Για τον Μανώλη και τη Μαίρη, το graffiti είναι αυτό που περιορίζει κάπως το γκρι της πόλης.
“Περπατώντας στους δρόμους, δεξιά κι αριστερά, είναι εύκολο να προσέξεις πως αλλάζουν χρώμα οι τοίχοι από τα spray και τις μπογιές” λένε. “Αυτές τις μέρες μιλήσαμε με ένα από τα πιο γνωστά ίσως ονόματα στην πόλη. Ο Ahou, όπως τον βάφτισε… ο δρόμος, μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία του”.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με τον Ahou, νεαρό graffiti artist που ζει στη Θεσσαλονίκη
Πότε άρχισε η όλη φάση με το graffiti στη ζωή σου;
Η όλη φάση ξεκίνησε πριν δέκα περίπου χρόνια,το 2008, ήμουνα πέμπτη δημοτικού, μέσα στην τάξη, και κοιτούσα μια συμμαθήτρια μου που’ κανε κάτι tags πάνω στην κασετίνα της και απλά πάω και τη ρωτάω ‘’τι φάση είναι, τι κάνεις’’ και μου απαντάει ‘‘tags’’, τη ρωτάω τι είναι αυτό, και μου εξήγησε τι είναι οι υπογραφές, το graffiti και όλα αυτά. Μου λέει, όλες αυτές οι μεγάλες και οι μικρές ζωγραφιές στους τοίχους που βλέπεις. Tης είπα ότι θέλω να ξεκινήσω κι εγώ, και έτσι πήρα ένα τετράδιο, ένα μολύβι, μαρκαδόρους και άρχισα να βγάζω τα δικά μου tags. Είχα σαν ένα πρώτο όνομα το Ress.
Υπήρξε περίοδος που το graffiti έγινε μόδα;
Η μόδα η ‘’καλή’’ ήταν όταν άρχισα κι εγώ, κοντά στο 2008 με 2010. Κράτησε πολύ λίγο, ήταν η περίοδος που βγαίναν όλοι έξω, παίρναν ένα spray ή ένα marker, κάνανε ταγκιές και λέγανε “α, εγώ κάνω graffiti” και τα λοιπά. Κάποια χρόνια μετά το σταματήσαν όλοι, και μείνανε λίγοι και καλοί. Ε, έμεινα κι εγώ, έτσι ξέμεινα εδώ πέρα.
Πες μας για το κεφάλαιο ‘’τρένα’’
Τα τρένα είναι μεγάλο κομμάτι. Δεν θα έλεγα ότι είναι για όλους. Δεν μπορούν να πάνε όλοι στα τρένα. Θέλει κότσια, δεν μπορείς να μπεις εκεί μέσα και να κάνεις ό,τι να ’ναι. Αν και πολλοί παίρνουν το ρίσκο, μπαίνουν μέσα, βάφουν και ή δε γίνεται τίποτα ή αναγκάζονται να τρέξουν. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι πάντα έτσι. Κι εγώ που πήγα κάποιες φορές κατάλαβα, ότι πρέπει να είσαι ‘’ξύπνιος’’, γενικά να καταλαβαίνεις τι σου γίνεται, να είσαι νηφάλιος για να τρέχουν όλα ρολόι στο μυαλό σου. Σίγουρα δεν πρέπει να ’σαι μόνος σου, πρέπει να είστε τουλάχιστον τέσσερα άτομα, από τα οποία οι δύο θα μπούνε να βάψουν, οι άλλοι δύο θα ’ναι απέξω και με ενδοεπικοινωνία θα μιλάνε για το τι γίνεται, αν βλέπουν ότι έρχονται security, αν εσείς είστε «καθαροί» μέσα για να βάψετε. Γενικά θέλει ένα καλό πλάνο για να μπεις. Αλλά η όλη οργάνωση το κάνει πραγματικά υπέροχο. Δηλαδή, μόλις ξεκινήσεις και βάφεις το τρένο είναι άλλο πράγμα, νιώθεις ότι αυτό που θα κάνεις θα το δει κι άλλος κόσμος και θα ταξιδέψει, θα πάει σε μια άλλη πόλη και θα το δούνε άλλα τόσα μάτια.
Δούλευες ποτέ με κάποια ομάδα;
Ναι, είχαμε φτιάξει στην αρχή όταν ξεκίνησα, το Brothers Crew το λέγαμε (BRC), ήμασταν εγώ με τους κολλητούς μου μέσα, 3-4 άτομα. Στην αρχή δεν ήμασταν αρκετά καλοί, είχαμε κάνει κάποια μικρά πράγματα, αλλά μέχρι εκεί. Μετά μπήκα στους SBA (Street Boys Anarchy) ήμασταν εκεί αρχές γυμνασίου στο Ωραιόκαστρο, ήμουνα εγώ με άλλους δύο, εκεί ήταν πιο καλά τα πράγματα, είχαμε κάνει πιο καλά κομμάτια, πιο όμορφα σκηνικά. Εκεί είχαμε βάψει κυρίως Ωραιόκαστρο, Παλαιόκαστρο, μας είχαν μάθει. Μετά έφυγα και μπήκα στους AIG το 2013 καθώς το crew υπήρχε απo τo 2010. Στην ουσία τώρα το ’χω εγώ. Το είχε φτιάξει ο Raste, ο Ware και ο Hate, το είχανε για 2-3 χρόνια οι τρεις τους και μετά μπήκα εγώ και το πήγαμε πολύ καλά και υπήρξαν σπουδαίες εξελίξεις, δηλαδή υπήρξαν τέσσερα χρόνια στα οποία βάφαμε συνέχεια, πηγαίναμε όπου μπορούσαμε, Εύοσμο, Ηλιούπολη, Κορδελιό, Πυλαία, Τούμπα, Χαριλάου, Μαρτίου, Μπότσαρη, Βασιλίσσης Όλγας, γενικά τα είχαμε γυρίσει όλα, κέντρο μόνο δεν είχαμε πάει πολύ. Ήμασταν κυρίως ανατολικά-δυτικά. Ήμασταν 4-5 άτομα που βάφαμε. Ήμουν εγώ σαν «Ahou»,ο «Crume», o «Ware», o «Hate» και o «Vidle». Ο «Vidle» ήταν κυρίως ο τύπος για τις προσωπογραφίες, μιας και είχε πραγματικά ταλέντο με τα πρόσωπα. Και μέχρι στιγμής είμαστε αυτοί.
Έχεις απωθημένο κάποιον τοίχο ή κάποιο σημείο της πόλης;
Ναι, έχω έναν τοίχο, ο οποίος μου ’χει μείνει απωθημένο πολλά χρόνια. Ήταν ένας τοίχος πάνω στην Τούμπα, σε ένα νηπιαγωγείο, ο οποίος υπάρχει ακόμα, ένα μεγάλο «bomb» AIG, τον είχανε βάψει τα παιδιά το 2011, ήταν ένα πολύ μεγάλο και το είχανε σβήσει κάποια στιγμή με μάνικες, είχε μείνει περίπου το 1/3 από το κομμάτι, κυρίως τα lines, τα παιδιά κάνανε ό,τι μπορούσανε, πήρανε χρώματα, κάνανε κάποια γεμίσματα όσο μπορούσανε να το βελτιώσουν, αλλά έχει μείνει από τότε έτσι. Και από τότε το ’χουμε απωθημένο να πάμε να τον βάψουμε, απλά περιμένουμε τον «Raste» να γυρίσει από Γερμανία για να ξαναφτιάξουμε το κομμάτι που σβήστηκε.
Θεωρείς το graffiti παρανομία;
Από τη μια, δε το θεωρώ παρανομία, γιατί με το να κάνεις graffiti εκφράζεσαι. Δείχνεις κάποια πράγματα που κουβαλάς στο κεφάλι σου ή θες να περάσεις ένα μήνυμα για να δείξεις κάτι στον κόσμο ή εν τέλει να το κάνεις για τον εαυτό σου. Βέβαια, εξαρτάται και από το που θα πας για να βάψεις. Γι’ αυτό από τη μια είναι παράνομο. Άμα π.χ. πας και βάψεις σε ένα μαγαζί το οποίο είναι ανοιχτό, λειτουργεί καθημερινά, είναι κακό. Γιατί και ζημιά θα του κάνεις, και θα σε ψάχνει, και προφανώς θα σε σβήσει κιόλας. Άρα τζάμπα θα το κάνεις. Ενώ αν βρεις μια βιτρίνα από ένα μαγαζί που είναι κλειστό χρόνια και είναι γεμάτο σκόνη μέσα στο γκρί, γιατί να μην πας να κάνεις κάτι όμορφο επάνω; Να βάλεις τα χρώματα και να κάνεις κάτι που θα σταματά το βλέμα. Θα περνάει ο άλλος, θα το βλέπει και θα του ανοίγει το μάτι, θα το κοιτάει για ώρες. Αυτό για μένα δεν είναι παρανομία, είναι τρόπος έκφρασης.
Θα παρατούσες ποτέ αυτό που κάνεις για να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
Όχι, πιστεύω πως δεν θα το παρατούσα. Και όσες φορές μου έρχεται αυτή η σκέψη, με φαντάστηκα μισό. Ούτως ή άλλως με τη ζωγραφική το είχα από μικρός. Γενικότερα το ’χα πάντα με την λεπτομέρεια, σε ό,τι ζωγραφιές μου ’χει δείξει ο πατέρας μου απ’ όταν ήμουν μικρός. Είναι μέσα μου και δεν πιστεύω ότι θα το αφήσω ποτέ να φύγει.
Τι είναι αυτό που πραγματικά νιώθεις όταν βγαίνεις έξω να βάψεις;
Το αίσθημα είναι μεγάλο. Όταν ξεκινήσεις και αρχίσεις και ψεκάζεις και βάφεις, κάνεις τις πρώτες γραμμές, τον πρώτο σχεδιασμό και όλα αυτά, νιώθεις την ενέργεια και την αδρεναλίνη να κυλάει μέσα σου. Γουστάρεις πολύ. Νιώθεις ζωντανός, σαν να χτυπάει κάτι το σώμα σου και είσαι στην τσίτα. Σου σκάνε ιδέες, σου έρχεται έμπνευση και ναι μεν βάφεις, αλλά έχεις και το νου σου άμα περάσει κάποιος μην σε δει, το άμα θα έρθουν από το πουθενά Ζητάδες, γενικά έχεις το νου σου στο τι γίνεται γύρω σου. Και αρχίζεις και χάνεσαι. Χάνεσαι τόσο πολύ, που ξαφνικά νιώθεις ελεύθερος. Και στην τελική ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα, ξεχνάς ό,τι σε απασχολεί και απλά βάφεις. Και νιώθεις την ικανοποίηση μέσα σου. Εν τέλει, μετά θες ξανά, να κάνεις κι ’άλλο, κι ’άλλο και πάει λέγοντας. Και στραβή να γίνει, και να σε πιάσουν, πάλι δε θα σου φύγει η όρεξη αν αγαπάς όντως αυτό που κάνεις, είναι ιός, αν κολλήσεις μια δεν ξεκολλάς εύκολα. Δηλαδή και μισό να το αφήσεις το κομμάτι, θα στεναχωρηθείς μεν, αλλά μετά θα λες από μέσα σου πρέπει να ξαναγυρίσω να το τελειώσω. Θα σου μείνει αυτή η τρέλα, αυτή η ελευθερία που θα θες να την νιώσεις ξανά και ξανά, να πετάς χρώμα στο γκρί.
Ποιος πουλάει spray αυτόν τον καιρό στην πόλη;
Εγώ κυρίως από δύο μαγαζιά αγοράζω. Είναι το Box Gallery και το MWC, που είναι και τα πιο γνωστά στην πόλη. Τώρα πια έχει και κάποια άλλα καταστήματα τα οποία δεν είναι τόσο γνωστά π.χ. το Αλτούρα που έχει κυρίως γραφική ύλη αλλά τυχαίνει να πουλάει και spray.
Σε έχει σταματήσει ποτέ κόσμος ενώ βάφεις;
Πολλές φορές, και να μιλήσουν και να φωνάξουν. Για το οτιδήποτε, και την παραμικρή ταγκιά που μπορεί να είχα κάνει, να με έβλεπε κάποιος και να μου φώναζε ‘’τι κάνεις εκεί’’ και να έτρεχα εγώ, λες και είχα σκοτώσει κανέναν. Υπήρχαν και άλλες στιγμές που βάφαμε σε κεντρικούς δρόμους και περνούσαν αμάξια κορνάρανε, φωνάζανε. Αλλά έχει τύχει πολλές φορές που περνάει κόσμος και σου λέει ‘’μπράβο ρε παιδιά, βάψτε, δίνετε χρώμα’’. Γενικά απ’ όλα τυχαίνανε, πολλές φορές που ερχόνταν τυπάδες και έλεγες ή εγώ θα τον βαρέσω πρώτος ή αυτός, ή ακόμα αυτός σου έλεγε π.χ. θα σ’ άρεσε να το κάνω εγώ στο σπίτι σου και άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι «ελέφαντας» μετά. Αλλά αυτά είναι λίγο ακραία σκηνικά, συνήθως δεν είχαμε τέτοια, αλλά φυσικά πάντα θα υπάρχουν και αυτά. Ειδικά τώρα τελευταία, χαίρομαι που ακούω καλά σχόλια γιατί πλέον ο κόσμος έχει μπουχτίσει με την μονοτονία, θέλει να δει χρώμα.
Πολλοί graffit-άδες πάνε και βάφουνε πάνω σε μνημεία, τι έχεις να πεις γι αυτό;
Το θεωρώ μεγάλη βλακεία. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι τέτοιο, γιατί να πας να πατήσεις κάτι πάνω σε ένα άγαλμα, τοίχους δεν έχουμε; Πρέπει να πας στο άσπρο το άγαλμα και να το χαλάσεις; Εντάξει, είπαμε οι τοίχοι κατά κάποιο τρόπο μας ανήκουν, αλλά όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε την ιστορία κάθε τόπου.
Σου έχει ζητηθεί ποτέ να δουλέψεις νόμιμα επί πληρωμή;
Ναι, τύχανε κανά δυο καλά σκηνικά. Ένα όταν πήγα στρατό, είχα κάνει μέσα ένα άρμα, με spray και πινέλο. Αργότερα, ήταν στο ξενοδοχείο που δούλευα για αρκετό καιρό, είχα κάνει μέσα σε όλο τον τοίχο, στην παιδική χαρά, ένα θέμα με πολλά χρώματα που μου είχανε δώσει.
Μανώλης Πετράκης, Μαίρη Σιδερίδου
(Οι φωτογραφίες είναι των μαθητών)
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ Ή ΑΛΛΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ.