Η εικόνα των τάξεων δεν ικανοποιούσε κανέναν! Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυρίας Ελένης να κρατήσει το σχολείο σε ένα πολιτισμένο επίπεδο οι τάξεις παρέμεναν το ίδιο απωθητικές, βαμένες σε αυτό το ουδέτερο εκρού χρώμα δεν ενέπνεαν κανέναν να ζήσει εκεί μέσα τις δημιουργικότερες ώρες της ημέρας του. Έπρεπε λοιπόν κάτι να γίνει!
Και έγινε…μια μικρή συνωμοσία! Ο κος Λαρεντζάκης ευτυχώς έδειξε μεγάλη ανοχή στις καινοτόμες διαθέσεις μας που ίσως να σκανδάλιζαν λίγο ….τα χρηστά ήθη. Ο σκοπός όμως ήταν καλός -τι καλός;-άγιος θα έλεγα! Και έτσι ξεκινήσαμε το εγχείρημα Σάββατο πρωί 16 Μαρτίου 2008. Μαζεύτηκαν σαράντα παιδιά με τις βούρτσες, τα ρολά και τους κουβάδες τους μαζί με εμένα, αφού και εγώ παιδί είμαι-δεν είμαι; Τα παιδιά είχαν από πριν διαλέξει τα χρώματα, που τα είχαμε αμέσως παραγγείλει. Τι τράβηξε ο καημένος ο χρωματοπώλης δε λέγεται! -Φέρε μας κυρ-Παναγιώτη λίγο άσπρο χρώμα.Δεν μας έφτασε. -Ααα και λίγο πράσινο…κι εκείνο το ειδικό πινέλο για τα καλοριφέρ….
Πόσα δρομολόγια έκανε ο κυρ-Παναγιώτης για να ικανοποιήσει τη διάθεσή μας για δουλειά, σας αφήνω να το φανταστείτε…
Και το αποτέλεσμα όμως!!!! Αυτό μην το φαντάζεστε, μπορείτε να το δείτε!
5 αίθουσες βάφτηκαν εκείνο το Σάββατο, πλημύρισαν οι τοίχοι με το μωβ της λεβάντας, το γαλάζιο του ανοιξιάτικου ουρανού, το πράσινο του δάσους και το κίτρινο του ώριμου πεπονιού..και γέμισε παντού νεανική δροσιά ,ζωντάνια και αγάπη! Αγάπη γι αυτό που ο άνθρωπος δημιουργεί, αγάπη γι αυτό που πρόκειται να δημιουργήσει, αγάπη για “τον αγώνα τον καλόν” διδασκόντων και διδασκομένων…..
Αφήστε μια απάντηση