Το Σάββατο του Λαζάρου, το έχει περιβάλει ο λαός μας με όμορφα έθιμα. Εξ αυτών τα κάλαντα τραγουδούν μόνο κορίτσια, οι λεγόμενες «Λαζαρίνες». Από την προηγούμενη ημέρα έχουν συλλέξει άνθη και με αυτά έχουν στολίσει καλαθάκια με τα οποία γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν.

Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής. Σε κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδιά τους γιατί φοβούνται ότι οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους.

Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους «λαζάρηδες», τα «λαζαρούδια» ή και «λαζαράκια» λέγοντας «Λάζαρο δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις» αφού σύμφωνα με τις δοξασίες ο Λάζαρος είχε παραγγείλει πως «Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…» Στα «λαζαράκια» έδιναν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσους «λαζάρηδες» έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα.

ΥΛΙΚΑ:

-1 ποτήρι λάδι [καλαμποκέλαιο]
-1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι
-1 ποτήρι ζάχαρη
-1 πακέτο αλεύρι για όλες τις χρήσεις
-2 βανίλιες
-1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα
-1 κουταλάκι του γλυκού σόδα
-1/2 κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλο σκόνη.
-ξύσμα από ένα πορτοκάλι..
-γαρυφαλάκια για τα μάτια του Λάζαρου…

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Η παρασκευή είναι πολύ εύκολη. Δεν έχετε παρά να χτυπήσετε την ζάχαρη με το λάδι και να προσθέσετε το αλεύρι με τα μυρωδικά και στο τέλος την πορτοκαλάδα με την σόδα…Ζυμώνετε σε μαλακή ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια και πλάθετε τα λαζαράκια. Ψήνετε για 15 περίπου λεπτά μέχρι να ροδίσουν…

Τα Κάλαντα του Λαζάρου

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια,
ήρθε η Κυριακή που τρων’ τα ψάρια.

Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι,
ήρθε η μάνα σου από την πόλη,
σου ’φέρε χαρτί και κομπολόι.

Γράψε Θόδωρε και συ Δημήτρη,
γράψε Λεμονιά και Κυπαρίσσι.

Το κοφνάκι μου θέλει αυγά,
κι η τσεπούλα μου θέλει λεφτά.

Μάθαμε  τα κάλαντα του Λάζαρου, τα τραγουδήσαν οι μαθητές μας στους γονείς.