Σεπτέμβριος μήνας, έξω από την αυλή ενός νηπιαγωγείου. Φωνές, γέλια, χαρές.
-Τι όμορφο που είναι αυτό το παιδί…ποιανού να είναι άραγε;
-Δικό μου, ακούγεται η φωνή μιας μητέρας και το πρόσωπό της φωτίζεται. Εγώ άκουσα το πρώτο του κλάμα, είδα το πρώτο του χαμόγελο, ένιωσα το πρώτο του άγγιγμα, άκουσα τις πρώτες του λεξούλες, το βοήθησα να σταθεί στα πρώτα του βηματάκια. Εδώ και 4 χρόνια στέκομαι δίπλα του ακοίμητος φρουρός. Το φροντίζω και το βοηθάω να μεγαλώσει!!

Η ώρα περνά, το παιχνίδι και οι φωνούλες συνεχίζονται.
-Τι χαριτωμένο που είναι αυτό το παιδάκι…ποιανού να είναι άραγε;
-Δικό μου είναι…ακούγεται μέσα από την αυλή η φωνή της δασκάλας. Είμαι εδώ, δίπλα του για να το βοηθήσω να κάνει φίλους, να παίρνει και να δίνει, να βοηθά, να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους…

Η πόρτα του νηπιαγωγείου ανοίγει…
-Ποιανού είναι αυτά τα παιδιά; ρωτώ για να μάθω…
-ΔΙΚΑ ΜΑΣ ακούγονται να φωνάζουν με μια φωνή γονείς και δασκάλες και τα πρόσωπά τους φωτίζονται.

ΔΙΚΑ ΜΑΣ είναι αγαπητοί γονείς αυτά τα μικρούλια που 4 χρόνια έχετε κοντά σας και ήρθε τώρα η ώρα να τα αφήσετε έξω από την πόρτα του νηπιαγωγείου.

Εμείς οι δασκάλες τους, θέλουμε να ξέρετε ότι αυτό το πολύτιμο δώρο που μας εμπιστεύεστε θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να το βοηθήσουμε στο χρόνο που θα είναι μαζί μας, να ανακαλύψει, να δοκιμάσει, να γνωρίσει, να εμπιστευτεί, να αναπτυχθεί.

Με τη δική σας βοήθεια και συνεργασία σίγουρα θα τα καταφέρουμε!!!

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ