ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΝΥΧΤΑΣ (ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ)

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Είναι η ώρα που οι περιπατητές στην παραλία έχουν πολλαπλασιαστεί.Χιλιάδες κόσμου,παρέες,οικογένειες,άντρες μόνοι,ποδηλάτες,κορίτσια με τα σκυλιά τους,έφηβοι,μαθητές,γέροντες,αφελείς φρεσκοπαντρεμένοι με καροτσάκια και μωρά,δρομείς που κάνουν τζόκινγκ,άλλοτε σωστοί,άλλοτε γραφικοί που ανακάλυψαν ξαφνικά στα γεράματα το τρέξιμο,πηγαινοέρχονται από τη μια άκρη στην άλλη.Κόσμος και κοσμάκης και κουραδόπλαση,σκέφτεται ο Πρίμο:λεβεντομόρτες,κενταυροζελέδες,πέρκες,σκαρπινόμαγκες,χοντροκώλες,

χλομοί δημόσιοι υπάλληλοι,ενθουσιώδεις νεαροί,μπουρούχες,καρδιοπαθείς,συκοφάγοι,ψυχόφατσες,πανέμορφα παιδάκια,καγκουροι,κομμουνιστόφατσες,τσινάρια,πρεζόνια,γκαραζοτεκνά,

ξενούρες,ευγενείς ηλικιωμένοι,,αλάνια,αξιοπρεπείς γραμματείς executive με ταγιέρ,τουρίστες,καρότσια με μωρά,διπλά καρότσια με δίδυμα,μεσήλικες ψυχωτικοί με το περπάτημα,καλοντυμένοι πωλητές,παπππούδες με μπαστούνια και τραγιάσκες,κομψευόμενοι,γυφταριά.Απ’ όλα τα είδη μπαχαρικά.Είναι εφτά το απόγευμα και φυσάει ελαφρύ αεράκι στην παραλία δροσίζοντας τους περιπατητές,όλον αυτόν τον πληθυσμό,κουνώντας ελαφρά τα δέντρα πίσω και δίνοντας μίαν αίσθηση ελευθερίας και ανάπαυσης στον Πρίμο,που κάθεται μόνος του στο παγκάκι στο ύψος της Μπότσαρη,περίπου απέναντι από τα θρυλικά “Κοτόπουλα Βάσος”,βλέπει τη θάλασσα ν’ αλλάζει χρώματα και προσέχει όλους αυτούς που περνάνε.Τους βλέπει και τους κάνει dislike.Τους παρατηρεί,για πρώτη φορά,με απέχθεια,γιατί πια ξέρει ότι έχει κάποια εξάρτηση από αυτούς,αφού αποφάσισε πριν λίγο καιρό να ζητήσει την ψήφο τους.Μέχρι τώρα ήταν μια χαρά,ανεξάρτητος,χελιδόνι,και πλέον αναγκαστικά θα πρέπει να κάνει αυτή τη θυσία.Να πέσει στο έλεός τους.Γι αυτό και τους παρατηρεί με προκαταβολική αποστροφή και συνειδητοποιεί τώρα,άλλη μια φορά,αυτό που άκουσε από κάποιον και τότε του φάνηκε εξωφρενικό,απαράδεκτο,αλλά με το πέρασμα του καιρού άρχισε να του δίνει δίκιο: “Ο άνθρωπος από τη φύση του μισεί τους άλλους ανθρώπους”.Τους παρατηρεί ,λοιπόν,ο Πρίμο,ενώ περιμένει τον Αρίστο,καπνίζει ενώ τους βλέπει έναν έναν να περνούν,τους ακτινογραφεί στιγμιαία,σαν να’ ναι αντίπαλοί του στην πόκα.Χαμογελάει μοχθηρά και σκέφτεται πόσοι τέτοιοι σαν κι αυτούς,αλλά και σαν τον ίδιο,κυκλοφορούν έξω.Άπειροι.Λερναία Ύδρα.Έναν θάβεις και δυο γεννιούνται.Κάθε μέρα βγαίνουν και μεγαλώνουν φρέσκοι άνθρωποι με παλιές αυταπάτες,με παλιά βαρετά κλισέ,με τις ίδιες μωροφιλοδοξίες,                                                                                                                                                                                                                                                με τα ίδια ψέμματα,τους ίδιους φανατισμούς,την ίδια ξεροκεφαλιά,την ίδια παθητικότητα,την ίδια μιζέρια,τα ίδια λόγια.Με ροπή προς τα ίδια προαιώνια λάθη.Και με τις ίδιες δικαιολογίες.Παρατηρεί αυτόν τον άγνωστο-γνωστό,ατελείωτο κόσμο.Την ποταπότητά τους την έχει ζήσει σε πολλές κηδείες.Την ιδιοτέλεια,τον κυνισμό,την αρπαγή.Δεν προλαβαίνει να φύγει ο άλλος και πέφτουνε αμέσως σαν τα τσακάλια οι συγγενείς,τα παιδιά,οι πιο κοντινοί του να διαμοιράσουν τα πάντα-σπίτια,λεφτά,αυτοκίνητα,ρούχα,αντικείμενα.Πριν ακόμα κρυώσει ο άνθρωπος,τον έχουνε κιόλας διαμελίσει κι αυτόν και τη μνήμη του.Πίνουνε στην υγειά του κορόιδου που αγχωνότανε.Σφάζονται μεταξύ τους,χωρίς έλεος,χωρίς σεβασμό,χωρίς δισταγμό.Το έχει δει ένα σωρό φορές ο Πρίμο:εκεί,στην τράπουλα και στον θάνατο φαίνονται όλα.Η καρμιριά,η οπισθοβουλία,η αδικία,η δειλία,η κρυψίνοια,ο τυχοδιωκτισμός,η κτηνωδία των ζωντανών.Πολύ σπάνιες οι εξαιρέσεις.Οι πραγματικά λαμπρές εξαιρέσεις.Οι μεγάλοι,γενναιόδωροι και τρυφεροί άντρες.Οι έξοχες,ευγενείς γυναίκες.Οι σοφοί,αυτάρκεις γέροντες.Και βλέπει τώρα όλες τις ποικιλίες να περνούν,όλες εδώ,μπροστά του στο ίδιο προαύλιο,αναζητώντας τους λαμπρούς ανάμεσά τους.Εκείνους με το ξεχωριστό φως,τη δύναμη και τη γλυκύτητα.Και καταλαβαίνει ότι μια ζωή στην πόλη και δεν γνωρίζει σχεδόν κανέναν από όλους αυτούς που πάνε κι έρχονται στην προκυμαία χωρίς νόημα και σκοπό,τουλάχιστον οι περισσότεροι.Ζώντας χωρίς κανένα ρίσκο.Χωρίς οι πιο πολλοί να αγαπούν κάτι πραγματικά,να είναι κάπου εξολοκλήρου αφοσιωμένοι,δοσμένοι-όπως αυτός,αγαπάει το παιχνίδι,τον τζόγο,έστω την καταστροφή,τον εξευτελισμό και το μεγαλείο της ματαιότητάς του.Και θα περιμένει από αυτούς να τον ψηφίσουν,να τον εγκρίνουν για να τους σώσει.Αυτός που απεχθάνεται κάθε σωτηρία και η πιο βαθιά του επιθυμία είναι να κατέβει στο δεύτερο,στο απώτατο υπόγειο,μόνο και μόνο για να φιλήσει τον διάβολο.Για να δει πόσο ζεστό είναι το χάος.

ΘΕΜΑΤΑ

1.Το κειμενικό είδος της περιγραφής χαρακτηρίζει όλο το κείμενο.Γράφετε τα συστατικά αυτού του κειμενικού είδους και σχολιάζετε την επιλογή του συγγραφέα.Μ.6

2.Ερμηνεύετε,σύμφωνα με το κείμενο, τη φράση “ Ο άνθρωπος από τη φύση του μισεί τους άλλους ανθρώπους”.Ποια είναι η προσωπική σας θέση απέναντι

 σ’αυτήν την αλήθεια ή την άποψη;Μ.6

3.Ποια είναι η ψυχοσύνθεση του Πρίμο και πόσο σας βρίσκει σύμφωνους η διάκριση των ανθρωπίνων ομάδων που αυτός κάνει όσο τους παρατηρεί στην παραλία; Γιατί τελικά τους περιφρονεί τόσο; Μ.3