Είναι καλοκαίρι γύρω στις 9:30 το βράδυ.
Βγαίνω με τα παιδιά μου από το πατρικό μου σπίτι, προχωράμε απέναντι στο μικρό στενάκι που τέτοια ώρα το καλοκαίρι δεν κυκλοφορεί ψυχή· βλέπω ένα νεαρό με σηκωμένη την κουκούλα από το μαύρο μπλουζάκι του, μες στο δρόμο, να σηκώνεται και να με κοιτάζει στα μάτια με ένοχο βλέμμα. Παρατηρώ πως έχει αδειάσει ένα μπουκάλι σπρέι μπογιάς στο δρόμο… Κι ενώ είμαι έτοιμη να παραδώσω μαθήματα κοινωνικής συνείδησης στα παιδιά μου, ο νεαρός το βάζει γρήγορα στα πόδια. Πλησιάζω στο σημείο και βλέπω ένα τεράστιο “Σ’ αγαπάω” στην άσφαλτο… Χαμογέλασα!

Δέσποινα Στεφανίδου