Ο γονιός «ελικόπτερο». Μα, ποιος είναι αυτός;

Πρόσφατη μελέτη σε φοιτητές πανεπιστημίων του εξωτερικού που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά στο Journal of Child and Family Studiesέδειξε ότι η ανατροφή που προσφέρει ο γονιός που θέλει να ελέγχει τα πάντα, σχετίζεται με υψηλά επίπεδα κατάθλιψης και χαμηλά επίπεδα ικανοποίησης από τη ζωή στα παιδιά του. Οι ερευνητές που ασχολήθηκαν με το ακατάλληλο επίπεδο γονεϊκού ελέγχου στους φοιτητές που συμμετείχαν στην έρευνα, κατάληξαν ότι συμπεριφορές των “γονιών ελικοπτέρων” κάνουν τα ενήλικα παιδιά τους να αισθάνονται ανεπαρκή, ανίκανα, εξαρτημένα και με περιορισμένη δυνατότητα να κάνουν σχέσεις. Οι νεαροί ενήλικες που ένιωθαν έτσι, ήταν πιο πιθανό να υποφέρουν από σοβαρό άγχος και κατάθλιψη.

Οι ειδικοί λένε ότι ο “γονιός ελικόπτερο” επηρεάζει αρνητικά την ευημερία των παιδιών του (σε κάθε ηλικία) γιατί καταπατά την ανάγκη τους να αισθάνονται ικανά και αυτόνομα. Το είδος αυτό της γονεικότητας παραβιάζει βασικές ψυχικές ανάγκες των παιδιών και οδηγεί σε σοβαρές και μακροχρόνιες αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες. Οι μελέτες στους φοιτητές υποδεικνύουν ακριβώς αυτό: ότι τα παιδιά των γονιών που εμπλέκονται υπερβολικά στη ζωή τους νιώθουν λιγότερο επαρκή και άξια και λιγότερο ικανά να διαχειριστούν την καθημερινότητα και τις πιέσεις της, ακόμα κι όταν έχουν ενηλικιωθεί. Έρευνες, μάλιστα, σαν αυτή δείχνουν ότι αν και οι γονείς με τέτοια στάση και συμπεριφορά πιστεύουν ότι είναι υποστηρικτικοί με το να εμπλέκονται πολύ στις ζωές των παιδιών τους, στην πραγματικότητα τα ίδια τα παιδιά τους αισθάνονται ότι τα ελέγχουν, τα χειραγωγούν και τα υπονομεύουν.

Είναι, βέβαια, σημαντικό να μην συγχέουμε τα πράγματα: η συνεπής και συνεχής ενασχόληση των γονιών με τα παιδιά τους είναι απαραίτητο συστατικό της ζωή των παιδιών και διευκολύνει την υγιή τους ανάπτυξη, τόσο συναισθηματικά, όσο και κοινωνικά. Καθώς όμως ο χρόνος κυλά, η ανάγκη των παιδιών για αυτονομία αυξάνεται. Περνώντας από την παιδική ηλικία στην εφηβεία, τα παιδιά αναζητούν μεγαλύτερη ανεξαρτησία, πραγματικότητα αναπόφευκτη στην προσπάθειά τους να εξελιχθούν σε ανεξάρτητους και επαρκείς ενήλικες. Φαίνεται, ωστόσο, ότι κάποιοι γονείς δεν μπορούν να προσαρμόσουν το επίπεδο της ανάμειξης που έχουν στη ζωή των παιδιών τους και συνεχίζουν να τα ελέγχουν ασφυκτικά, καθώς εκείνα μεγαλώνουν.

Άρα, πότε είναι η στιγμή που ο γονιός πρέπει να κάνει πίσω;

Δυο πράγματα είναι αρκετά (όσο και δύσκολα για κάποιους): ο σωστός και ικανός γονιός πρέπει πάντα να έχει στο μυαλό του πόσο κατάλληλη και αντίστοιχη με την ανάπτυξη του παιδιού είναι η ενασχόλησή κι η εμπλοκή στη ζωή του. Πρέπει επίσης να μάθει να προσαρμόζει ανάλογα το στυλ της ανατροφής του, όταν τα παιδιά με τον τρόπο τους του δείχνουν ότι «πλανιέται» επικίνδυνα στενά γύρω τους.

(ανάρτηση της συναδέλφου
Μεταλλίδου Ευδοξίας ΣΤ2΄)