Το Σάββατο του Λαζάρου  είναι η μέρα πριν την Κυριακή των Βαΐων. Την ημέρα αυτή εορτάζεται η ανάσταση του Λαζάρου από τη Βηθανία, ένα γεγονός το οποίο περιγράφεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων έχουν τη μοναδική θέση στο εκκλησιαστικό έτος ως μέρες χαράς ανάμεσα στη Μεγάλη Σαρακοστή και το θρήνο της Μεγάλης Εβδομάδας. 

Ο Λάζαρος ήταν ο αγαπημένος φίλος του Χριστού που ζούσε στην πόλη Βηθανία. Είχε δυο αδερφές τη Μάρθα και τη Μαρία που τον υπεραγαπούσαν. Κάποτε ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά και οι αδερφές του έστειλαν μήνυμα στον Ιησού να πάει και να τον κάνει καλά. Ο Ιησούς όμως εσκεμμένα αργοπόρησε να πάει. Πήγε μετά από τέσσερις μέρες που ο Λάζαρος είχε πεθάνει . Ο Χριστός μάλιστα είπε στους μαθητές του «πάμε τώρα να τον ξυπνήσω». Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου και ζήτησε να δει το τάφο του. Όταν έφθασε εκεί, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω».

Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του.  Αυτό το θαύμα λοιπόν γιορτάζουμε την ημέρα αυτή.

Ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών όταν τον ανέστησε ο Χριστός μας και έζησε άλλα 30 χρόνια. Λέγεται μάλιστα ότι μετά που αναστήθηκε δεν ξαναγέλασε παρά μόνο μια φορά.

Στην Ελλάδα, το Σάββατο του Λαζάρου φτιάχνουν ειδικά ψωμάκια που μοιάζουν με σαβανωμένο άνθρωπο και ονομάζονται λαζαράκια, ενώ τα παιδιά τραγουδούν τα λαζαρικά, κάλαντα ειδικά για την ημέρα.

https://www.youtube.com/watch?v=dfcxkBe55V4

Τα λαζαράκια είναι μικρά, αφράτα, ημίγλυκα ψωμάκια που παρασκευάζουν οι χριστιανοί το Σάββατο του Λάζαρου, τη Μεγάλη Εβδομάδα. Έχουν το σχήμα σπαργανωμένου ανθρώπου, όπως παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες, και συμβολίζουν την ανάστασή του. Είναι νηστίσιμα, δηλαδή δεν περιέχουν γαλακτοκομικά προϊόντα ή αυγά.

Ένα όμορφο έθιμο το οποίο σήμερα έχει ξεχαστεί ήταν τα «Κάλαντα του Λαζάρου». Τα Κάλαντα αυτά από τόπο σε τόπο είχαν πολλές παραλλαγές. Άλλοτε τα τραγουδούσαν μόνο κορίτσια, οι λεγόμενες «Λαζαρίνες» , ντυμένες με παραδοσιακές ενδυμασίες, που έλεγαν τα κάλαντα πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι κρατώντας καλαθάκια με λουλούδια  και οι άνθρωποι τους έδιναν χρήματα ή διάφορα φαγώσιμα. Άλλοτε πάλι τα τραγουδούσαν παιδιά, κυρίως αγόρια, που την παραμονή της γιορτής έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου, το «Λάζαρο» και την ημέρα της γιορτής έβγαιναν στις γειτονιές και τα έλεγαν.

Με τα παιδιά του Α τμήματος του νηπιαγωγείου μας είπαμε λοιπόν να αναβιώσουμε αυτό το έθιμο… λέγοντας τα κάλαντα του Λαζάρου και εμείς…

Μάθαμε τα κάλαντα

ετοιμάσαμε τα καπέλα και  τα λαζαράκια μας …. 

Και ξεκινήσαμε να βγούμε για τη νέα μας περιπέτεια…