25 του Μάρτη. Μεγάλη μέρα, για το έθνος μας. Διπλή γιορτή. Εκ των πραγμάτων είναι η πιο σημαντική ημερομηνία στην ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, ως αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας.
Η θαυμαστή είδηση, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, της ενσάρκωσης του Σωτήρα, αναγγέλλεται από τον αρχάγγελο Γαβριήλ στη Παναγία, της οποίας το όνομα ο Ελληνικός λαός έχει συνδέσει με τις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας του. Τη μέρα αυτή του Ευαγγελισμού διαλέξαν να γιορτάζεται και η Ανάστασης της πατρίδας μας.
Τέτοιες μέρες ήταν, που έδωσαν τη μεγάλη υπόσχεση, να πεθάνουν «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία.»
Κι άρχισε ο αγώνας. Ο αγώνας για να φτιάξουμε πάλι πατρίδα. Ένας αγώνας που κόστισε πολλές θυσίες.
«Ποιος θε ν’ ακούσει κλάηματα γυναίκεια μοιρολόγια ; Ας πάει ν’ από τη Ρούμελη και από το Μισολόγγι , κι εκεί ν’ ακούσει κλάηματα γυναίκεια μοιρολόγια πώς κλαιν οι μάνες για παιδιά και τα παιδιά για μάνες . Δεν κλαίνε για το σκοτωμό που θε να σκοτωθούνε μον κλαίνε για το σκλαβωμό που θε να σκλαβωθούνε.»
Τι και αν έμεινε μαύρη και έρημη η ράχη των Ψαρών; ΄Έγινε το σύμβολο της ανδρείας είναι και θα είναι παράδειγμα αυτοθυσίας.
Δεν είναι εύκολο τόσες θυσίες να αναφερθούν. Κάθε λέξη είναι φτωχή. Παραδείγματα τόλμης, πίστης κι αυταπάρνησης, που θα αποτελούν στους αιώνες, φάρους που θα φωτίζουν εκείνους που ξέρουν να ζουν αλλά και να πεθαίνουν.
Το χρέος προς την πατρίδα ,βέβαια, δεν είναι μόνο χρέος πολέμου. Είναι και χρέος ειρήνης. Και σε καιρούς ειρήνης γίνεται ακόμα δυσκολότερο, γιατί θέλει έργα αρετής και δικαιοσύνης. Μια δικαιοσύνη που να πηγάζει πάνω από ταπεινότητες και μικροσυμφέροντα, κομματικές εμπάθειες και εγωισμούς- να πηγάζει από την ενότητα του Έθνους και την ομοψυχία. Γιατί όπως λέει ο Μακρυγιάννης:
«Τούτη την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί. ΄Όλοι αγωνιστήκαμε και δουλέψαμε μαζί για να μη λέγει ούτε ο δυνατός εγώ, ούτε ο αδύνατος. ΄Όταν αγωνίζονται πολλοί και φτιάχνουν να λέμε εμείς. Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ.»
Και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συμπληρώνει μιλώντας στους νέους: Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνη σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κυττάζη το καλό της Κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας».
Σήμερα, ιδιαίτερα στις κρίσιμες ημέρες γενικότερων ανακατατάξεων και αθέμιτων διεκδικήσεων και ανταγωνισμών , γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό το αίτημα για ενότητα, ομόνοια και γόνιμη συνεργασία σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας και πρέπει να μας απασχολεί όχι μόνο τι μπορεί να μας προσφέρει η πατρίδα αλλά τι μπορούμε να προσφέρουμε εμείς.
Είναι το ελάχιστο χρέος προς αυτούς που έγραψαν με τις δικές τους θυσίες κάθε σελίδα του 21 και πραγμάτωσαν ιδανικά πανανθρώπινα: Την αγάπη στο Θεό και την πατρίδα, την καρτερία, την αυταπάρνηση και τη θυσία.
Και οφείλουμε, αυτές οι θυσίες τους να μην ξεχαστούν. Οφείλουμε να παλέψουμε κι εμείς για αυτά τα ιδανικά που απολαμβάνουμε σήμερα. Οφείλουμε τα αγαθά, που με τόσες θυσίες κατακτήθηκαν, να απολαύσουν και οι γενιές που θα ρθουν.