Ο Μανώλης, εκτός του ότι παίζει κιθάρα, φαίνεται ότι ξέρει καλά και από skate. Μας μιλάει για το πως νιώθει πάνω στη σανίδα και μετά, μαζί με τη Μαρία παίρνουν συνέντευξη από τον φίλο τους Κοσμά.

“To skate ίσως να είναι και το πιο ελεύθερο άθλημα εκεί έξω. Σαν πρώην rider θα έλεγα πως το συναίσθημα του να βρίσκεσαι πάνω στη σανίδα καθώς κατεβαίνεις μια μεγάλη κατηφόρα, ενώ ο αέρας σε χτυπά στο πρόσωπο, είναι απλά από άλλο κόσμο.

Είναι από τα πράγματα που σε κρατάνε ζωντανό κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο. Είναι η αδρεναλίνη που νιώθεις μέσα σου όταν είσαι κοντά σε κάποιο trick και το μόνο που κάνεις είναι να προσπαθείς ξανά και ξανά μέχρι να τελειοποιήσεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου.

Όπως είπε και ο παιδικός μου φίλος Κοσμάς, που ακόμα και σήμερα τσουλάει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, «όλα είναι ιδέες που θέλουμε να τις κάνουμε πράξη».

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ από τον Κοσμά, νεαρό skater που ζει στη Θεσσαλονίκη

Το skate μαθαίνεται σε πίστα ή στο δρόμο;


Στην πίστα μαθαίνεις πραγματικά, αλλά στο δρόμο είναι όλη η φάση, εκεί δείχνεις ποιος είσαι στ’ αλήθεια.

Το μνημείο του Μεγαλέξανδρου ήταν πάντα skate spot;



Ναι, σίγουρα ο «Αλέκος» καθώς και το πάρκο του Φωκά ήταν, είναι και θα είναι από τα πιο βασικά spots στην πόλη. Φυσικά, ολόκληρη η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη πίστα. Οι πλάκες στη σημερινή παραλία είναι πολύ καλύτερες από το παλιό δάπεδο που υπήρχε κάποια χρόνια πριν.



 Ποιος πουλάει σανίδες και τα περιφερειακά του αντικειμένου αυτήν την εποχή;


Το πρώτο μαγαζί που θα έπρεπε να ψάξει κανείς είναι το MicroXtreme στην πλατεία Ναυαρίνου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάποιος σχετικός με το άθλημα θα βρεί ό,τι χρειαστεί και φυσικά σε πολύ εντάξει τιμές, μιας και αυτές τις μέρες όλα φαίνονται δύσκολα. 



 Σανίδες αγοράζετε μόνο ή φτιάχνετε κιόλας;


Και τα δύο θα έλεγα. Οι σανίδες φτιάχνονται από περίπου επτά επίπεδα ξύλου, που πρεσάρονται μαζί, με κόλλα. Θυμάμαι ο πατέρας μου, που τυχαίνει να είναι επιπλοποιός της παλιάς σχολής, την ημέρα των γενεθλίων μου θέλησε να μου κάνει ένα δωράκι, οπότε ψάχτηκε λίγο και κατάφερε να μου φτιάξει μια με τα ίδια του τα χέρια.

Πώς βλέπεις τα επόμενα χρόνια του ελληνικού skate;



Πολύ φοβάμαι πως θα είναι αρκετά δύσκολα. Ο κόσμος πια δεν μπορεί να αγοράζει κάθε μήνα καινούργια σανίδα, ρούχα και παπούτσια. Αν δε μαζεύεται κόσμος για να δει το άθλημα και αν δεν πραγματοποιούνται μεγάλα events για να το γνωρίσει νέος κόσμος, πως να ζήσει στην Ελλάδα; Εγώ θα συνεχίσω να κάνω skate. Δεν κάθομαι σπίτι να βλέπω τηλεόραση και δεν τρέχω από εδώ και από εκεί για καφέδες. Το συναίσθημα της πρώτης φοράς που ανεβαίνεις στη σανίδα δεν ξεχνιέται με τίποτα. Δεν έχει σημασία αν βγαίνεις ή όχι κάθε μέρα στο δρόμο. Αν το αγαπάς, αυτό θα είναι πάντα εκεί.

Ανταγωνισμός με την Αθήνα υπάρχει;


Τα παλιά χρόνια, περίπου το ’90, η σκηνή της Θεσσαλονίκης ήταν κάπως πιο δραστήρια θα έλεγα, το επίπεδο ήταν αρκετά υψηλό. Και στην Αθήνα φυσικά υπάρχουν ομάδες, που είχαν πάρει τα πρώτα ερεθίσματα από τους Αμερικάνους, οι οποίοι είχαν στήσει μια πίστα κάπου στη Γλυφάδα αν δεν κάνω λάθος. Πολύ αργότερα ήρθαν οι αντιπρόσωποι των μεγάλων ξένων εταιριών σανίδων και ρούχων στην Ελλάδα, που φυσικά φτιάξαν τα γραφεία τους στην Αθήνα. Στις αρχές εμπορεύονταν κυρίως σανίδες και πρώτες ύλες και αργότερα πιο πολύ ρούχα και παπούτσια για skate.

Έχεις κάποιο ίνδαλμα;

Ναι τον Ryan Sheckler, Αμερικάνο skater. Τον θυμάμαι από πολύ μικρός στην τηλεόραση, στο ίντερνετ ακόμα και στα video games να βγάζει απίστευτα tricks και να είναι πάντα χαλαρός με ό,τι κι αν κατάφερνε παρόλο που στις μισές προσπάθειες του ήταν μόλις δυο βήματα μακριά από το να μείνει παράλυτος ή ακόμα και να πεθάνει. Τον πήγαινα πολύ σαν χαρακτήρα αλλά γι αυτό μπορεί να φταίει και η TV.

 

Μανώλης Πετράκης, Μαίρη Σιδερίδου 

(Οι φωτογραφίες είναι των μαθητών)

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ Ή ΑΛΛΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ.