Συμπληρώνονται φέτος 44 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που οδήγησε στην πτώση της στυγερής δικτατορίας των συνταγματαρχών και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας. Η πολιτεία επίσημα καθιέρωσε να γιορτάζεται η επέτειος της εξέγερσης αυτής στις 17 του Νοέμβρη, ως ημέρα απόδοσης τιμής, στα νιάτα που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ελευθερία.
Από τον Απρίλιο του 1967 μια Χούντα σφετεριστών της εξουσίας επέβαλε στη χώρα μας ανελεύθερο καθεστώς. Η δικτατορία, με πρόσχημα δήθεν την αναγέννηση του έθνους και τη θωράκισή του από αντεθνικές ιδεολογίες, κατέλυσε τους δημοκρατικούς θεσμούς, τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών και επιδόθηκε σε συλλήψεις, φυλακίσεις, δίκες ατόμων ή ομάδων και βασανιστήρια, ανακόπτοντας έτσι κάθε προσπάθεια για κοινωνική εξέλιξη και αλλαγή.
Ο ελληνικός λαός όμως δεν υπέκυψε. Αντιτάχτηκε με τη συγκρότηση αντιστασιακών και αντιδικτατορικών οργανώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι φοιτητές σ’ όλη τη διάρκεια της επτάχρονης τυραννίας αποτέλεσαν την ψυχή του αγώνα για την κατάλυσή της. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε από καθαρά φοιτητικά αιτήματα και εξελίχτηκε απρόβλεπτα και δραματικά, κάτω από την επίδραση του πόθου του ελληνικού λαού για Ελευθερία και Δημοκρατία. Οι φοιτητές διεκδικούσαν δικαιώματα που τους είχε στερήσει η δικτατορία: Διενέργεια φοιτητικών εκλογών, διακοπή της στράτευσης των φοιτητών, περισσότερες πιστώσεις για την Παιδεία και άλλα φοιτητικά αιτήματα…
Όταν οι φοιτητές κατάλαβαν ότι τα αιτήματά τους ήταν αδύνατο να επιλυθούν από τους δικτάτορες, κλείστηκαν στις 14 Νοεμβρίου 1973 στο χώρο του Πολυτεχνείου και μετέτρεψαν τα συνθήματά τους σε πανελλήνια αιτήματα, που μιλούσαν για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Τα συνθήματα στρέφονταν εναντίον της ίδιας της δικτατορίας: Να φύγει η δικτατορία. Κάτω η χούντα. Η απόφασή τους ήταν αυθόρμητη, χωρίς ιδιαίτερες καθοδηγήσεις. Τους φοιτητές απ’ όλες τις Σχολές του Πολυτεχνείου και των άλλων Ανώτατων Πνευματικών Ιδρυμάτων ακολούθησαν πολλοί σπουδαστές, μαθητές, οικοδόμοι και άλλοι εργαζόμενοι. Έγινε έτσι το Πολυτεχνείο οχυρό και σύμβολο της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Λαϊκής κυριαρχίας. Με συνθήματα και πολυγραφημένες προκηρύξεις γνωστοποίησαν τα αιτήματά τους. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των αγωνιζομένων φοιτητών άρχισε να εκπέμπει στις 15 Νοεμβρίου στους 1050 χιλιόκυκλους, καλώντας το λαό σε συμπαράσταση και σε ανοιχτή εξέγερση κατά της δικτατορίας. Η φωνή της εκφωνήτριας και των δύο εκφωνητών σκορπούσε ρίγη συγκινήσεως στο λαό της Αθήνας: «Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο … Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων… Καλούμε όλες τις αντιδικτατορικές αντιστασιακές δυνάμεις και όλα τα δημοκρατικά αντιδικτατορικά κόμματα ν’ αγωνιστούν μαζί μας… Όλοι εδώ στον αγώνα ενάντια στη Χούντα… Ελληνικέ λαέ, έχουμε την ανάγκη σου. Όλοι ενωμένοι. Κάτω η Χούντα…»
Και ο λαός άκουσε, πείστηκε και κατέβηκε με ενθουσιασμό στους δρόμους για να συμπαρασταθεί στους αγωνιστές. Η δικτατορία τρομοκρατείται. Καταλαβαίνει πως η εξέγερση δεν είναι πια φοιτητική. Είναι γενική, λαϊκή, επικίνδυνη. Παίρνονται νέες αποφάσεις: Επέμβαση του στρατού, άμεση απομάκρυνση του επαναστατημένου πλήθους από το κέντρο της Αθήνας και βίαιη εκκένωση του Πολυτεχνείου. Τα τανκς κάνουν την εμφάνισή τους στο κέντρο της Αθήνας. Οι φοιτητές περικυκλώνονται. Χειροκροτούν τους φαντάρους, τ’ αδέρφια τους, όπως τους αποκαλούν και κάνουν έκκληση να ενωθούν μαζί τους. Τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας αναγκάζονται όμως να εκτελέσουν τις σκληρές διαταγές και να χτυπήσουν τους άοπλους φοιτητές, που ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο και προβάλλουν τα γυμνά στήθη τους στα πολυβόλα. Η παραβίαση του ασύλου του Πολυτεχνείου και η βίαιη εκκένωσή του έγινε και τέλειωσε σύντομα. Τότε έπεσαν, χτυπημένοι από τις αδέσποτες και δολοφονικές σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών, οι περισσότεροι νεκροί. Μαζί τους όμως άρχισε να πέφτει και η αιματοβαμμένη δικτατορία. Η Δημοκρατία, η δημόσια Παιδεία, η Ελευθεροτυπία, το Κοινωνικό κράτος, ο Κοινοβουλευτισμός, το κράτος Δικαίου – όλα τα αιτήματα που αποτέλεσαν το σύνθημα της 17ης Νοέμβρη 1973 άρχισαν να αποκαθίστανται.
Τα αιτήματα αυτά παραμένουν επίκαιρα, ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα μας βρίσκεται σ` αυτή τη δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία. Η πραγμάτωσή τους απαιτεί συνεχή προσπάθεια και αγώνα της νέας γενιάς για μόρφωση, πολιτισμό και εργασία. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, η ίδια η δημοκρατία, διασφαλίζονται και αποτελούν την εγγύηση μιας πορείας προς την ανάκαμψη και την πολυπόθητη ευημερία. Το μήνυμα που στέλνει ο Νοέμβρης του 1973 στη σημερινή νέα γενιά είναι πως με την ενεργό συμμετοχή της μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να γίνουν οι συνθήκες ζωής καλύτερες και να χαράξει γι` αυτή ένα ανθρώπινο και ελπιδοφόρο μέλλον. Και επίσης πως ο λαός όταν είναι ενωμένος και οργανωμένος, μπορεί και νικά τον οποιοδήποτε εχθρό του. Ενότητα και αγώνας λοιπόν είναι το μήνυμα και η παρακαταθήκη του «Πολυτεχνείου», συλλογικότητα και αντίσταση σε καθεστώτα τυραννίας και ντροπής, ομόνοια και διεκδίκηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.