Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1453 και ύστερα από την πτώση του Μυστρά το 1460, το πέπλο της σκλαβιάς απλώθηκε πάνω από ολόκληρη την ελληνική γη. Η ορμή του Ισλάμ, ο φανατισμός και η αγριότητα των Μουσουλμάνων και οι εκπληκτικές νίκες τους απέναντι σε όλα τα χριστιανικά στρατεύματα, γέμισαν με τρόμο τις καρδιές των απλών Ελλήνων, που βρέθηκαν ανυπεράσπιστοι απέναντι στις ορδές του Μωάμεθ του Πορθητή.
Μέσα στο γενικό χάος και στον πανικό που ακολούθησε την πτώση της Πόλης, οι περισσότεροι από τους μορφωμένους και πλούσιους κληρικούς και αξιωματούχους του Βυζαντίου προτίμησαν το δρόμο της φυγής προς τη Δύση. Ο ελληνικός λαός, αφημένος στη μοίρα του, και μπροστά στην ισλαμική λαίλαπα, προσπάθησε να διασώσει ότι θεωρούσε ιερό, με όποιο τρόπο μπορούσε .
Πολλοί Έλληνες πίστεψαν ότι ο Θεός τους τιμωρούσε για τις αμαρτίες τους και ότι οι Τούρκοι ήταν ο νέος περιούσιος λαός. Έτσι τον πρώτο καιρό της Τουρκοκρατίας και κυρίως στις περιοχές της Μικρασίας ένα μεγάλο μέρος των Χριστιανών ασπάζεται τον Ισλαμισμό. Από τη στιγμή που το Κοράνιο διακήρυσσε πως όλοι οι πιστοί του Ισλάμ είναι αδέλφια, όσοι χριστιανοί βαφτίστηκαν μουσουλμάνοι κατάφεραν να σώσουν τις οικογένειες τους και το βιός τους. Οι περισσότεροι από αυτούς κράτησαν ωστόσο, καλά κρυμμένη από τον κατακτητή, την αληθινή τους πίστη και έμειναν στην ιστορία με την ονομασία « Κρυπτοχριστιανοί».
Λόγω της ανεκτικής στάσης του Κορανίου απέναντι στις Βιβλικές θρησκείες, οι Τούρκοι επέτρεψαν στους Χριστιανούς και τους Εβραίους να διατηρήσουν τη πίστη τους. Αντιμετώπιζαν ωστόσο τους Έλληνες, τους ραγιάδες όπως τους έλεγαν, σαν κατώτερα όντα. Οι ραγιάδες έπρεπε να ντύνονται και να ζουν φτωχικά, να πληρώνουν το χαράτσι, ακόμη και να σκύβουν το κεφάλι μπροστά στους Μωαμεθανούς. Το πιο τρομαχτικό χτύπημα όμως στους Έλληνες ήταν οι διαταγές που κατά καιρούς εξέδιδαν οι εκάστοτε Σουλτάνοι για την περισυλλογή των χριστιανόπουλων, το περίφημο «παιδομάζωμα».
Γενικά οι Οθωμανοί ως λαός ήταν ολιγάριθμος, οι ανάγκες τους για πολέμους με στόχο την εξάπλωση της θρησκείας του Μωάμεθ ήταν όμως πάντα μεγάλες. Μπροστά λοιπόν στην έλλειψη πολεμιστών, ο Μωάμεθ ο Β΄ επινόησε το φρικιαστικό αυτό τέχνασμα που του επέτρεπε να παρουσιάζει πάντοτε αξιόμαχα και φανατισμένα στρατεύματα. Κάθε πολύτεκνη οικογένεια χριστιανών υποχρεωνόταν να παραδίδει στον απεσταλμένο της Υψηλής Πύλης, ένα από τα αγόρια της. Σε περίπτωση άρνησης ή αντίστασης όλη η οικογένεια θα φονεύονταν και θα κρεμιόνταν έξω από το σπίτι της για παραδειγματισμό. Όσα από τα αγόρια αυτά ήταν ηλικίας από 16 έως 20 ετών στέλνονταν στην Κωνσταντινούπολη και αφού ασπάζονταν το μουσουλμανισμό, στελέχωναν το επίλεκτο στρατιωτικό σώμα των Γενίτσαρων .Οι Γενίτσαροι ήταν το καλύτερα εκπαιδευμένο, το πιο αξιόμαχο και φανατισμένο σώμα του Οθωμανικού στρατού. Από Γενίτσαρους απαρτίζονταν άλλωστε και η προσωπική φρουρά του Σουλτάνου.
Το παιδομάζωμα άρχισε να εφαρμόζεται τον 15ο αιώνα και αρχικά γίνονταν κάθε πέντε χρόνια. Αργότερα όμως άρχισε να γίνεται όλο και συχνότερα. Πολλοί γονείς για να σώσουν τα παιδιά τους εξισλαμίζονται, ενώ άλλοι παίρνουν τα βουνά και ζητούν καταφύγιο κοντά στους αυτόνομους Σουλιώτες ή στους Κλέφτες της περιοχής τους. Αργότερα το παιδομάζωμα θα επεκταθεί και θα περιλάβει ακόμη και μικρά παιδιά ηλικίας 6 έως 10 ετών. Αυτά στέλνονταν ως σκλάβοι στους διάφορους μπέηδες και δερβίσηδες της Ανατολίας για να ξεχάσουν τη γλώσσα τους και την καταγωγή τους. Αργότερα επέστρεφαν στην Κωνσταντινούπολη και αφού τύγχαναν της καλύτερης δυνατής μόρφωσης και εκγύμνασης γίνονταν αξιωματικοί του στρατού ή αναλάμβαναν σημαντικές θέσεις στη διοίκηση της Αυτοκρατορίας.
Ο πόνος και ο σπαραγμός των Ελλήνων μπροστά σε κάθε νέο παιδομάζωμα ήταν αβάσταχτος και έχει χαρακτηριστικά αποτυπωθεί σε μια σειρά από δημοτικά τραγούδια, όπως το παρακάτω που εκφράζει την οδύνη των γονέων που αποχωρίζονται τα παιδιά τους:
« Ανάθεμά σε βασιλιά, και τρις ανάθεμά σε,
με το κακό οπόκανες και το κακό που κάνεις .
Στελνεις, δένεις τους γέροντες, τους πρώτους τους παπάδες
Να μάσης παιδομάζωμα, να κάμης Γενιτσάρους .
Κλαίν’ οι γοναίοι τα παιδιά, κι οι αδελφές τ’ αδέλφια,
Κλαίγω κι εγώ και καίγομαι και όσο ζω θα κλαίγω.
Πέρσι πήραν το γιόκα μου, φέτο τον αδελφό μου».
Τελικά το παιδομάζωμα στάθηκε αιτία να πυκνώσουν οι τάξεις των κλεφτών και να γίνουν μια σειρά από τοπικές εξεγέρσεις εναντίον των τουρκικών αρχών. Μια από αυτές τις εξεγέρσεις στη Νάουσα το 1705 λέγεται πως ήταν αφορμή να εγκαταλειφθεί οριστικά το απάνθρωπο αυτό μέτρο. Το σώμα των Γενίτσαρων διαλύθηκε σιγά σιγά και μαζί του άρχισε η αργή πορεία της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι Γενίτσαροι
Κάτω από : Άρθρα και Κείμενα, Ιστορία, ΤΑΞΗ ΣΤ | Με ετικέτα: Άρθρα και Κείμενα
Πολύ κατατοπιστικό! Θα θέλαμε να διαβάσουμε κι άλλα σχετικά με την ιστορία άρθρα σας. 🙂