοντας το συγχρωτισμό με άλλα πνευματικά ρεύματα που προέρχονται από την αλλοδαπή . Ο κοινωνικός εθνικισμός που σημαίνει αποκλεισμός από δεσμούς οικογενειακούς και κοινωνικές σχέσεις στοιχείων αλλοεθνών . Ο οικονομικός εθνικισμός ως προτίμηση από το έθνος των αγαθών που παράγει το ίδιο με ταυτόχρονο αποκλεισμό σε προϊόντα άλλων χωρών . Ο θρησκευτικός εθνικισμός που απαιτεί σύμπτωση έθνους και θρησκείας και εκδηλώνεται με τυφλό μίσος ενάντια στους αλλόθρησκους ή σε αυτούς που ανήκουν σε διαφορετική εκκλησία .

Ο πατριωτισμός είναι αγάπη οικουμενικών αξιών , όπως η ελευθερία και οι νόμοι ή το σύνταγμα , ενώ ο εθνικισμός είναι πρόσδεση σε μια ιδιαίτερη κουλτούρα . Ο πατριωτισμός , αποδίδοντας προτεραιότητα στην κοινή ελευθερία , αναγνωρίζει υποχρεωτικά την αξία της ιδιαίτερης κουλτούρας ενός λαού , ενώ ο εθνικισμός , στο βαθμό που θεωρεί την πολιτισμική ενότητα ανώτατη αξία , δεν χρειάζεται την ελευθερία . Εχθροί του πατριώτη είναι η τυραννία και η διαφθορά .Εχθροί του εθνικιστή είναι η διαφορετικότητα ή η πολιτιστική , θρησκευτική , εθνική μόλυνση . Ενώ η πατρίδα για το δημοκρατικό πατριωτισμό δεν μπορεί να συνυπάρχει με την τυραννία και το δεσποτισμό , τίποτα δεν εμποδίζει τον εθνικιστή να ζει την πληρότητα της ιδιαίτερης κουλτούρας του σε ένα δεσποτικό ή τυραννικό καθεστώς . Ο εθνικιστής εξαίρει την καθαρότητα των ηθών ως θεμέλιο του εθνικού μεγαλείου . Ο πατριωτισμός είναι ακριβώς το αντίθετο του θαυμασμού για την πολιτιστική ομοιογένεια και το μεγαλείο του έθνους , Είναι μάλλον , όπως εξήγησε η Σιμόν Βέιλ , μια μορφή συμπάθειας που νιώθουμε για αγαπημένα πρόσωπα ή πράγματα , των οποίων αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά και την ευθραστότητα .

Ο πατριωτισμός μπορεί να εξασφαλίσει το ευ ζην , επειδή πρώτα είναι συναίσθημα αλλά και καθήκον . Απορρέει από την εθνική συνείδηση και προϋποθέτει , αφενός , ευθύνη , αγωνιστικότητα , δημιουργική πρωτοβουλία , χωρίς ιδιοτέλεια και πάθη , δηλαδή ουσιαστική ηθική ελευθερία , και , αφετέρου , βαθύτατη σκέψη , παιδεία , που σημαίνει ουσιαστική ενημέρωση για τα εθνικά θέματα , δημιουργική αμφισβήτηση των κακώς κειμένων , αντίσταση στην προπαγάνδα , το φανατισμό ,τη μαζοποίηση . Διασφαλίζει την ισοτιμία και την αξιοκρατία και συμβάλλει στην κοινωνική ομαλότητα και ισορροπία . Δεν επιτρέπει την εμφάνιση του τυφλού κομματισμού , αλλά στηρίζει την πολιτική συναίνεση που ελαχιστοποιεί φαινόμενα λαϊκισμού και εκμετάλλευσης του λαού για ιδιοτελείς σκοπούς . Σήμερα οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση ότι η φιλοπατρία εκδηλώνεται μόνο σε περιπτώσεις εξωτερικής απειλής ή σε πολεμικές περιόδους , χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι η αρετή αυτή ισοδυναμεί με την προσφορά του ατόμου στο σύνολο και σε όλα τα επίπεδα . Μετά τη διαπίστωση αυτή , μπορούμε να πούμε ότι στη σημερινή ατομικιστική και ωφελιμιστική εποχή μας , οι νεοέλληνες συχνά δεν διαπνεόμαστε από αληθινό πνεύμα πατριωτισμού . Έτσι , ενώ θεωρητικά υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα τα εθνικά ιδεώδη και συμφέροντα , πρακτικά δεν διστάζουμε να διασπαθίσουμε το δημόσιο χρήμα , να καταστρέφουμε το περιβάλλον και γενικά να προωθούμε με υπερβάλλοντα ζήλο στενά συντεχνιακά συμφέροντα που υποσκάπτουν το εθνικό συμφέρον .

Αντίθετα , ο εθνικισμός θεωρείται επιζήμια για την πατρίδα στάση . Τα παραδείγματα φθονούν:διεκδικούνται εδάφη με τη λογική της πληθυσμιακής υπεροχής,ξεριζώνονται πληθυσμοί από πανάρχαιες πατρογονικές εστίες, διώκονται μειονότητες για την επίτευξη εθνοκάθαρσης, με φρικιαστικές γενοκτονίες επιδιώκεται φυλετική ή και ιδεολογική ομοιογένεια,καθώς ο εθνικισμός μάχεται για την πολιτιστική καθαρότητα και την ομοιογένεια ενός λαού , αποκλείοντας και καταπολεμώντας τη διαφορετικότητα . Επίσης , αναμοχλεύονται πάθη και γίνονται ρατσιστικές διακρίσεις κυρίως εναντίον των ξένων , υπονομεύεται η ομοψυχία και η συνοχή των πολιτών , οξύνονται οι σχέσεις μεταξύ των κρατών , που συχνά οδηγούνται σε πόλεμο , και συνεπώς , κλονίζονται τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος .

 

Κοντολογίς , μπορεί και πρέπει να είμαστε πατριώτες , γιατί ο αληθινός πατριωτισμός είναι η βάση εκείνη της πολιτικής αρετής που είναι αναγκαία στη δημοκρατία και γιατί ο πατριωτισμός είναι πιθανόν το πιο ισχυρό αντίδοτο στον εθνικισμό . αυτό που απαιτείται είναι κατάλληλη αγωγή , ώστε τα πατριωτικά ιδεώδη να είναι ταυτόχρονα και δημοκρατικά ιδεώδη .

Από το Διαδίκτυο

ΚΕΙΜΕΝΟ 3 

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑΦΟΠΕΤΡΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ & Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΑΡΑΓΟΥΝ

Posted by candiaalternativa.info 

Έφτασε πάλι η μέρα άλλης μιας παρέλασης. Οι μαθητές θα πρέπει να δείξουν και πάλι ότι ο καθημερινός βομβαρδισμός τους με τόνους εθνικών ιδεωδών και η προσπάθεια του εκπαιδευτικού συστήματος να διαμορφώσει πειθαρχημένους υπηκόους δεν πάνε χαμένα. Παιδιά και νέοι άνθρωποι ομοιόμορφα ντυμένοι, αγέλαστοι και σιωπηλοί θα περπατήσουν με βήμα εν δυο στους κεντρικούς δρόμους σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια, επιβεβαιώνοντας ότι αυτό που τους διδάσκει η μιλιταριστική διαδικασία της παρέλασης είναι στρατιωτικό πνεύμα, δηλαδή ένα γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο απώλειας της προσωπικότητας τους. Προωθώντας και αφομοιώνοντας το ιδεολόγημα της «πανταχού παρούσας ιεραρχίας», οι μαθητές θα διαχωριστούν για άλλη μια φορά βάσει της σχολικής τους επίδοσης και της σωματικής τους διάπλασης ως σαν να είναι άψυχα αντικείμενα. Έτσι, μπροστά ως σημαιοφόροι και παραστάτες, θα βηματίσουν οι «καλοί» μαθητές πρότυπα. Οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν τα πρότυπα, μοιραζόμενοι σε γραμμές κατά ύψος με τους ψηλούς μπροστά και τους κοντούς πίσω. Εν μέσω εμβατηριακών τυμπανοκρουσιών, θα περάσουν μπροστά από την εξέδρα των πολιτικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών εκπροσώπων της κυριαρχίας, όπου θα δηλώσουν και θα παγιώσουν την υποταγή τους με ένα συντονισμένο τιμητικό χαιρετισμό, ευχαριστώντας έτσι τους άρχοντες για όσα «καλά» έχουν κάνει, ενώ το φιλοθέαμον πλήθος των κοινών θνητών θα κουνάει γαλανόλευκα σημαιάκια.

Η λεγόμενη «εθνική συνείδηση» μέσω της οποίας κοινωνικοποιούμαστε και προς τιμήν της οποίας καλούμαστε να μετατραπούμε σε κουρδισμένα στρατιωτάκια, πατάει πάνω σε μια ριζική διαστρέβλωση της ιστορίας. Ο όρος «έθνος» εμφανίζεται για πρώτη φορά στην αμερικανική και γαλλική επανάσταση στα τέλη του 18ου αιώνα και σε αντίθεση με τις σύγχρονες αντιλήψεις αυτό που χαρακτήριζε μια «εθνικότητα» δεν ήταν ούτε η καταγωγή, ούτε η γλώσσα, αλλά πολιτικά κριτήρια, όπως η επιθυμία των «Γάλλων πολιτών» να εναντιωθούν στη μοναρχία των Λουδοβίκων ή αντίστοιχα των αποικιών του Νέου Κόσμου ενάντια στο βασιλιά της αγγλίας. Οι εθνικές ιστορίες των χωρών δεν υπήρχαν ως τέτοιες πριν τη γέννηση του έθνους-κράτους ως μοντέλο κυριαρχίας, αλλά επανακατασκευάστηκαν και επανακατασκευάζονται ως «εθνικές» για να θωρακίζουν τα σύνορα των κρατών και τις παρωπίδες των υπηκόων τους. Στην πραγματικότητα, τα έθνη-κράτη αναδύθηκαν την περίοδο παρακμής των φεουδαρχικών καθεστώτων και αποτέλεσαν το μηχανισμό δημιουργίας μεγάλων εσωτερικών αγορών, επέκτασης των εμπορικών συναλλαγών και παραγωγής πειθήνιων εργατών για τη βιομηχανία που απαιτούνταν από την ανερχόμενη τάξη των κεφαλαιοκρατών. Η επιβολή των εθνών-κρατών επιτεύχθηκε μέσω της βίαιης εκτόπισης, ισοπέδωσης και ομογενοποίησης των διαφορετικών πληθυσμών που κατοικούσαν σε μια εδαφική περιοχή, καταστρέφοντας τις διαλέκτους και τα ξεχωριστά ήθη και έθιμα τους. Καταλυτικό ρόλο σ’ αυτήν τη διαδικασία έπαιξε και παίζει η καλλιέργεια (κυρίως μέσω της εκπαίδευσης) του ιδεολογήματος της εθνικής ενότητας, δηλαδή της ψευδαίσθησης ότι υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων απέναντι σε κάποιο εξωτερικό εχθρό. Και όλα αυτά με σκοπό τη μέγιστη δυνατή εκμετάλλευση των δευτέρων από τους πρώτους και τον αποπροσανατολισμό των εκμεταλλευομένων από τα αίτια που την προκαλούν.

Ο φασιστικής έμπνευσης θεσμός της παρέλασης διατηρείται μέχρι σήμερα όχι μόνο ως μια ένεση τόνωσης της εθνικής ομοψυχίας στο μυαλό των υπηκόων, αλλά και ως μια τελετή επίδειξης ισχύος της κρατικής κυριαρχίας και του στρατού της. Της πολεμικής δηλαδή μηχανής που έχουν φτιάξει τα κράτη για να επιβάλλουν τα όπου γης συμφέροντα τους, όπως το να αυξήσουν τα εδάφη τους και τις περιοχές οικονομικής και πολιτικής επιρροής τους. ……..

Εκτός από τα παραπάνω, το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας και πατριωτικής ομοψυχίας (δηλ. αφεντικά και δούλοι έλληνες είμαστε ούλοι) αποτελεί το γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια και ανάπτυξη ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, ανάλογα με τα συμφέροντα της εξουσίας……….. Η πανάρχαια μέθοδος του «διαίρει και βασίλευε» σε όλο της το μεγαλείο: σπέρνουμε επίπλαστους διαχωρισμούς (στην προκειμένη εθνικούς) στους εκμεταλλευόμενους για να φαγώνονται μεταξύ τους και να μην καταλαβαίνουν ότι η αιτία της μιζέριας τους είμαστε εμείς (οι εκμεταλλευτές).

 

Όσο οι εθνικοί μύθοι αναπαράγονται, αναπόφευκτα θα καταλήγουν στο ρατσιστικό μίσος………. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι όπου γης κυρίαρχοι θα συνεχίζουν να κατασκευάζουν το κρέας για τις οβίδες τους σε «καιρό πολέμου» και πειθήνιους εργαζομένους σε «καιρό ειρήνης», τρίβοντας τα χέρια τους για τη νικηφόρα επέλαση τους σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

 

 

 

 

ΚΕΙΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΟΣ Γ

Τό κρυφό σχολειό

Ἀπ᾿ ἔξω μαυροφόρ᾿ ἀπελπισιά,

πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστό σκοτάδι,

καί μέσα στή θολόκτιστη ἐκκλησιά,

στήν ἐκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυ

τήν ὄψη τοῦ σχολειοῦ,

τό φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ

τρεμάμενο τά ὀνείρατα ἀναδεύει,

καί γύρω τά σκλαβόπουλα μαζεύει.

Ἐκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ

τοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα,

βραχνά ὁ παπάς, ὁ δάσκαλος ἐκεῖ

θεριεύει τήν ἀποσταμένη ἐλπίδα

μέ λόγια μαγικά,

ἐκεῖ ἡ ψυχή πικρότερο ἀγροικά

τόν πόνο τῆς σκλαβιᾶς της, ἐκεῖ βλέπει

τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει.

Κι ἀπ᾿ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,

ποῦ ἐβούβανε τά στόματα τῶν πλάνων,

καί ρίχνει καί συντρίβει καί κυλᾶ

στήν ἄβυσσο τούς θρόνους τῶν τυράννων,

κι ἀπό τή σιγαλιά,

ποῦ δένει στό λαιμό πνιγμοῦ θηλιά,

κι ἀπ᾿ τῶν προγόνων τ᾿ ἄφθαρτα βιβλία,

ποῦ δείχνουν τά πανάρχαια μεγαλεῖα,

ἕνας ψαλμός ἀκούγεται βαθύς

σά μελῳδίες ἑνόςς κόσμου ἄλλου,

κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθείς

προφητικά τά λόγια του δασκάλου

μέ μία φωνή βαριά.

«Μή σκιάζεστε στά σκότη! Ἡ λευτεριά

σάν τῆς αὐγῆς τό φεγγοβόλο ἀστέρι

τῆς νύχτας τό ξημέρωμα θά φέρει».

Ιωάννης Πολέμης

Ο ήλιος ο ηλιάτορας (απόσπασμα)  https://youtu.be/LMiWvAKg0cA?t=20

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά

Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά

Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται

Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Κάνει να πάρει πέτρα τηνε παρατά

Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

Μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς

Ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους

Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί

Να λείψουν απ’ τη μέση τους δοξολογεί.

Οδυσσέας Ελύτης

ΘΕΜΑΤΑ

Α.Να συνοψίσετε σε 70 λέξεις  τις απόψεις του συντάκτη του κειμένου 3.Μ.15

Β1.Να αναφέρετε τρεις διαφορετικούς τρόπους του κειμένου δύο με τους οποίους ο συντάκτης του διαφοροποιεί τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό και να τους σχολιάσετε ως προς την επίτευξη του στόχου της πειθούς.Μ.15 

 

Β2.Το κείμενο 1 είναι γραμμένο από μαθήτρια Λυκείου. Η οπτική της γωνία είναι υποκειμενική.Να επιβεβαιώσετε την άποψη αυτή με τέσσερις διαφορετικές αναφορές από το κείμενο.Μ.10

 

Β3. Στο κείμενο 2 γίνεται εκτενής χρήση του ασύνδετου σχήματος.Αφού επιλέξετε μία αναφορά,να επισημάνετε το επικοινωνιακό αποτέλεσμα της χρήσης αυτού του σχήματος.Μ.5

 

Β4. Εν μέσω εμβατηριακών τυμπανοκρουσιών, θα περάσουν μπροστά από την εξέδρα των πολιτικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών εκπροσώπων της κυριαρχίας, όπου θα δηλώσουν και θα παγιώσουν την υποταγή τους με ένα συντονισμένο τιμητικό χαιρετισμό, ευχαριστώντας έτσι τους άρχοντες για όσα «καλά» έχουν κάνει, ενώ το φιλοθέαμον πλήθος των κοινών θνητών θα κουνάει γαλανόλευκα σημαιάκια.

Ποιο κειμενικό είδος εντοπίζετε στο παραπάνω απόσπασμα (Μ.3).Να γράψετε τρία χαρακτηριστικά του (Μ.3) και να αιτιολογήσετε τη χρήση του από τον συντάκτη του κειμένου (Μ.4)

 

Γ.Να εντοπίσετε το θέμα των δύο ποιημάτων και να βρείτε τη νοηματική τους σύνδεση.Με τέσσερις διαφορετικούς κειμενικούς δείκτες στηρίζετε την απάντησή σας και καταθέτετε την προσωπική σας θέση απέναντι στο θέμα των δύο ποιημάτων.Μ.15

 

Δ.Σε ομιλία σας στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στο σχολείο σας αναφέρεστε στη σημασία του εορτασμού αυτού για σας τους νέους  ως πολιτών και ως ατόμων.Καταθέτετε τη γνώμη σας για τον τρόπο που γιορτάζονται τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα και,αν διαφωνείτε με ό,τι συμβαίνει μέχρι τώρα,προτείνετε έναν άλλο τρόπο προσέγγισης αυτών από το σχολείο.Μ.30 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Δημοσιεύθηκε στις από τον/την .

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

 

Σε 415 εκατομμύρια υπολογίζει τον αριθμό των παιδιών που επηρεάζονται από τον πόλεμο και τη βία σε όλον τον κόσμο η οργάνωση Save the Children.Σύμφωνα με την έκθεση της οργάνωσης, που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη, ένα στα έξι παιδιά παγκοσμίως, δηλαδή 415 εκατομμύρια, ζούσαν το 2018 σε εμπόλεμες περιοχές, ένας αριθμός που έχει διπλασιαστεί σε σχέση με το 1995. «Οι σοβαρές παραβιάσεις» των δικαιωμάτων τους αυξήθηκαν κατά 170% σε σχέση με το 2010, αναφέρει η ίδια έκθεση.Η βρετανική ΜΚΟ τονίζει ότι πρόκειται για αριθμό ρεκόρ και ότι τα παιδιά αντιμετωπίζουν ολοένα και συχνότερα τον κίνδυνο να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν, αλλά και να στρατολογηθούν από ένοπλες οργανώσεις ή να πέσουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.«Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ο κόσμος δεν αντιδρά την ώρα που τα παιδιά στοχοποιούνται με πλήρη ατιμωρησία», δήλωσε η γενική διευθύντρια της οργάνωσης Ίνγκερ Άσινγκ.«Από το 2005 έχουμε καταγράψει τουλάχιστον 95.000 παιδιά που έχουν σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί, δεκάδες χιλιάδες παιδιά που έχουν απαχθεί, εκατομμύρια παιδιά που στερούνται την πρόσβαση στην παιδεία ή σε ιατρική περίθαλψη έπειτα από επιθέσεις σε νοσοκομεία», πρόσθεσε. «Η καταστροφή της ζωής των παιδιών» θα συνεχιστεί αν δεν γίνει κάτι, κατήγγειλε η Άσινγκ.Τα περισσότερα από τα παιδιά που ζουν σε εμπόλεμες χώρες, 170 εκατομμύρια, βρίσκονται στην Αφρική, όμως το μεγαλύτερο ποσοστό στη Μέση Ανατολή, όπου από τη βία πλήττεται ένα στα τρία παιδιά.Οι χώρες όπου η κατάσταση είναι χειρότερη είναι το Αφγανιστάν, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το Ιράκ και το Μαλί.Για πρώτη φορά η ΜΚΟ ανέλυσε και τις διάφορες απειλές που αντιμετωπίζουν τα παιδιά βάσει του φύλου τους. «Τα κορίτσια είναι πολύ πιο εκτεθειμένα στον κίνδυνο της σεξουαλικής βίας (…) περιλαμβανομένων των αναγκαστικών γάμων», σύμφωνα με την έκθεση. Αντίθετα τα αγόρια κινδυνεύουν περισσότερο να σκοτωθούν, να ακρωτηριαστούν, να απαχθούν ή να στρατολογηθούν.

Εξήντα χρόνια από την αποχαιρετιστήρια ομιλία του 34ου προέδρου των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και την περιβόητη αναφορά του στον αυξανόμενο εναγκαλισμό των εταιρειών παραγωγής όπλων του ιδιωτικού τομέα με το Πεντάγωνο, το «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα» συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό να ρυθμίζει τις τύχες αρκετών λαών της υφηλίου και να κερδίζει.Επενδύοντας στον φόβο, στις συγκρούσεις και στον πόλεμο, η συμμαχία αυτή –προϊόν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου– διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την αμυντική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, απομυζώντας πόρους από την οικονομία τόσο της υπερδύναμης όσο και δεκάδων χωρών του πλανήτη. Η δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων, ο αέναος ανταγωνισμός των εξοπλισμών, οι στρατιωτικές συγκρούσεις σημαίνουν γι’ αυτήν πωλήσεις, κέρδη, αποδόσεις. Η ειρήνη, αντίθετα, σημαίνει οικονομικό μαρασμό.

Γι’ αυτό και είναι ανεπιθύμητη.«Η ειρήνη δεν πρόκειται να έλθει σύντομα στη Μέση Ανατολή», η περιοχή «παραμένει ένας τομέας όπου θα συνεχίσουμε να βλέπουμε σταθερή ανάπτυξη», διαβεβαίωνε τον περασμένο Ιανουάριο τους μετόχους της Raytheon ο διευθύνων σύμβουλος του αμερικανικού αμυντικού κολοσσού Γκρεγκ Χέιζ.

Η αφοπλιστική του ειλικρίνεια είχε στόχο να καθησυχάσει τους επενδυτές της Raytheon, οι οποίοι ανησυχούσαν για τυχόν ζημιές μετά την απόφαση του Τζο Μπάιντεν να μπλοκάρει προσωρινά τις πωλήσεις όπλων προς τη Σαουδική Αραβία. Κάποιες από τις μετέπειτα κινήσεις του Αμερικανού προέδρου, όπως η αεροπορική επίθεση στη Συρία στα τέλη Φεβρουαρίου και η πρόσφατη επαναφορά της ψυχροπολεμικής ρητορικής, τον δικαίωσαν.

Τechnologies μαζί με τις Lockheed Martin, Boeing, Norτthrop Grumman, General Dynamics αποτελούν τον πυρήνα του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ. Είναι οι πρώτες σε πωλήσεις βιομηχανίες κατασκευής οπλικών συστημάτων του κόσμου και συνιστούν μαζί με τις υπόλοιπες εταιρείες του κλάδου τους τον κορυφαίο εξαγωγικό τομέα των ΗΠΑ. Οι

τεράστιες σε αξία και όγκο πωλήσεις τους στο εξωτερικό καθιστούν την υπερδύναμη εδώ και δεκαετίες τη μεγαλύτερη εξαγωγέα όπλων στην υφήλιο. Οι εν λόγω βιομηχανίες ήταν στην πενταετία 2016-2020 υπεύθυνες για το 37% των όπλων που πωλήθηκαν σε όλο τον κόσμο.

Οι πωλήσεις τους κατέγραψαν άνοδο 15% σε σχέση με την προηγούμενη πενταετία (2011- 2015), ενώ τα προϊόντα τους αγοράστηκαν συνολικά από 96 χώρες του πλανήτη. Τα μισά εξ αυτών αγόρασαν οι χώρες της Μέσης Ανατολής, που αποτελούν χάρη στα έσοδά τους από το πετρέλαιο εδώ και χρόνια τις καλύτερες πελάτισσες. Η επικεφαλής του ΟΠΕΚ και δεύτερη μεγαλύτερη πετρελαιο-εξαγωγική χώρα του κόσμου Σαουδική Αραβία απορρόφησε το 25% των συνολικών τους εξαγωγών.

Ωστόσο, παρά τις τεράστιες πωλήσεις τους στο εξωτερικό, οι αμερικανικές βιομηχανίες κατασκευής οπλικών συστημάτων συνεχίζουν να αντλούν μεγάλο μέρος των κερδών τους από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ. Το αμερικανικό Πεντάγωνο ξοδεύει σήμερα περίπου τρεις φορές περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στρατό στον κόσμο. Ο ύψους 740 δισ. δολαρίων προϋπολογισμός του (μεγάλο μέρος του οποίου δαπανάται για τα όπλα που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός) αποτελεί την τακτική πηγή εσόδων της αμυντικής βιομηχανίας. Γι’ αυτό η κατάρτιση, η επικύρωση και η υλοποίησή του αποτελεί βασικό της μέλημα.

Οι αμερικανικές βιομηχανίες όπλων «επενδύουν» δεκάδες εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο προς αυτήν την κατεύθυνση, για τη χρηματοδότηση ενός ατελείωτου δικτύου ομάδων πίεσης (λόμπι), ιθυνόντων και εκλεγμένων αξιωματούχων με στόχο τον επηρεασμό των αποφάσεων της κυβέρνησης που τις αφορούν. Απώτερος στόχος τους είναι οι οποιεσδήποτε μεταβολές στις στρατιωτικές δαπάνες να καθοδηγούνται όχι από τις πραγματικές εθνικές ανάγκες άμυνας και ασφάλειας των ΗΠΑ, αλλά από την αύξηση των κερδών τους.

Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις του Center for Responsive Politics, οι συνολικές δαπάνες τους για λόμπι την τελευταία εικοσαετία ανήλθαν στα 2,5 δισ. δολάρια. Εξ αυτών, πάνω από 285 εκατ. δολάρια δαπανήθηκαν υπό τη μορφή οικονομικής ενίσχυσης σε προεκλογικές εκστρατείες Αμερικανών πολιτικών που προωθούν τα συμφέροντά τους. Καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια επηρεασμού των αποφάσεων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης διαδραματίζει η περιβόητη «περιστρεφόμενη πόρτα» δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Εκατοντάδες από τους λομπίστες που οι εταιρείες όπλων απασχολούν σήμερα έχουν διατελέσει νωρίτερα μέλη ή υπάλληλοι επιτροπών του Κογκρέσου και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, οι οποίες αποφασίζουν για προμήθειες, ελέγχους και χρηματοδότηση των οπλικών συστημάτων.

Από το διαδίκτυο

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΜΙΓΩΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

Ο ασθενέστερος μόνον μια δυνατότητα έχει, να μεταφέρει (εν μέρει) τον πόλεμο στο έδαφος του ισχυρότερου, να επιτύχει δηλαδή με άλλα μέσα ό,τι μια μεσαία ή μείζων Δύναμη θα κατάφερνε με τους βαλλιστικούς της πυραύλους. Η δύναμη αυτή είναι η τρομοκρατία και η δολιοφθορά».

Ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο βαθυστόχαστος αυτός μελετητής των ανθρωπίνων πραγμάτων, που, χάρη στο πολυσχιδές έργο του, μπορούσε να σταθεί επάξια απέναντι σε μεγάλους σύγχρονούς του Ευρωπαίους διανοητές, εζήλωσε τη δόξα του Ρεϊμόν Αρόν και θέλησε κι εκείνος να αναμετρηθεί με το θεωρητικό έργο του Κλαούζεβιτς για τον πόλεμο. Μας έδωσε, έτσι, τη δική του Θεωρία του Πολέμου. Παρότι, όμως, χύθηκε αρκετό μελάνι για το «Επίμετρο» που υπάρχει στην ελληνική έκδοσή της,  προκειμένου αυτό να επικριθεί ως έκφραση επικίνδυνου «εθνικιστικού ανορθολογισμού», αγνοήθηκε το περιεχόμενο των υπολοίπων κεφαλαίων του. Στη χώρα μας, το βιβλίο δεν συζητήθηκε ούτε καν στοιχειωδώς, έστω για να απορριφθεί τελικώς, παρότι ο συγγραφέας του αναμετράται σ’ αυτό με στοχαστές όπως ο Κλαούζεβιτς, ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν.

Γι’ αυτόν τον λόγο, αξίζει τουλάχιστον να επισημανθεί η σημασία που έχει το προτελευταίο κεφάλαιο του, που τιτλοφορείται, «Ο Θερμός Πόλεμος μετά τον Ψυχρό Πόλεμο» (και το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν περιλαμβάνεται στην πρωτότυπη γερμανική έκδοση). Σε αυτό μελετάται η κλασική θεωρία του πολέμου, καθώς και η «νέα στρατιωτική επανάσταση», πάνω στην οποία στηρίζεται η ουτοπία του αμιγώς τεχνολογικού πολέμου. Υποστηρίζει, δηλαδή, ο συγγραφέας ότι η ιδέα του αμιγώς τεχνολογικού πολέμου υπονομεύεται από την ποικιλομορφία του ίδιου του πολέμου, η οποία οφείλεται στη διαφορετική πολιτική αιτιολογία της κάθε μορφής του.

Ως αποτέλεσμα της ανάλυσής του, ο Κονδύλης επισημαίνει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα σχεδόν «προφητικά», όσον αφορά τα όρια των δυνατοτήτων και της αποτελεσματικότητας του τεχνολογικού πολέμου:

«Από ανθρωπολογική άποψη, σκοπός της σύγχρονης υψηλής τεχνολογίας είναι να διαμορφωθεί η ανθρώπινη σχέση κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο εχθρός να κρατηθεί σε μεγάλη απόσταση και να εξουδετερωθεί προτού διανύσει την απόσταση αυτή. Γιατί, αν την διανύσει, τότε το μαχαίρι ίσως αποδειχθεί δραστικότερο. Και κάτι ακόμα φιλοδοξεί η υψηλή τεχνολογία: να μετατρέψει τον πόλεμο σε τεχνική διαδικασία, βγάζοντάς τον από το πεδίο των πολιτικών και ψυχολογικών παραγόντων ή επιρροών. Ομως ούτε αυτό πρόκειται να συμβεί ποτέ. Κάθε μέσον της πολεμικής τεχνολογίας χρησιμοποιείται μέσα σε μια συγκεκριμένη γενικότερη κατάσταση, από την οποία εξαρτάται η έκταση και ο τρόπος της χρήσης του. Ο συνολικός συσχετισμός των δυνάμεων δεν συμπίπτει με τον συσχετισμό του εκατέρωθεν τεχνικού δυναμικού, αλλά προκύπτει όταν στην πλάστιγγα ριχθούν μεγέθη ενίοτε ασύλληπτα διά γυμνού οφθαλμού. Είναι τα ‘ηθικά μεγέθη’, για τα οποία μίλησε ο Clausewitz, αντικρούοντας τη γεωμετρική αντίληψη περί πολέμου. Τα ίδια επιχειρήματα ισχύουν σήμερα εναντίον της ουτοπίας του αμιγώς τεχνολογικού πολέμου» .

Και λίγο πιο κάτω, αναφερόμενος στην τρομοκρατία, προειδοποιεί για τη μορφή που θα μπορούσαν να λάβουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα από μικρές χώρες εναντίον δυνάμεων με πλανητική ισχύ, όπως, δυστυχώς, συνέβη την 11η Σεπτεμβρίου 2001:

«Ετσι, σύντομοι και εντατικοί, οιονεί ‘χειρουργικοί’ πόλεμοι, όπου η υψηλή τεχνολογία θα εκδιπλώνει ανεμπόδιστα τις δυνατότητές της και θα κρίνει αποτελεσματικά την έκβαση του πολέμου, είναι πιθανοί μονάχα όταν ο ένας από τους δύο εμπολέμους, ο ‘χειρουργός’ δηλαδή, υπερέχει λίγο-πολύ συντριπτικά. Οσοι, λοιπόν, προβλέπουν ότι στο μέλλον θα επικρατήσει αυτή η μορφή πολέμου, στην πραγματικότητα έχουν κατά νουν έναν ορισμένο συσχετισμό δυνάμεων. Με δεδομένον αυτόν τον συσχετισμό, ο ασθενέστερος μόνον μια δυνατότητα έχει, να μεταφέρει (εν μέρει) τον πόλεμο στο έδαφος του ισχυρότερου, να επιτύχει δηλαδή με άλλα μέσα ό,τι μια μεσαία ή μείζων Δύναμη θα κατάφερνε με τους βαλλιστικούς της πυραύλους. Η δύναμη αυτή είναι η τρομοκρατία και η δολιοφθορά. Οι Δυνάμεις, οι οποίες διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα επεμβάσεως όπου και όποτε θέλουν, επικαλούμενες –και αυτό ούτε καν πάντα- ‘ανθρωπιστικούς’ και ‘ειρηνιστικούς’ σκοπούς, θα μάθουν, σε διάφορες περιπτώσεις στο μέλλον, ότι η επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών. Οπου αυτές έχουν πολιτικά κίνητρα, μπορούν να χαρακτηριστούν ως η απάντηση του φτωχού στην στρατιωτική ισχύ του πλούσιου. Πρόκειται για μια πολιτική βούληση που δεν έχει τα πολεμικά μέσα να εκφραστεί πλήρως και ανοιχτά, σε επίπεδο ισοτιμίας, με τον αντίπαλο. Ωστόσο, κάθε ορισμός της τρομοκρατίας είναι επισφαλής, όχι μόνον εξαιτίας του πλήθους των μορφών και των πηγών της, αλλά και γιατί δύσκολα αποφεύγει κανείς, ως φίλος, τον εξωραϊσμό ή, ως εχθρός, το ανάθεμα».

Γιώργος Ευαγγελόπουλος

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 3

 

ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ

Συνήθως πήγαιναν για ψώνια ή για δουλειά. Από χθες, όμως, οι ουρές που σχηματίζονται έξω από το συνοριακό πέρασμα του χωριού Μεντίκα στα σύνορα Ουκρανίας και Πολωνίας αποτελούνται από ανθρώπους που προσπαθούν να σωθούν από τον πόλεμο που κήρυξε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν στη χώρα τους.

Πολλοί από τους ανθρώπους και τις οικογένειες που έφθασαν στη Μεντίκα ξεκίνησαν από την άλλη άκρη της χώρας στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τη βία και τις εκρήξεις που σφυροκοπούσαν την ανατολική Ουκρανία από χθες τα ξημερώματα. Ενας από αυτούς ήταν και ο Αλεξάντερ Μπαζάνοφ, που διέσχισε τη χώρα και έφθασε στα σύνορα από τη Μαριούπολη. «Δεν νιώθω τίποτα άλλο παρά φόβο», δήλωσε ο 34χρονος τεχνικός καθώς περνούσε τα σύνορα με τα πόδια με σκοπό να φθάσει με κάποιον τρόπο στην Ισπανία, όπου βρίσκονται συγγενείς του. Χωρίς υπάρχοντα, χωρίς λεφτά, χωρίς ελπίδα. Μια νέα γενιά προσφύγων δημιουργείται.

Διαβάζοντας την ιστορία του στο Reuters προσπαθούσα να φανταστώ τη ζωή που είχε ο Μπαζάνοφ μέχρι χθες. Δουλειά από νωρίς το πρωί, ίσως σε μία από τις δύο μεγάλες μεταλλουργικές εταιρείες της Μαριούπολης, σχόλασμα το μεσημέρι και επιστροφή στο σπίτι. Τα Σαββατοκύριακα μπορεί να έκανε κανό στον Κάλμιους, το ένα από τα δύο ποτάμια που διασχίζουν τη μικρή πόλη. Ή να έβλεπε τους αγώνες της ποδοσφαιρικής ομάδας Mariupol. Μπορεί στις κερκίδες να χαιρετούσε τον ολυμπιονίκη της κολύμβησης Αλεξάντρ Σιντορένκο που μένει εκεί. Άραγε δούλευε και η γυναίκα του; Γιατί όχι. Οι γονείς του είναι στην Ισπανία, όπως είπε, οπότε μήπως το παιδί το μεγάλωναν μόνοι τους; Δύο νέοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα. Με τις χαρές και τις λύπες τους. Ανησυχούσαν για τον κορωνοϊό; Εβλεπαν τον κίνδυνο να πλησιάζει; Τι χρώμα είχε το αυτοκίνητό τους;

Όλα αυτά, τα πεζά της καθημερινότητας, αποκτούν ξαφνικά διαφορετική αξία και μέγεθος μόλις χαθούν μέσα σε μια νύχτα. Ο Μπαζάνοφ ίσως να μην επιστρέψει ποτέ στον τόπο του και όλα αυτά να γίνουν ιστορίες που θα λέει στο παιδί του καθώς θα μεγαλώνει σε μια άλλη πόλη μιας άλλης χώρας.

«Ο 20ός αιώνας ήταν τόσο βίαιος ώστε δεν είναι παράδοξο ότι επιμένουμε να προσβλέπουμε σε κοινωνίες καλύτερες, ευγενέστερες και αρμονικότερες απ’ αυτές στις οποίες ζούμε», σημειώνει η ιστορικός και συγγραφέας Μάργκαρετ Μακμίλαν στο τραγικά επίκαιρο βιβλίο της «Μια σύντομη ιστορία του πολέμου» (εκδ. Ψυχογιός), στο οποίο δείχνει πόσο βαθιά και διαχρονικά ριζωμένος είναι, δυστυχώς, ο πόλεμος στις κοινωνίες.

«Ο πόλεμος ήταν πάντα και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια που περιβάλλουν τον άνθρωπο», γράφει η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς στο βιβλίο της «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» (εκδ. Πατάκη), και πολλοί στην Ευρώπη πιστεύαμε ότι αυτό το μυστήριο δεν θα μας απασχολεί για αρκετά χρόνια. Δυστυχώς διαψευστήκαμε.

Σάκης Ιωαννίδης

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 4

 

ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΝΙΚΕΣ 

 

Γράφει ο εθνικός ποιητής της Ουκρανίας, Τάρας Σεβτσένκο, στο ποίημα «Καταστροφή και πάλι» το 1859: «Θεέ μου, και πάλι συμφορά! /Ήταν τόσο γαλήνια, τόσο γαλήνια./ Μόλις είχαμε αρχίσει να σπάμε τις αλυσίδες/ που δένουν τους λαούς μας στη σκλαβιά». «Τα όπλα βούιζαν… Δόξα, ελεύθερη βούληση/ όλα πέρασαν, έμειναν/ μόνο αναχώματα στο χωράφι…/ κι αυτοί οι τύμβοι σκοτεινιάζουν σαν σωροί στον κάμπο/ μόνο με τον μεταναστευτικό άνεμο ψιθυρίζοντας για ελευθερία», λέει στο ποίημα «Ουκρανία», που κλείνει μνήμες και αισθήματα τα οποία λέγεται πώς έχτισαν την εθνική ταυτότητα της χώρας του. Ενώ στη μεταφρασμένη από τον Γιάννη Ρίτσο «Διαθήκη», καλεί: «Θάψτε με, κι όρθιοι σηκωθείτε/ τις χειροπέδες σας συντρίψτε».

Αλλεπάλληλα τα αιματοβαμμένα κύματα προσπάθειας των Ουκρανών για ανεξαρτησία. Το 1863 και μετά ξανά το 1876, όταν η Μόσχα απαγόρευσε τα ουκρανικά βιβλία και καταδίωξε τους συγγραφείς και εκδότες τους – ο ίδιος ο Σεβτσένκο πέρασε χρόνια στην εξορία. Το 1918, όταν Ουκρανοί παρτιζάνοι πολέμησαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό, στη συνέχεια το 1929, και πάλι στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, μέχρι το 1991, το σωτήριο έτος της ανεξαρτησίας τους. Και έπειτα ξανά το 2005 και το 2014. Το 2019, το 70% των Ουκρανών τάχθηκε και πάλι κατά της απολυταρχίας. Σήμερα διανύουμε την έκτη ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. «Δεν υπάρχουν άμεσες αναλογίες μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος. Κανένα έθνος δεν αναγκάζεται να επαναλάβει το παρελθόν του. Αλλά οι εμπειρίες των γονιών και των παππούδων μας, οι συνήθειες και τα μαθήματα που μας δίδαξαν, διαμορφώνουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο…», γράφει η Αν Απλμπάουμ στο The Atlantic. «Ένας σημαντικός αριθμός Ουκρανών, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, σε όλη τη χώρα, είναι πρόθυμοι να παλέψουν ενάντια στη νοσταλγία του Πούτιν, όπως νωρίτερα των τσάρων, του Στάλιν και του Λένιν, για απολυταρχία, να δώσουν τη ζωή τους για να παραμείνουν κυρίαρχοι και ελεύθεροι».

Είναι, όπως πάντα, ένας δύσκολος πόλεμος. Ο εισβολέας, ακόμη και αν ο εχθρός του είναι σχεδόν αίμα από το αίμα του, θα επινοήσει κάτι πιο φρικιαστικό, πιο βίαιο από αυτό που προετοίμαζε, θα επιβάλει την πιο τερατώδη εκδίκηση, στο όνομα της ειρήνης. Και θα βαφτίσει την ωμότητα απόδοση δικαιοσύνης, ηρωισμό και αποκατάσταση της τάξης, και τον αντιμαχόμενο, ραδιούργο, συνωμότη, προδότη… Επαίσχυντες πράξεις θα εξηρωιστούν, θα εξαγιαστούν.

Ο πόλεμος δεν είναι ένα αναπόφευκτο μυστήριο. Είναι η πιο αιματηρή σκηνοθεσία υπεροχής, ο κυνικότερος δάσκαλος βιαιοτήτων. Η ύστατη πρόκληση που δεν οδηγεί πάντα στη νίκη. Κάτι που ο εισβολέας πάντοτε αγνοεί.

Τασούλα Καραϊσκάκη

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 5

 

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ    

 

Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας.

 

Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή ούτε τα κόκαλά μου στα τύμπανα του πολέμου σας.

 

Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας.

 

Τον ξέρω αυτόν τον ρυθμό. Είναι άψυχος.

 

Δε θα μισήσω για σας, ούτε θα σας μισήσω.

 

Δε θα σκοτώσω για σας.

 

Και κυρίως δε θα πεθάνω για σας.

 

Δε θα θρηνήσω το θάνατο, ούτε με αυτοκτονία, ούτε με δολοφονία.

 

Δε θα σταθώ πλάι σας, ούτε θα χορέψω με τις βόμβες, επειδή όλοι οι άλλοι χορεύουν.

 

Όλοι κάνουνε λάθη. Η ζωή είναι δικαίωμα, που δεν είναι εξασφαλισμένο ή απλό.

 

Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι. Θα κατασκευάσω το δικό μου τύμπανο.

 

Συγκεντρωθείτε γύρω μου αγαπημένοι και το τραγούδι μας θα γίνει χορός.

 

Το βουητό μας θα γίνει τυμπανοκρουσία.

 

Δε θα με ξεγελάσετε. Δε θα δανείσω το όνομά μου, ούτε το χτύπο μου στο ρυθμό σας.

 

Θα χορεύω και θα αντισταθώ και θα χορεύω και θα παραμείνω σταθερός και θα χορεύω.

 

Αυτό το καρδιοχτύπι είναι πιο δυνατό από το θάνατο.

 

Το τύμπανο του πολέμου σας δεν είναι πιο δυνατό από αυτήν την ανάσα.

 

Σουχεΐρ Χαμάντ

 

ΘΕΜΑΤΑ

Α. Να συνοψίσετε σε 70 περίπου λέξεις τη σημασία των μεγάλων πολεμικών βιομηχανιών των ΗΠΑ για την οικονομία της υπερδύναμης αυτής, σύμφωνα με το κείμενο 1.Μ.15

 

Β1.Λαμβάνοντας υπόψη τη χρονική στιγμή/περίσταση όπου δημοσιεύτηκε το 4ο κείμενο, διαπιστώνεται ότι στόχος της συντάκτριάς του είναι να ενημερώσει και ταυτόχρονα να  ευαισθητοποιήσει τους αποδέκτες του κειμένου της. Να επιβεβαιώσετε τη διαπίστωση αυτή με αναφορές από το κείμενο (μία αναφορά για κάθε περίπτωση)με την ανάλογη αιτιολόγηση Μ.10.

 

Β2. Εάν υποθέσουμε ότι με το Κείμενο 3 ο συγγραφέας θέλει να αποδείξει την ορθότητα των σκέψεών του, να δείξετε με ποιους τρόπους και με ποιες γλωσσικές επιλογές πετυχαίνει αυτόν τον στόχο του. Να αναφέρετε δύο τρόπους(μ.4) και να σχολιάσετε τον ρόλο τους (μ.8) και δύο γλωσσικές επιλογές (μ.2) τις οποίες επίσης σχολιάζετε ως προς την επίτευξη του παραπάνω στόχου του συγγραφέα (μ.6)Μ.20

 

Β3.   Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη φράση ‘χειρουργικοί’ πόλεμοι, του συντάκτη του 2ου κειμένου; Να αναπτύξετε την άποψή σας σε μία παράγραφο 60 λέξεων.Μ.10

 

Γ. Ποιο είναι το ερώτημα του λογοτεχνικού κειμένου(μ.3) και ποια η προσωπική σας τοποθέτηση απέναντι στο ερώτημα αυτό;(μ.6). Να στηρίξετε την απάντησή σας για το ερώτημα του ποιήματος σε τρεις διαφορετικούς κειμενικούς δείκτες, δύο μορφής και έναν περιεχομένου(μ.6)και να τους σχολιάσετε.Μ.15

 

Δ. Σε μια ομιλία σας σε εκδήλωση του Δήμου σας για συγκέντρωση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τον λαό της Ουκρανίας, σας ζητούν να πείσετε τους συνδημότες σας για την αναγκαιότητα της στήριξης στον χειμαζόμενο αυτό λαό, και σε κάθε λαό που χειμάζεται από τον πόλεμο, και να αποδείξετε ότι υπεύθυνοι για τους πολέμους είναι πολιτικά πρόσωπα και οικονομικοί κολοσσοί, ενώ οι λαοί πρέπει να είναι αλληλέγγυοι όταν δοκιμάζονται.Μ.30       

  

 

 

 

 

ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Δημοσιεύθηκε στις από τον/την .

ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ  

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

ΑΣΤΕΓΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας αναφαίρετα δικαιώματα ζωής, ελευθερίας, ισότητας, εργασίας, εκπαίδευσης, περίθαλψης. Έχει, επίσης, δικαιώματα στην τροφή και στην παροχή στέγης.  Στις μέρες μας, όμως, τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα έχουν καταπατηθεί και αυτό συμβαίνει σε αρκετούς ανθρώπους – πολίτες της ελληνικής κοινωνίας και γενικότερα.

Τα τελευταία δύο χρόνια, το δικαίωμα στη στέγη έχει αφαιρεθεί από 20.000 περίπου ανθρώπους τη χώρα μας. Άστεγοι είναι  εκείνοι οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν ιδιοκτήτη, ενοικιαζόμενη ή παραχωρούμενη κατοικία και διαμένουν στο δρόμο, σε ξενώνες ή ιδρύματα, φιλοξενούνται από φίλους ή γνωστούς ή διαμένουν σε ανεπαρκή και ανασφαλή καταλύματα, χωρίς να έχουν προσβάσεις σε υπηρεσίες νερού, ηλεκτρικού και θέρμανσης. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είναι Έλληνες πολίτες ή μετανάστες που αναζήτησαν στην Ελλάδα ένα ασφαλή τόπο διαμονής, μακριά από τη δυστυχία του δικού τους τόπου. Οικονομικοί λόγοι, όπως η ανεργία και η φτώχεια, φυσικές καταστροφές ή πόλεμοι, υπήρξαν οι αιτίες όξυνσης του προβλήματος αυτού, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες.

 

Πέρα, όμως, από τις αιτίες, θα πρέπει να μας απασχολήσει το πώς αντιμετωπίζονται οι άστεγοι στη χώρα μας. Η έλλειψη ενημέρωσης και η παθητική στάση της πολιτείας είναι οι βασικοί παράγοντες εξαιτίας των οποίων οι άστεγοι αντιμετωπίζονται με αδιαφορία και συχνά με απανθρωπιά. Για τους περισσότερους από εμάς οι άστεγοι είναι άνθρωποι του περιθωρίου. Εν υπάρχει αίσθημα συμπόνιας γι αυτούς. Συχνά θεωρούμε πως κατάληξαν έτσι εξαιτίας δικών τους επιλογών. Μας προκαλούν φόβο και δυσαρέσκεια, ίσως επειδή τους θεωρούμε παραβάτες ή εξαρτημένους. Οι άστεγοι, λοιπόν, καθημερινά βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και στιγματισμό. Βιώνουν, επίσης, την αδιαφορία στο έπακρον, γεγονός που δείχνει την απουσία της ηθικής και του πολιτισμού εκ μέρους των περισσότερων .

 

Οι άστεγοι, σαφώς, μπορεί να έφτασαν σε αυτό το σημείο εξαιτίας προσωπικών προβλημάτων ή συμπεριφορών. Η οικονομική κατάσταση της χώρας, απ΄την άλλη μεριά, έχει αναμφισβήτητα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την όξυνση του προβλήματος . Δεν μπορεί, όμως, να δικαιολογηθεί η ανυπαρξία κρατικής πολιτικής σχετικά με την αντιμετώπιση  αυτού του μεγάλου θέματος  που αφορά την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί, τέλος, να δικαιολογηθεί η αδιαφορία και μη παροχή βοήθειας εκ μέρους όλων μας.

 

ΤΣΑΛΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ (Από ηλεκτρονική μαθητική εφημερίδα)

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ,ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΖΩΗΣ

Αν τους ακολουθήσεις μια βραδιά θα δεις πως ξέρουν καλά ποια πρέπει να είναι τα πατήματα τους. Ξέρουν πού βρίσκονται οι άστεγοι, γνωρίζουν τα περισσότερα από τα άτομα που συναντούν στον δρόμο, αλλά και την ιστορία που κρύβεται πίσω από την παρουσία σε μια είσοδο πολυκατοικίας, την παραμονή σε ένα παγκάκι, το βάδισμα με ένα βλέμμα που κοιτά στο κενό. Η διαδικασία έχει διεθνώς μια συγκεκριμένη ονομασία -“Streetwork” ή “παρέμβαση δρόμου”- και αποτελεί μια επιστημονική αντιμετώπιση του ζητήματος της ζωής δίχως στέγη. Και τα πράγματα σε πάρα πολλές περιπτώσεις μόνο “απλά” δεν είναι.

 

   Τι είναι λοιπόν το Streetwork; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που ίσως συναντήσατε κάποιο βράδυ να περπατούν στο κέντρο μιας πόλης σε ομάδες και να συνομιλούν με αστέγους, με τους οποίους όλοι μας έχουμε ίσως διασταυρώσει το βλέμμα δίχως όμως να γνωρίζουμε αν πρέπει να κάνουμε κάτι, αλλά και τι να κάνουμε; Στο ερώτημα απαντά μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ- ΜΠΕ, “Πρακτορείο 104,9 FM” η κοινωνική λειτουργός Βίκυ Θεοδωρακοπούλου, που με τη γνώση της για το πρόγραμμα και την τεχνογνωσία που απαιτείται, εξηγεί πως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο δήμος Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ, που επί πολλά χρόνια δραστηριοποιείται σε δράσεις Streetwork για άστεγους, θέτουν όποτε χρειάζεται σε λειτουργία ένα πλέγμα από δράσεις, με στόχο να εξασφαλιστεί η απαραίτητη αρωγή για άστεγους.

 

   «Άτομο που να μη θέλει απολύτως τίποτα δεν μας έχει τύχει. Ίσα- ίσα, που και τον υπνόσακο δέχονται και ξηρά τροφή και πληροφορίες για τους γιατρούς, και στα συσσίτια μετέχουν, απλά πολλές φορές δεν επιθυμούν αρκετοί να μείνουν σε έναν χώρο το βράδυ » περιγράφει η κα Θεοδωρακοπούλου, που μάλιστα δεν διστάζει να απαντήσει θετικά όταν θα ερωτηθεί για το αν υπάρχουν άτομα που ακόμη και στις πλέον κρύες νύχτες του χειμώνα δεν αναζητούν καταφύγιο.

 

   Έκπληξη προκαλεί η γκάμα των αιτιολογιών που μπορεί να συνοδεύσουν αρνητικές απαντήσεις ως προς τη διαμονή σε έναν χώρο το βράδυ: «Αυτό που μπορώ να σας μεταφέρω από τις δικαιολογίες (που ακούμε) είναι από το πολύ-πολύ ονειροπόλο “θέλω να είμαι κάτω από τα αστέρια” που το έχουμε ακούσει πολλές φορές, μέχρι το “δεν επιθυμώ να μπω σ αυτόν τον χώρο γιατί δεν μου αρέσουν οι άλλοι που είναι μέσα”, καθώς και το “πού να πάω τώρα, πού να τρέχω”, το “δεν θέλω γενικώς”, ένα απλό “δεν θέλω”» θα μας αναφέρει η κοινωνική λειτουργός απαντώντας στη απορία που πηγάζει από την παρουσία κάποιων ατόμων στους δρόμους υπό δύσκολες συνθήκες.

 

   Όσο δε για το αν είναι νομικά εφικτή μια “αναγκαστική” παρουσία ενός άστεγου συμπολίτη μας, όταν οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες στις κρύες νύχτες του χειμώνα, η κα Θεοδωρακοπούλου ανάφερε χαρακτηριστικά πως το 2017 στο πολύ ψύχος υπήρξαν οι περιπτώσεις δύο ατόμων, “τα οποία δεν έφευγαν με τίποτα” από το μέρος στο οποίο διέμεναν σε δημόσιο χώρο και τις κινήσεις που τότε είχαν γίνει με έγγραφο στον εισαγγελέα. Η απάντηση όμως είναι πως “έχουν δικαίωμα στη ζωή τους και στο θάνατό τους. Στην ελευθερία τους βασικά…”, καταλήγει η Ελληνίδα ειδικός με την τόσο απαιτητική εξειδίκευση.

 

   ΕΡ. Με ποιες κοινωνικές δομές δίνεται η μάχη για την φροντίδα των αστέγων κυρία Θεοδωρακοπούλου; 

 

   Εμείς (σ.σ στον δήμο Θεσσαλονίκης) έχουμε δύο κοινωνικές δομές για τους αστέγους. Αυτές είναι το Υπνωτήριο, που είναι για το βράδυ, και το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας που είναι για όλη την ημέρα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπάρχουν οι Streetworkers, οι οποίοι προσεγγίζουν τα άτομα που βρίσκονται στον δρόμο, από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά και το Σαββατοκύριακο, υπάρχει επίσης και τηλεφωνική γραμμή για κάποια ώρα, στην οποία κάποιος πολίτης μπορεί μας ειδοποιήσει ότι έχει δει κάποιον άστεγο. Αν δεν έχουμε ενημέρωση για το πού βρίσκονται οι άστεγοι, κάνουμε εμείς προγραμματισμένες επισκέψεις σε συγκεκριμένα σημεία, είτε στο κέντρο της πόλης -το κέντρο είναι το πιο προσβάσιμο- είτε σε άλλα σημεία, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, έξω από τα νοσοκομεία, στην περιοχή του σταθμού ΚΤΕΛ αλλά και σε διάφορες περιοχές.

 

   ΕΡ.Τι είναι λοιπόν το Streetwork; Ποια είναι η διαδικασία;

 

   (Στους δρόμους) βγαίνει ένας κοινωνικός λειτουργός, ένας ψυχολόγος και ένας νοσηλευτής, επίσης έχουμε και ένα άτομο που είναι ειδικός σε θέματα παρέμβασης, στο να μιλήσει δηλαδή με τον άνθρωπο που θα δει στο συγκεκριμένο σημείο. Είναι δηλαδή τριάδα και τετράδα, οι άνθρωποι που βγαίνουν έξω. Έχουμε είδη πρώτης ανάγκης, ξηρά τροφή και προσωπικά είδη υγιεινής ατομικές συσκευασίες, νερό, χυμό. Το χειμώνα έχουμε sleeping bag και το καλοκαίρι θα δώσουμε τα ανάλογα για το βράδυ. Τώρα με το ψύχος θα δώσουμε σκούφο και γάντια… Προσεγγίζουμε το άτομο, το ρωτάμε αν επιθυμεί να μιλήσει μαζί μας και από εκεί και πέρα δίνουμε αυτό που θέλει από τα είδη που έχουμε, αλλά η κύρια δουλειά είναι ότι ενεργούμε συμβουλευτικά και παραπέμπουμε στο τι θα χρειαστεί αυτός ο άνθρωπος. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να έχει ταυτότητα, μπορεί να έχει χαρτιά, μπορεί όμως και να μην έχει. Ξεκινάμε από εκεί.  Μετά προχωράμε στο επόμενο βήμα. Ενημερώνουμε για τις δομές που έχουμε το Κέντρο Ημέρας, στην οδό Μοναστηρίου 62 και το Υπνωτήριο στην οδό Ανδρέου Γεωργίου 13, ώστε να προσέλθει εκεί αν θέλει για να λάβει τις υπηρεσίες μας. Στο κέντρο Ημέρας να πλυθεί, να φάει, να δει δικηγόρο, κοινωνικό λειτουργό, νοσηλευτή, γίνεται παραπομπή σε γιατρούς για να δει την υγεία του. Αν επιθυμεί, θα πρέπει να κάνει δύο εξετάσεις, για να μπορέσει να κοιμηθεί μετά στο Υπνωτήριο, γιατί στο Υπνωτήριο θα πρέπει να έρθει έτοιμος με κάποιες εξετάσεις. Επίσης ενημερώνουμε για τα συσσίτια που έχουμε κάθε μέρα στην πόλη, που νομίζω ότι είναι σε έξι σημεία, με τα δύο να βρίσκονται κεντρικά στον Βαρδάρη και στην Αμύντα 11, οπότε κάνουμε έτσι μια πρώτη ‘θωράκιση’ του ανθρώπου, για να μπορέσει να πάει σε αυτές τις υπηρεσίες.

 

   ΕΡ. Πόσο συχνά μπορεί ένας άστεγος να μην επιθυμεί να μείνει σε μια δομή ακόμη και όταν οι θερμοκρασίες είναι εξαιρετικά χαμηλές; Συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο;

 

   Έχουμε πολλά τέτοια περιστατικά. Αυτό που μπορώ να σας μεταφέρω από τις δικαιολογίες (είναι πως ακούμε) από το πολύ- πολύ ονειροπόλο “θέλω να είμαι κάτω από τα αστέρια” που το έχουμε ακούσει πολλές φορές, αλλά και μέχρι το ότι “δεν επιθυμώ να μπω σε αυτόν τον χώρο, γιατί δεν μου αρέσουν οι άλλοι που είναι μέσα”, καθώς και το “που να πάω τώρα, πού να τρέχω”, το “δεν θέλω γενικώς”, ένα απλό “δεν θέλω”…

 

   ΕΡ. Τι να κάνουμε εμείς, οι απλοί πολίτες, εάν εντοπίσουμε κάποιον άστεγο;

 

   Μας τηλεφωνούν καθημερινά άτομα. Μπορούν να τηλεφωνήσουν, έχουμε κινητό τηλέφωνο που είναι (σε λειτουργία) όλη την ημέρα, έχουμε το Υπνωτήριο που είναι όλη την ημέρα, το τηλέφωνο διαθέσιμο, το δικό μας στην κοινωνική υπηρεσία από τις 7 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι, υπάρχουν τρόποι (πολίτες) να μας ειδοποιήσουν και αμέσως στέλνουμε τις ομάδες.

 

   ΕΡ. Αυτά σε φυσιολογικές συνθήκες. Μπορεί εφόσον κάποιος δει κάποιον στη γειτονιά του σε βραδιά ψύχους και ανησυχήσει να κινηθεί και με άλλον τρόπο;

 

   (Όταν υπάρχει βαρύ ψύχος), είμαστε σε επαφή με την Ελληνική Αστυνομία. Δηλαδή αν πάρετε την αστυνομία θα βρεθεί αμέσως τρόπος να βρεθεί ο άνθρωπος στο Υπνωτήριο. Αρκεί δηλαδή να καλέσει κάποιος στο 100, ακόμη όμως και να καλέσει στο Υπνωτήριο θα βρεθεί τρόπος. Στο ψύχος οι ομάδες είναι σε “κατάσταση συναγερμού”…

 

   Ερ. Από την εμπειρία σας μέσα από όλες τις περιπτώσεις άστεγων ατόμων, συνήθως ποιες είναι οι αιτίες της αστεγίας; Συναντάτε άτομα που έχουν ‘αφεθεί’ και δεν επιθυμούν καμία βελτίωση στην κατάσταση τους ακόμη και να τους προσφερθεί;

 

   Αιτίες είναι η ανεργία, οι κακές οικογενειακές σχέσεις και το τέλμα. Είναι δηλαδή κάποια κατάσταση η οποία έχει “βαλτώσει” και ο άλλος δύσκολα επιθυμεί να βγει από αυτήν. Έχει ρίξει άγκυρα σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Πέρυσι, το 2017, στο πολύ ψύχος, είχαμε δύο άτομα τα οποία δεν έφευγαν με τίποτα από το μέρος όπου βρίσκονταν. Κάναμε μάλιστα οι υπηρεσίες και έγγραφο στον εισαγγελέα, για να τους βοηθήσουμε, ότι, ξέρετε, αυτά τα δύο άτομα θα είναι εκεί στα σημεία τους, και λόγω του σοβαρού ψύχους υπάρχει κίνδυνος. Έχουν όμως δικαίωμα στη ζωή τους και στον θάνατό τους. Στην ελευθερία τους βασικά…

 

Σωτήρης Κυριακίδης (από το Διαδίκτυο)

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 3

ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά

κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.

 

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,

στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.

 

Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν,

όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,

λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.

 

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.

 

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

ΘΕΜΑΤΑ

Α.Να αποδώσετε σε ένα κείμενο 70 λέξεων τις ενέργειες που αναφέρει το κείμενο 2 για την προστασία των αστέγων.Μον.15

 

Β1.Ποια είναι η οπτική γωνία του συντάκτη του κειμένου 1;Να στηρίξετε την απάντησή σας  με τέσσερα παραδείγματα.Μον.10

 

Β2α.Το κείμενο 2 είναι συνέντευξη. Ανάμεσα σε άλλα χαρακτηριστικά του κειμενικού αυτού τύπου διακρίνουμε το βιωματικό στοιχείο, τον ευθύ λόγο και το καθημερινό λεξιλόγιο. Να εντοπίσετε τα τρία αυτά χαρακτηριστικά μέσα στο κείμενο με τις ανάλογες παραπομπές.Μον.9 

Β2β.Να αιτιολογήσετε τη σύνδεση του κειμένου 1 και του κειμένου 2 με την τρέχουσα επικαιρότητα (Λέξεις 50).Μον.6

 

Β3.Ο στόχος του συντάκτη του κειμένου 2 είναι να πληροφορήσει ενώ του κειμένου 1 να ευαισθητοποιήσει. Να επισημάνετε δύο τρόπους σε κάθε κείμενο οι οποίοι εξυπηρετούν τους επικοινωνιακούς αυτούς στόχους.Μον.10  

 

Β4.Να αναπτύξετε το νόημα της λέξης streetwork σε μία σύντομη παράγραφο των 30 λέξεων.Μον.5 

 

Γ. Ποιο είναι το θέμα του ποιήματος του Ντίνου Χριστιανόπουλου και ποια η προσωπική σας τοποθέτηση απέναντι στο θέμα αυτό; Να στηρίξετε την απάντησή σας αναφορικά με το πρώτο σκέλος της ερώτησης σε τέσσερις κειμενικούς δείκτες.Μον.15

 

Δ. Σε ψηφιακή ανάρτησή σας στη ηλεκτρονικό περιοδικό του Δήμου σας τοποθετείστε απέναντι στο θέμα της αστεγίας που αφορά συνδημότες σας, οι οποίοι στερούνται μόνιμης στέγης. Προτείνετε τρόπους στην τοπική αρχή αλλά και στη σχολική σας κοινότητα για την αντιμετώπιση του προβλήματος και τη στήριξη των αστέγων του Δήμου σας.Μον.30 

ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ (ΠΡΙΜΟ ΛΕΒΙ,ΑΝ ΑΥΤΌ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ)

Δημοσιεύθηκε στις από τον/την .

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Πρίμο Λέβι συνελήφθη το 1943 από τους Γερμανούς Ναζί στην Ιταλία ως μέλος αντιφασιστικής οργάνωσης. Οδηγήθηκε στο Άουσβιτς από όπου σώθηκε μαζί με λίγους άλλους επιζήσαντες και επέστρεψε στην Ιταλία. Στο βιβλίο του “ Αν αυτό είναι ο άνθρωπος” κατέγραψε τις εμπειρίες του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης στο οποίο βρέθηκε, τα βασανιστήρια, την πείνα και τον ανθρώπινο εξευτελισμό τόσο από τη μεριά των κρατουμένων όσο και από εκείνη των κρατούντων.Ο Λέβι πέθανε στο Τορίνο το 1987.Το βιβλίο του διδάσκεται στα ιταλικά σχολεία.

 

Όταν τελειώσαμε ο καθένας έμεινε στη γωνιά του, χωρίς να μπορούμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε καθρέφτη για να δούμε το πρόσωπό μας, αλλά ο καθρέφτης βρίσκεται απέναντί μας, η όψη μας αντανακλάται σε εκατό μελανιασμένα πρόσωπα, σε εκατό ρυπαρές και αξιοθρήνητες μαριονέττες. Μεταμορφωθήκαμε ήδη σε φαντάσματα σαν κι εκείνα που είδαμε χθες.

Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποιήσαμε ότι η γλώσσα μας δεν έχει τις λέξεις για να εκφράσει αυτήν την ύβρι, την εκμηδένιση του ανθρώπου. Σαν προικισμένοι με την ενορατική ικανότητα ενός προφήτη είδαμε την πραγματικότητα: είμαστε στον πάτο. Πιο κάτω δεν γίνεται να πάμε: δεν μπορούμε να σκεφτούμε αθλιότερη ύπαρξη από τη δική μας. Τίποτα πια δεν μας ανήκει: μας στέρησαν τα ρούχα, τα παπούτσια, τα μαλλιά μας. Εάν μιλήσουμε, δεν θα μας ακούσουν, κι αν μας ακούσουν, δεν θα μας καταλάβουν. Θα μας στερήσουν και τ’ όνομά μας. Κι αν θέλουμε να το κρατήσουμε, θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη μέσα μας, τη δύναμη να το σώσουμε και μαζί μ’ αυτό να σώσουμε κάτι κι από μας, απ’ αυτό που υπήρξαμε.

Ξέρουμε ότι οι άλλοι δύσκολα θα μας καταλάβουν, αλλ’ όμως ας είναι έτσι. Ας αναλογιστούμε τώρα την αξία και το νόημα που κλείνουν μέσα τους οι πιο απλές καθημερινές μας συνήθειες, τα μικρά αντικείμενα που έχει ακόμα και ο πιο δυστυχής ζητιάνος: ένα μαντήλι, ένα παλιό γράμμα, τη φωτογραφία ενός αγαπημένου προσώπου. Αυτά τα αντικείμενα είναι κομμάτι του εαυτού μας ,σχεδόν σαν τα μέλη του σώματός μας. Θα διανοηθούμε να τα αποχωριστούμε μόνο εάν βρούμε άλλα που θα τα αντικαταστήσουν, άλλα αντικείμενα δικά μας που φυλάγουν και ξυπνούν τις αναμνήσεις.

Ας σκεφτούμε έναν άνθρωπο που του στερούν όχι μόνο τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά και το σπίτι του, τις συνήθειές του, τα ρούχα του, κυριολεκτικά οτιδήποτε του ανήκει: θα είναι πλέον ένας άδειος άνθρωπος ,θα οδηγηθεί στην ένδεια και στη θλίψη, θα χάσει την αξιοπρέπειά του και τη λογική του, γιατί είναι εύκολο, αν χάσεις τα πάντα να χάσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό. 

ΘΕΜΑΤΑ

1.Ποιο είναι το βασικό ερώτημα του κειμένου και ποιο το θέμα; Μ.7

2.Να σχολιάσετε τους κειμενικούς δείκτες της πρωτοπρόσωπης αφήγησης και του ασύνδετου σχήματος.Μ.4

3.Να τοποθετηθείτε προσωπικά απέναντι στο νόημα της φράσης: “Ας αναλογιστούμε τώρα την αξία και το νόημα που κλείνουν μέσα τους οι πιο απλές καθημερινές μας συνήθειες, τα μικρά αντικείμενα που έχει ακόμα και ο πιο δυστυχής ζητιάνος: ένα μαντήλι, ένα παλιό γράμμα, τη φωτογραφία ενός αγαπημένου προσώπου. Αυτά τα αντικείμενα είναι κομμάτι του εαυτού μας, σχεδόν σαν τα μέλη του σώματός μας. Θα διανοηθούμε να τα αποχωριστούμε μόνο εάν βρούμε άλλα που θα τα αντικαταστήσουν, άλλα αντικείμενα δικά μας που φυλάγουν και ξυπνούν τις αναμνήσεις.”Μ.4

       

Τι θέλουμε στη ζωή, ανταγωνισμό ή συνεργατικότητα; Του Νίκου Τσούλια

Δημοσιεύθηκε στις από τον/την .

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 1 

Τι θέλουμε στη ζωή; Ανταγωνισμό ή συνεργατικότητα;  

Ίσως να είναι το πιο δύσκολο, διπολικό ζευγάρι στην κοινωνικές μας λειτουργίες, στα επαγγελματικά πεδία, στην προσωπική μας ζωή, στο αξιακό μας φορτίο. Φυσικά η μεταξύ ανταγωνισμού και συνεργατικότητας σχέση στη σημερινή περίοδο είναι απόλυτα ασύμμετρη και εξόφθαλμα ετεροβαρής.

Το πρόταγμα της οικονομίας και της αγοράς εργασίας είναι ο σκληρός ανταγωνισμός με δέλεαρ την προσωπική επιτυχία, την κοινωνική ανέλιξη, τη συσσώρευση υλικών αγαθών ακόμα και την επιβίωση του ανθρώπου. “Αν δεν είσαι καλύτερος από τον άλλον, δεν έχεις καμιά τύχη”, σου διαμηνύουν εργοδότες και κεφαλαιούχοι, οι παράγοντες που κρατάνε στα χέρια τους σε σημαντικό βαθμό την επαγγελματική δραστηριότητα.

Αλλά καλύτερος ως προς τι; Εδώ η απάντηση έχει τεθεί πριν από την ερώτηση – καλύτερος στην απόδοση της εργασίας του. Όλες οι άλλες πτυχές του ανθρώπου ή θεωρούνται δευτερεύουσες ή ασήμαντες ή δεν απαιτούνται καθόλου. Ο χαρακτήρας του πολίτη, η προσωπικότητά του, η ηθική του εικόνα, ο κοινωνικός του ρόλος αποτελούν μια θεωρητική κατασκευή, που μικρή πέραση έχει στην επαγγελματική του διαδρομή και μάλιστα αποτελούν μόνο συμπληρώματα και βοηθήματα στην εργασιακή του απόδοση με την ευρεία έννοια. Η αυταξία του ανθρώπου δεν έχει νόημα στη σημερινή, αγοραία εκδοχή της ιστορίας

Πρόκειται για το κυρίαρχο μοντέλο της ιδεολογίας του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και του νεοφιλελευθερισμού, το μοντέλο του ιδιώτη, που αντιστοιχεί στην ιδιωτικοποίηση σχεδόν όλων των οικονομικών λειτουργιών. Η έννοια του πολίτη εξαντλείται στις εκλογικές, βουλευτικές διαδικασίες και το πολύ – πολύ στην συμμετοχή του στον οικείο επαγγελματικό κλάδο. Η ζωή του ανθρώπου είναι καναλιζαρισμένη στα πλαίσια που θέτει η εμπορευματοποίηση. Το μήνυμα είναι σαφές. “Αν δεν συμφωνείς με αυτή την αντίληψη και πρακτική, σε περιμένει η ανεργία και η περιθωριοποίηση”.

Η πρώτη λοιπόν επίπτωση της κατίσχυσης του ανταγωνισμού έναντι της συνεργατικότητας αφορά το πως βλέπουμε τον εαυτό μας (περισσότερο ως επαγγελματία και λιγότερο ως πολίτη και ως άνθρωπο) και τι άποψη έχουμε για τη ζωή μας και το πως τη βιώνουμε – περισσότερο ως παραγωγοί και ως καταναλωτές υλικών αγαθών και λιγότερο ως δημιουργούς πολιτισμού και ως υποκείμενα αυτοπραγμάτωσης.

Αλλά και στον τομέα της εργασίας αν πάμε, τίθεται πάλι σοβαρό πρόβλημα. Το πολύ μεγάλο μέρος των σύγχρονων μορφών εργασίας αποτελεί συλλογική (μικρής ή μεγάλης έκτασης) υπόθεση και κατά ένα μικρό μόνο μέρος είναι ατομική εκδήλωση. Τούτου δοθέντος, η συλλογικότητα για να έχει νόημα και αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να διαπνέεται από κλίμα συνεργασίας, σύμπνοιας και κοινής ως έναν βαθμό αντίληψης. Ο ανταγωνισμός σε αυτό το πεδίο κρύβει απαξιώσεις, υπονομεύσεις και άλλα τέτοια “αγκάθια”.

Υπάρχει και το ευρύτερο πεδίο, εκείνο της κοινωνίας και της πολιτείας. Πώς μπορούν να λειτουργούν οι τόσοι και τόσοι θεσμοί τους αν δεν χαρακτηρίζονται από κλίμα συνεργασίας και κοινής στόχευσης; Υπάρχει επίσης ευρύτερο πεδίο, εκείνο της χώρας – και ακόμα πέραν αυτής. Η οικονομική κρίση και η πανδημία κατέδειξαν με τον πιο εμφαντικό τρόπο την αλληλοεξάρτηση των ανθρώπων.

Στο θέμα μας τίθενται μερικά κίβδηλα ερωτήματα. Μπορεί να υπάρξει πρόοδος χωρίς ανταγωνισμό, που συνεργεί στη διαρκή βελτίωσή μας; Η απάντηση είναι ναι, αν μιλήσουμε για άμιλλα και για συνεργασία ταυτόχρονα. Η συνεργασία δεν δημιουργεί αγελαίες πρακτικές; Καθόλου, στην συνεργασία δεν ισοπεδώνονται οι προσωπικές δυνατότητες, καθένας διατηρεί τη δική του “επικράτεια” και απλώς αθροίζονται συνολικά οι δυνατότητες. Και μάλιστα, ο πολίτης κερδίζει από κάθε μορφή συνεργασίας, αφού γίνεται δέκτης και άλλων εμπειριών, γνώσεων και πρακτικών. Ας σκεφτούμε τι συναισθήματα γεννάει ο ανταγωνισμός και τι η συνεργατικότητα.

Η ζωή μας είναι μια διαρκής, δυναμική, διαλεκτική σχέση μεταξύ του προσωπικού μας κόσμου και των ποικίλων μορφών της κοινωνικότητάς μας. Και απαιτείται μια κουλτούρα συνύπαρξης, συνεννόησης και συνδημιουργικότητας. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να νοηθεί σε ένα κουκούλι εγωισμού έξω από τις συλλογικές μας ούτως ή άλλως λειτουργίες και απαιτήσεις της ζωής!

ΚΕΙΜΕΝΟ 2  “Σοκολατένια αμαρτία” 

Γράφει η Σοφία Παπαχριστοφίλου

Ουφ, λαχάνιασα! Τι τρέξιμο ήταν κι αυτό! Κι αυτές οι ζυγαριές να με κυνηγούν με μίσος και μανία. Τι όμορφη είσοδος! Τι κτήριο είναι αυτό; Σαν πύργος μοιάζει, σαν κάστρο, αστράφτει από μακριά. Ο ιδιοκτήτης θα πληρώνει ένα σωρό χρήματα για τη φωταγώγησή του! Εντυπωσιακή η φωτεινή επιγραφή: «Εργαστήριο Σοκολάτας»! Μπήκα μέσα σπρώχνοντας την πόρτα και βρέθηκα σε ένα χωλ μικρό μα απαστράπτον, καλυμμένο παντού από καθρέφτες. Απέφευγα να παρατηρήσω το είδωλό μου ξέροντας καλά πως ο καθρέφτης προσθέτει κιλά. Άλλο ένα εμπόδιο για να μπω στο εσωτερικό του κτηρίου: μια ζυγαριά ακριβείας συνδεόταν με την πόρτα. Ζυγίστηκα και μπήκα μέσα. Κόντεψα να λιποθυμήσω από τις μυρωδιές που βασάνιζαν την όσφρησή μου παραπέμποντας σε αλμυρές και γλυκές γεύσεις. Αλλά και τα ράφια ήταν γεμάτα λιχουδιές: πίτες αρμυρές και γλυκές, κρέπες, κρουασάν, μα και η γυάλινη βιτρίνα φιλοξενούσε όλου του κόσμου τα γλυκά: σιροπιαστά πολίτικα κι ανατολίτικα, τούρτες σε αμέτρητες γεύσεις και χρώματα και φυσικά την πανδαισία της σοκολάτας σε όλες της τις μορφές: πάστες, σοκολατάκια, τρουφάκια, εκλεράκια, προφιτερόλ, σοκολατένια μπακλαβαδάκια, μους-σοκολά, τάρτες σοκολατένιες με φράουλες και σαντιγύ. Η χαριστική βολή ήταν η γωνιά των παγωτών σε αμέτρητες γεύσεις και εκδοχές.

Ξαφνικά θυμήθηκα ότι δεν είχα φάει τις τελευταίες ώρες, οπότε δικαιούμουν να βάλω κάτι στο στόμα μου. Έτσι πλησίασα το ράφι με τα αρμυρά και άπλωσα να πάρω ένα κρουασάν τυριού. Ακούστηκε μια φωνή από το μεγάφωνο της οροφής: « Μπορείτε να φάτε, αφού ζυγιστείτε πριν και μετά την κατανάλωση της λιχουδιάς». Υπάκουσα στη φωνή, απόλαυσα το κρουασάν αλλά με το δεύτερο ζύγισμα διαπίστωσα ότι η ζυγαριά έδειχνε αρκετά κιλά περισσότερα από την πρώτη μέτρηση. « Ένα μικρό σοκολατάκι πόση ζημιά μπορεί να κάνει;» Πλησίασα τη σοκολατένια βιτρίνα και άρπαξα με βουλιμία ένα τρουφάκι. Νοστιμότατο, αν και μικρούτσικο, όμως πάλι η φωνή από το μεγάφωνο ήρθε αμείλικτη να με προστάξει να ζυγιστώ. Ανέβηκα με κλειστά μάτια στη ζυγαριά και όταν τα άνοιξα αυτή έδειξε τρία κιλά περισσότερα από την προηγούμενη ένδειξη. « Πρέπει να φύγω από εδώ, γιατί όσο μένω, κινδυνεύω να γίνω θεόχοντρη». Ξαφνικά με κυρίευσε μια μανία να δοκιμάσω όλες τις λιχουδιές του δωματίου. «Έλα μωρέ θα κάνω μια βδομάδα δίαιτα και θα τα χάσω». Ξαφνικά ζυγαριές εμφανίζονταν σε κάθε γωνιά της αίθουσας ακόμα και οι πολύχρωμες τούρτες μεταμορφώνονταν σε ζυγαριές. Δύσπνοια με έπιασε και άρχισα να αναζητώ την πόρτα εξόδου. Η πόρτα από όπου μπήκα είχε στενέψει επικίνδυνα. Από τις λιχουδιές του δωματίου έβγαινε μια γλυκιά μελωδία που αιχμαλώτιζε τα αυτιά μου και οι γαργαλιστικές μυρωδιές βασάνιζαν σαδιστικά τη μύτη μου. «Πρέπει να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ». Σε ένα κουτί έβαλα μερικές λιχουδιές και έτρεξα προς την πόρτα. «Νομίζω θα τα καταφέρω. Αν ρουφήξω λίγο την κοιλιά μου

θα χωρέσω. Ωχ είναι αδύνατον να περάσω, η πόρτα με πιέζει, νιώθω δυσφορία, βοήθεια, ας με βοηθήσει κάποιος, πνίγομαι! Βοήθεια! Βοήθειααα….»

Ευτυχώς χτύπησε το ξυπνητήρι!

ΘΕΜΑΤΑ

Α. Να αναφερθείτε συνοπτικά στο μοντέλο του σύγχρονου επαγγελματία που περιγράφει ο συντάκτης του κειμένου.Μ.15

Β1.Ποια είναι η πρόθεση του συντάκτη του κειμένου 1 και με ποιους τρόπους την γνωστοποιεί; Μ.10

Β2.Να σχολιάσετε το ύφος του κειμένου, δεδομένου ότι είναι άρθρο στο διαδίκτυο, και τις γλωσσικές επιλογές του συντάκτη οι οποίες υποστηρίζουν το συγκεκριμένο ύφος. Μ.10

Β3.Να εντοπίσετε τέσσερα χαρακτηριστικά του κειμενικού τύπου του άρθρου.Μ.10

Β4.Πώς σχολιάζετε την επιλογή του συγγραφέα να χρησιμοποιεί ερωτήματα στα οποία απαντά ο ίδιος; Μ.10

Γ. Να αναζητήσετε το βασικό ερώτημα του λογοτεχνικού κειμένου και να γράψετε την προσωπική σας θέση πάνω στο ερώτημα αυτό. Να σταθείτε στον κειμενικό δείκτη της αυτοαναφορικότητας και της περιγραφής.Μ.15

Δ. Σε μια διαδικτυακή συζήτηση για το σύγχρονο επαγγελματικό τοπίο προτείνετε τους τρόπους εκείνους με τους οποίους εσείς, ως μελλοντικοί επαγγελματίες, θα ισορροπήσετε ανάμεσα στις ανταγωνιστικές σχέσεις και στις επιταγές του ανθρωπισμού.Λέξεις 350 και Μ.30