Σύμφωνα με το ΔΕΠΠΣ-ΑΠΣ η διδασκαλία των μαθηματικών στη Β’ Δημοτικού γίνεται με
βιωματική προσέγγιση, ώστε τα παιδιά να αναπτύξουν διαισθητικά τις μαθηματικές
έννοιες.
Διαισθητικά εν προκειμένω σημαίνει, ότι έχω μια νοερή εικόνα, μια αδρή απεικόνιση η
οποία βασίζεται κυρίως στις αισθήσεις μου (κιναίσθηση, ακοή, γεύση, όσφρηση, αφή), για
να αναπτύξω τη νέα γνώση ή να μεταβάλλω την παλαιότερη, ώστε να αντιληφθώ και να
εδραιώσω στη συνέχεια κατάλληλα τη μαθηματική έννοια.
Τι γίνεται όμως όταν οι εμπειρίες των παιδιών δεν περιλαμβάνουν οπτικές εμπειρίες από
τις νεοεισαχθείσες έννοιες που η εκπαιδευτικός θέλει να διδάξει;
Η απάντηση βρίσκεται στην αισθητηριακή πολυτροπικότητα για την πρόσληψη της νέας
γνώσης καθώς συνδυάζεται με τη διδακτική διαφοροποίηση και πρωτίστως, με την
εκπαιδευτική προσδοκία.
Στα πλαίσια αυτής της φιλοσοφίας τα παιδιά σε ομάδες κατασκεύασαν με πλαστελίνη,
χαρτόνι, οδοντογλυφίδες τα στερεά σώματα και τα συσχέτισαν με τα γεωμετρικά σχήματα
(τετράγωνο, ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, τρίγωνο, κύκλος), που είχαν διδαχτεί παλαιότερα,
αναγνωρίζοντας και συνδέοντάς τα, σημασιολογικά.
Τους ζητήθηκε στη συνέχεια να βρουν και να αναγνωρίσουν εντός της αίθουσας, τόσο τα
γεωμετρικά σχήματα όσο και τα στερεά αντικείμενα, εφόσον τους είχαν προσφερθεί και
είχαν στη διάθεσή τους πολλαπλά ερεθίσματα, ενώ υπήρχε η επιτρεπτικότητα να τα
ψάξουν.
Τα παιδιά έδειξαν με αυτοπεποίθηση την τριγωνική πυραμίδα (ομοίωμα της πυραμίδας
του Χέοπα), ανέφεραν τον κύβο του Ρούμπικ, όρισαν τον κύλινδρο δείχνοντας το
εσωτερικό μέρος από το χαρτί κουζίνας ή μπάνιου, εντόπισαν με ευκολία για το ορθογώνιο
παραλληλεπίπεδο ένα κουτί παπουτσιών και για τη σφαίρα θυμήθηκαν την υδρόγειο.
Όσον αφορά τη μεταγνωστική αξιολόγηση της προσέγγισης, παρατηρήθηκε ότι, τα παιδιά
άρχισαν να αναγνωρίζουν τα στερεά αντικείμενα και στο άμεσο περιβάλλον τους (τάξη,
διάλειμμα).
Τους δόθηκε η παραίνεση να αναζητήσουν τα στερεά γεωμετρικά σώματα και στο σπίτι,
έτσι ώστε να εδραιωθεί η νέα γνώση.
