Είναι αναγκαίο, λοιπόν, να αναπτυχθούν τόσο η πρόληψη όσο και η άμεση ενεργοποίηση μηχανισμών παρέμβασης με στόχο την προώθηση ενός νέου αξιακού συστήματος, το οποίο θα διαπερνά τη δομή και τη λειτουργία του σχολικού περιβάλλοντος. Αξίες όπως η ετερότητα, η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα, η ισοτιμία, η κατανόηση της διαφοράς απαιτείται να επανατοποθετηθούν στο προσκήνιο της σχολικής ζωής σε μια προσπάθεια να επαναθεμελιωθεί ο κριτικός λόγος ενάντια στο μίσος, τη βία, την ξενοφοβία, το δογματισμό, το ρατσισμό, τους σκοταδισμούς, που εν μέσω κρίσης και αξιακής σύγχυσης δηλητηριάζουν τις σχέσεις των παιδιών και των εφήβων μας.
Το σχολείο σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται να αντισταθεί σε τέτοια φαινόμενα. Παράλληλα, η πολιτεία οφείλει, εκτός από το να αναγνωρίσει το πρόβλημα, να παράσχει τα εργαλεία που απαιτούνται στους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, αλλά και στους ίδιους τους μαθητές, για τη δραστική αντιμετώπισή του. Η ευαισθητοποίηση, η επιμόρφωση, η παιδαγωγική, επιστημονική και θεσμική στήριξη των εκπαιδευτικών, αποτελούν αναγκαίες και αυτονόητες προϋποθέσεις. Σημαντικό όμως μερίδιο ευθύνης αναλογεί στην ελληνική οικογένεια, αλλά και στους φορείς της τοπικής κοινωνίας, που οφείλουν να στηρίξουν τη λειτουργία των σχολείων και το έργο των εκπαιδευτικών.
Ωστόσο κρίσιμο ζητούμενο παραμένει η δημιουργία ενός σχολείου που θα ενεργοποιεί την κριτική σκέψη, θα σφυρηλατεί το κοινοτικό αίσθημα, θα καλλιεργεί την ανθρωποκεντρική παιδεία, τη συλλογική συνείδηση, το δικαίωμα στο διαφορετικό, την άρνηση του μίσους και του ρατσισμού. Εν κατακλείδι, συλλογικό χρέος αποτελεί η αντίσταση στην κουλτούρα της βίας, του φόβου και της αποξένωσης μέσα στο ελληνικό σχολείο, σε μια συγκυρία κατά την οποία η ελληνική κοινωνία, εκ των πραγμάτων, οφείλει να αφυπνιστεί και να αναμετρηθεί με τα γενεσιουργά αίτια των δομικών της παθογενειών.
Πηγή: Ελευθεροτυπία (24/03/2013)
