5lykkall's blog

Πολλές ζωές στη Σμύρνη

Συγγραφέας: ΤΖΟΡΑΛ, ΜΕΧΜΕΤ
Σμύρνη, 13 Σεπτεμβρίου 1922
Μετάφραση από τα τουρκικά: Νίκη Σταυρίδη
(σελ. 352)
Φαντάσματα ενός άγνωστου παρελθόντος δυναστεύουν τον ύπνο του Ισίκ Κάνσοϊ. Επτασφράγιστα οικογενειακά μυστικά βαραίνουν τη ζωή της Αλέβ Ιζμιρλί. Το όραμα της Μεγάλης Ιδέας καθοδηγεί τον Κωνσταντίνο Ασώματο μέχρι την καταστροφή της Σμύρνης το 1922.
Ένα παράδοξο ταξίδι στο χρόνο? από το παρόν πίσω στη Σμύρνη του 1922. Πόσες ζωές χρειάζεται να ζήσει κανείς για να ανακαλύψει την αλήθεια που τον κυβερνά; Ο Ισίκ Κάνσοϊ («Ασώματος» στα τουρκικά), ένας καλλιεργημένος Τούρκος επιχειρηματίας, η Αλέβ Ιζμιρλί, μια αινιγματική Γαλλίδα μεταφράστρια και ο Κωνσταντίνος Ασώματος, ένας φωτισμένος Έλληνας αγωνιστής ?ο πατέρας του οποίου υπήρξε ένας από τους κρυφούς αρχηγούς της ελληνικής επανάστασης στη Χίο το 1821? μπερδεύονται στο υφάδι της μνήμης και στα δεσμά που ενώνουν την ψυχή με το σώμα. Μέσα από διαδοχικές συνεδρίες ύπνωσης στις οποίες υποβάλλεται ο Ισίκ συναρμολογείται η κοινή ιστορία της ζωής τους.
Σμύρνη και Ιζμίρ. Ανατολή και Ανάντολου. Η Μεγάλη Ιδέα, η οδύσσεια των ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρασία και η καταστροφή που επακολούθησε. Μετά τις συλλογές διηγημάτων Ιστορίες μιας χαμένης εποχής και Τα χαμένα ημερολόγια της Πόλης, ο Μεχμέτ Τζοράλ επιστρέφει μ? ένα τολμηρό μυθιστόρημα για τη Μεγάλη Ιδέα, τον παντουρκισμό, τον πανελληνισμό και τους αιθεροβάμονες της Ιστορίας των αυτοκρατοριών. Την καταστροφή της Σμύρνης τη θρήνησαν όλοι…Μια μυθιστορηματική ανάπλαση της πορείας ώς την Καταστροφή του ?22 από έναν Τούρκο συγγραφέα και τον Ελληνα ήρωά του

?

….έγινε την Παρασκευή 2ο Ιουνίου 2008, με μεγάλη επιτυχία στην αυλή του σχολείου μας. Ο δήμος μας διέθεσε ηχοσύστημα που επέτρεψε στους μουσικούς μας …να μας απογειώσουν!!! Ο Γιώργος και η Καλλιόπη Ζαβρίδη με τις μελωδικές μπαλάντες τους, και ο Κώστας Χαραλαμπόπουλος, με το Θοδωρή Μαλαματίνα και το Γιώργο Σερέτη, με hard rock, έδωσαν μια πολύ  δυναμική πινελιά στη γιορτή τη στιγμή που σε όλη τη διάρκεια του γεγονότος προβάλλονταν σε μεγάλη οθόνη οι δραστηριότητες των μαθητών που μας αποχαιρετούσαν…

Αυτό φαίνεται να αποδεικνύει ο λόγος του Ξενοφ. Ζολώτα που εκφωνήθηκε στη συνέλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον(26-9-1957)

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza of the orthodoxy of their axioms, methods and policir, althought there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of your didymous organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthetized. Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practicier as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a panethnic unhypocritical economis synergy and armonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue.

I emphasize my eucharisties to you kyrie, to eugenic and generous American ethnos and to the organizers and protagonists οf the amphictiony and the gastronomic sumposia…

Αρά Ζ. Ντιλρούμπα

Σανταλόξυλο, λιβάνι και τριαντάφυλλο


Μετάφραση: ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΑΛΕΞΗΣ


Μια τρυφερή ερωτική ιστορία με τα χρώματα και τις γεύσεις του Πακιστάν, που οι ξένοι κριτικοί συγκρίνουν με το Θεό των μικρών πραγμάτων της Αρουντάτι Ρόι, ενώ βρίσκουν ότι η συγγραφέας «υφαίνει τους χαρακτήρες της με τη μαεστρία ενός Μαρκές», μας δίνει η Πακιστανή συγγραφέας και ζωγράφος Αρά Ντιλρούμπα.V

Η μαθήτρια του σχολείου μας με το ψευδώνυμο Nouli Sugar μου έστειλε το κείμενο που ακολουθεί. Πιστεύω πως αφορά όλους τους νέους ανθρώπους και όχι μόνον…

Ένας νεαρός και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί. Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»; Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.» Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ’το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω». Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου». Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά. «Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο. Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους. Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. ‘Αφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα «Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»! Ο Θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας. Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο. Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι. Σκέψη της ημέρας: Αν ο Θεός ήταν ψυγείο, η φωτογραφία σου θα ήταν πάνω του. Αν ο Θεός είχε πορτοφόλι, η φωτογραφία σου θα ήταν μέσα σε αυτό. Σου στέλνει λουλούδια κάθε άνοιξη. Σου στέλνει μία ανατολή κάθε πρωί. Τελικά είναι τρελός μαζί σου! Ο Θεός δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή, αλλά υποσχέθηκε δύναμη για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρια και φως για τον δρόμο. Διάβασε προσεκτικά την παρακάτω πρόταση. Αν ο Θεός στο φέρει θα σε βοηθήσει και να το φέρεις εις πέρας…

?

Παλιότερα ανήκε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας μια τέτοια εκδοχή. Σιγά-σιγά όμως οι ενδείξεις πληθαίνουν και συνηγορούν υπέρ του ότι η έναρξη της ζωής στη γη να οφείλεται σε δομικές μονάδες που ήρθαν από το διάστημα. Το σχετικό άρθρο μας το στέλνει ο συνάδελφος κος Τριανταφυλλόπουλος. Περισσότερα…..

Κάθε φορά που πάμε στο σούπερ μάρκετ γυρνάμε με ένα σωρό σακκούλες. σακκούλες που η χρησιμότητά τους είναι αμφιλεγόμενη και η ζημιά στο περιβάλλον σημαντική και σε βάθος χρόνου. Απίστευτου χρόνου όμως!!! Τι να κάνουμε λοιπόν;

Ψάξαμε και βρήκαμε μια ιδέα σε ένα site ανάλογων περιβαλλοντικών ανησυχιών με τις δικές μας και σας παραπέμπουμε εκεί! Έχει πλάκα!

http://www.nistikoarkoudi.gr/Potato.asp

Η εικόνα των τάξεων δεν ικανοποιούσε κανέναν! Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυρίας Ελένης να κρατήσει το σχολείο σε ένα πολιτισμένο επίπεδο οι τάξεις παρέμεναν το ίδιο απωθητικές, βαμένες σε αυτό το ουδέτερο εκρού χρώμα δεν ενέπνεαν κανέναν να ζήσει εκεί μέσα τις δημιουργικότερες ώρες της ημέρας του. Έπρεπε λοιπόν κάτι να γίνει!

Και έγινε…μια μικρή συνωμοσία! Ο κος Λαρεντζάκης ευτυχώς έδειξε μεγάλη ανοχή στις καινοτόμες διαθέσεις μας που ίσως να σκανδάλιζαν λίγο ….τα χρηστά ήθη. Ο σκοπός όμως ήταν καλός -τι καλός;-άγιος θα έλεγα! Και έτσι ξεκινήσαμε το εγχείρημα Σάββατο πρωί 16 Μαρτίου 2008. Μαζεύτηκαν σαράντα παιδιά με τις βούρτσες, τα ρολά και τους κουβάδες τους μαζί με εμένα, αφού και εγώ παιδί είμαι-δεν είμαι; Τα παιδιά είχαν από πριν διαλέξει τα χρώματα, που τα είχαμε αμέσως παραγγείλει. Τι τράβηξε ο καημένος ο χρωματοπώλης δε λέγεται! -Φέρε μας κυρ-Παναγιώτη λίγο άσπρο χρώμα.Δεν μας έφτασε. -Ααα και λίγο πράσινο…κι εκείνο το ειδικό πινέλο για τα καλοριφέρ….

Πόσα δρομολόγια έκανε ο κυρ-Παναγιώτης για να ικανοποιήσει τη διάθεσή μας για δουλειά, σας αφήνω να το φανταστείτε…

Και το αποτέλεσμα όμως!!!! Αυτό μην το φαντάζεστε, μπορείτε να το δείτε!

5 αίθουσες βάφτηκαν εκείνο το Σάββατο, πλημύρισαν οι τοίχοι με το μωβ της λεβάντας, το γαλάζιο του ανοιξιάτικου ουρανού, το πράσινο του δάσους και το κίτρινο του ώριμου πεπονιού..και γέμισε παντού νεανική δροσιά ,ζωντάνια και αγάπη! Αγάπη γι αυτό που ο άνθρωπος δημιουργεί, αγάπη γι αυτό που πρόκειται να δημιουργήσει, αγάπη για “τον αγώνα τον καλόν” διδασκόντων και διδασκομένων…..