Η γιορτή της μητέρας
Μανούλα λέω και ανθίζει, μοσχοβολά το στόμα, όλα σε σένα τα χρωστώ και τη ζωή μου ακόμα,δεν παίρνεις όλο δίνεις με τ’ άγιο σου χεράκι………..
Τρεις μανούλες
Τί να λέει το πουλάκι,
στο ψηλό, ψηλό κλαδί
τρυφερά σα κελαηδεί;
Λέει: Έχω μια μανούλα στη μικρή μου τη φωλιά,
π’ αγαπώ και μ’ αγαπά.
Η δικιά μου απαντάει από κάτω τ’ άσπρο αρνί,
Μ’ αγαπάει πιο πολύ,
Και βελάζει ευτυχισμένο μες στο φως του πρωινού, πρώτη μέρα του Μαγιού.
Καθώς κόβει τα λουλούδια, το μικρό το κοριτσάκι
Μέσα στο περιβολάκι,ψιθυρίζει και εκείνο,
Τραγουδάκι χαρωπό: μιά μανούλα έχω κι εγώ,
Τρυφερή αγαπημένη και πολύ πολύ γλυκειά,
π’ άλλη σαν κι αυτή καμιά!
Της μητέρας το φιλί
Της μητέρας το φιλί, πεταλούδα τρυφερή
Δροσερό σαν το νεράκι, που κυλά στο ποταμάκι,
και γλυκό-γλυκό σα μέλι
Που καθένας μας το θέλει.
Σα χτυπήσω και πονέσω και το γόνατό μου δέσω
Της μητέρας το φιλάκι, εδώ δα στο μαγουλάκι
Και τον πόνο μου τον παίρνει
Και το γέλιο ξαναφέρνει.
Και όταν κάνω αταξία, και με βάλουν τιμωρία
Τότε πόσο λαχταράω, το φιλάκι π’ αγαπάω
Να’ ναι ειρήνης περιστέρι
Και συγχώρεση να φέρει.
Διαβάζω το παραμυθάκι…….
Συζητάμε με το παιδί για το τί μας άρεσε στην ιστορία και τί όχι.
Το μικρό αλεπουδάκι γιατί έκανε σκανταλιές;
Η μαμά αλεπουδίτσα θύμωσε με τις αταξίες του;
Θα τον συγχωρούσε ότι και να γινόταν;
Πόσο πολύ τον αγαπούσε η μανούλα του;
Χάνεται η αληθινή αγάπη;
Η μητέρα μέσα από την τέχνη
