Αρχική » Σαν σήμερα.. (Σελίδα 2)
Αρχείο κατηγορίας Σαν σήμερα..
Διονύσιος Σολωμός
| Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι • Σχεδίασμα Β’ | Ποιήματα, τ. 1ος | εκδόσεις Ίκαρος |
Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1798 στη Ζάκυνθο, ως εξώγαμο τέκνο του κόντε Νικόλαου Σολωμού και της υπηρέτριάς του Αγγελικής Νίκλη.
Στα τέλη του 1828 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα, συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με την ποίηση σχεδόν απομονωμένος. Δεν έκανε ούτε ένα ταξίδι στην ελευθερωμένη Ελλάδα, γιατί, όπως υποστηρίζεται, «δεν εσυνηθούσε να θεατρίζει στο εθνικό του φρόνημα αλλά μες το άγιο βήμα της ψυχής».
Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1865 στη Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν αρχικώς σ’ ένα μικρό μαυσωλείο στον τάφο του Κάλβου.
Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας
Μήγαρις πως έχω άλλο τι στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;
Αυτά ήταν τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, που έφυγε από κοντά μας στις 9 Φεβρουαρίου, πάνω από ενάμιση αιώνα τώρα και τιμώντας τη μνήμη του γιορτάζουμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης την Ημέρα της Ελληνικής γλώσσας, της πιο εύπλαστης, της πιο πλούσιας κι αψεγάδιαστης γλώσσας όλων των εποχών!
Είναι η γλώσσα μας, η ίδια γλώσσα που έπλασαν και «σμίλεψαν» οι πρόγονοί μας για την έκφραση της υψηλής διανόησής τους, η γλώσσα που αδιάλειπτα μιλιέται σαράντα αιώνες τώρα, η γλώσσα του Ομήρου, του Αριστοτέλη, η γλώσσα των γονιών μας, η γλώσσα η δική μας, που ύμνησαν λόγιοι, σοφοί και διανοούμενοι όλου του κόσμου!
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου..»
..έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Άξιον Εστί».
Κατά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ θα πει μεταξύ άλλων για την ελληνική γλώσσα:
«Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.»
«Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικοπνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. —χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μη γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Nα τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση.»
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Ν.Καζαντζάκης συμπληρώνει: «Η γλώσσα μας είναι η πατρίδα μας, είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας. Νάμαστε περήφανοι για τη γλώσσα μας.»
Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας περιλαμβάνει εκδηλώσεις σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας, αλλά και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της αλλοδαπής, που διατηρούν τμήματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας ή ελληνικών σπουδών.
Παράλληλα θα υπάρξει μέριμνα για την αναγνώριση της Παγκόσμιας Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας και από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ και η ΟΥΝΕΣΚΟ.
Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας αναφέρει σε σημερινό του μήνυμα:
«Η 9η Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας, υπαγορεύει διπλή αναφορά: στην ιστορική διαχρονία μιας γλώσσας με απαράμιλλο πολιτισμικό φορτίο και σημασία για τον παγκόσμιο πολιτισμό και ταυτόχρονα στη συγχρονία της σημερινής ελληνικής που μέσα από μια μακρά εσωτερική διαπραγμάτευση ακμάζει ως βαθιά καλλιεργημένο και σοφά ρυθμισμένο γλωσσικό όργανο.
Εορτάζουμε την ελληνική του ελληνισμού ως απαράγραπτης πολιτισμικής παρακαταθήκης που καθόρισε γενετικά το ήθος της ευρύτερης Δύσης αλλά και τη ζώσα ελληνική που πλέον χωρίς καθαρεύουσες αγκυλώσεις ή δημοτικιστικές αποκοτιές αρθρώνει με δυναμισμό και πληρότητα τη σύγχρονη Ελλάδα.
Και το πρώτο μας καθήκον δεν είναι να λιτανεύουμε τη γλωσσική μας κληρονομιά με ανιστόρητες αυταρέσκειες, αλλά να την τιμήσουμε τόσο με την οργανωμένη εκπαιδευτική μας έγνοια όσο και καθένας και καθεμιά ξεχωριστά ως περήφανοι κληρονόμοι και επαρκείς χρήστες.»
Ιούλιος Βερν (Jules Verne), 8 Φεβρουαρίου 1828 – 24 Μαρτίου 1905
– Αγαπάτε τη θάλασσα, πλοίαρχε.
| 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα | μτφρ.: Ελένη Ρώτη – Βουτσάκη | εκδόσεις Πατάκη |
| Illustration: Zdenek Burian, Η θέα από τον “Ναυτίλο” του πλοιάρχου Νέμο, 1937 |
Ο Ιούλιο Βερν, ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, από τους πρωτοπόρους της μοντέρνας επιστημονικής φαντασίας, γεννήθηκε στη Νάντη, στις 8 Φεβρουαρίου του 1828. Σπούδασε δικηγόρος, αλλά τον περισσότερο χρόνο του τον αφιέρωνε στο γράψιμο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως θεατρικός συγγραφέας, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Το όνομά του έγινε γνωστό το 1863, όταν κυκλοφόρησε το έργο του “Πέντε εβδομάδες στο αερόστατο”. Αργότερα κυκλοφόρησαν το “Ταξίδι στο κέντρο της γης” (1864), “Από τη Γη στη Σελήνη” (1865), “20.000 λεύγες κάτω από τις θάλασσες” (1870), “Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες” (1873), “Ο Μιχαήλ Στρογκόφ” (1876) και μια πλειάδα ακόμα έργων που ονομάστηκαν συγκεντρωτικά, “Τα παράξενα ταξίδια” και έκαναν τον Βερν πασίγνωστο και κοσμαγάπητο.
Με το έμφυτο δώρο της αφήγησης, το χιούμορ του, τις επιστημονικές του μηχανές (είχε προβλέψει το υποβρύχιο, το αεροπλάνο, την τηλεόραση, τα διαστημικά ταξίδια και άλλα θαυμαστά επιτεύγματα της εποχής μας) και την αγάπη του για την πρόοδο της επιστήμης, ο Βερν συνάρπασε μικρούς και μεγάλους. Στα 1872 αποσύρθηκε στην Αμιένη, όπου και πέθανε στις 24 Μαρτίου του 1905. Τα έργα του μεταφράστηκαν σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου, και, σήμερα, τόσα χρόνια μετά το θάνατό του, εξακολουθούν να διαβάζονται με την ίδια αγάπη και τον ίδιο ενθουσιασμό.
8 Φεβρουαρίου: Hμέρα Ασφαλούς Διαδικτύου
(Safer Internet Day) που καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Ευρωπαίας Επιτρόπου Βιβιάν Ρέντινγκ και έχει στόχο την ευαισθητοποίηση μικρών και μεγάλων στα θέματα που αφορούν την ασφαλή και ηθικά σωστή χρήση του Διαδικτύου, του κινητού τηλεφώνου και όλων των διαδραστικών τεχνολογιών που είναι πια κομμάτι της καθημερινότητάς μας.Ο κόσμος του διαδικτύου είναι ωφέλιμος αλλά και επικίνδυνος. Είναι κάτι σαν το μαχαίρι: ένα πολύτιμο εργαλείο, το οποίο όμως μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια κάποιου που δε γνωρίζει πως να το χρησιμοποιεί ή το χρησιμοποιεί με κακούς σκοπούς.
Κάθε χρόνο, τη 2η μέρα της δεύτερης εβδομάδας του δεύτερου μήνα (φέτος θα εορταστεί την Τρίτη 8 Φεβρουαρίου), χιλιάδες άνθρωποι ενώνονται για να αφυπνίσουν το κοινό σε θέματα σχετικά με την ασφάλεια στο διαδίκτυο, συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις και δράσεις παγκοσμίως.
Το Κέντρο παρέχει ενημέρωση, βοήθεια και υποστήριξη στους μικρούς και μεγάλους χρήστες του διαδικτύου με την ανάπτυξη τριών διακριτών δράσεων:
1. Μέσω της ιστοσελίδας saferInternet4Kids.gr μπορεί κανείς να ενημερωθεί και να αντλήσει υλικό σχετικό με την ασφαλή χρήση του Ίντερνετ και τη χρήση των κοινωνικών δικτύων με το οποίο μπορεί με τη σειρά του να ενημερώσει διαδραστικά παιδιά και νέους κάθε ηλικίας. Το ενημερωτικό αυτό portal απευθύνεται τόσο σε γονείς και εκπαιδευτικούς όσο και σε εφήβους και παιδιά και περιλαμβάνει κατάλληλο πολυμεσικό υλικό το οποίο είναι εγκεκριμένο από το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με Αρ. Πρωτ.: Φ.2.1/ΠΜ/ 177197/Δ7.
2. Μέσω της συμβουλευτικής γραμμής Βοήθειας Ηelp-line (διαθέσιμη τηλεφωνικά στο 210-6007686 και μέσω του ιστοχώρου www.help-line.gr), εξειδικευμένοι ψυχολόγοι παρέχουν υποστήριξη και συμβουλές για εξειδικευμένα θέματα που σχετίζονται με τη υπερβολική ενασχόληση στο διαδίκτυο, τον διαδικτυακό εκφοβισμό, την έκθεση σε ακατάλληλο περιεχόμενο και άλλους προβληματισμούς σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου, του κινητού τηλεφώνου και των διαδικτυακών παιχνιδιών.
3. Και μέσω της Ανοιχτής Γραμμής Καταγγελιών για το παράνομο περιεχόμενο του διαδικτύου SafeLine (http://www.safeline.gr/), δέχεται καταγγελίες για παιδική κακοποίηση και παράνομη χρήση του διαδικτύου και συνεργάζεται τόσο με την Ελληνική αστυνομία όσο και με την INTERPOL μέσω του Ευρωπαϊκού οργανισμού INHOPE.
Κάρολος Ντίκενς
«Να έχεις μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, ένα χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά». Αυτός ήταν ο Κάρολος Ντίκενς, ο Βρετανός συγγραφέας που έχει χαρακτηριστεί διαχρονικά ως λογοτεχνική διάνοια και μας έχει χαρίσει ορισμένους από τους γνωστότερους διεθνώς φανταστικούς χαρακτήρες, με αποκορύφωμα τον Όλιβερ Τουίστ.
Γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ της Αγγλίας στις 7 Φεβρουαρίου του 1812 και ήταν το δεύτερο από τα οχτώ παιδιά της οικογένειάς του. Όταν ο Κάρολος ήταν 12 χρονών, ο πατέρας του μπήκε στη φυλακή για χρέη και ο μικρός αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά. Οι παιδικές του εργασίες είναι παρόμοιες μ’ αυτές που περιγράφει στο βιβλίο του «Δαβίδ Κόππερφιλντ».
Το πρώτο του έργο, με τίτλο «Σκιαγραφήματα του Μποζ», τυπώθηκε το 1836. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν τα «Χαρτιά του Πίκγουικ», που έγιναν ανάρπαστα από το αναγνωστικό κοινό και αποτέλεσαν την πρώτη ένδειξη για τα θέματα, με τα οποία θα ασχοληθεί κατά την διάρκεια της συγγραφικής του πορείας: Σάτιρα και καταγγελτικό ύφος απέναντι στις κοινωνικές ανισότητες, κριτική απέναντι στους θεσμούς που ευνοούσαν μόνο τις υψηλές κοινωνικές τάξεις και την μεγάλη ανεπάρκεια τους, την συμπόνοια και την κατανόηση απέναντι στον άνθρωπο ανεξάρτητα από την ταξική προέλευση του. Με τον Όλιβερ Τουίστ (1837-1838) και τον Νίκολας Νίκλεμπι (1838-1838) η φήμη του θα εκτοξευθεί. Σε αυτά τα δύο έργα βλέπουμε ωμά το σκοτάδι μιας κοινωνίας βυθισμένης στην πορνεία, το έγκλημα, την εκμετάλλευση. Ο Όλιβερ Τουίστ ήταν μάλιστα το πρώτο μυθιστόρημα που είχε πρωταγωνιστή ένα παιδί.
Ο Ντίκενς είχε δηλώσει ότι: «με τις περιπέτειες και τη δυστυχισμένη ζωή του μικρού Όλιβερ, θέλησα ν’ αποδείξω ότι το πνεύμα του καλού καταφέρνει πάντα να υπερνικά κάθε αντίξοη περίσταση και τελικά να θριαμβεύει».
Στις 19 Δεκεμβρίου 1843 κυκλοφορεί το πιο δημοφιλές έργο του, η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, που είναι ο μοναδικός χριστουγεννιάτικος μύθος της σύγχρονης λογοτεχνίας. Μόλις την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του πούλησε 6.000 αντίτυπα, ασύλληπτο νούμερο για την εποχή εκείνη. Ο σπουδαίος άγγλος συγγραφέας το έγραψε σε μία περίοδο, που βρισκόταν και αυτός σε εξαιρετικά άσχημη οικονομική κατάσταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δεθεί συναισθηματικά με τους ήρωες της ιστορίας του, δίνοντας εξαιρετική ζωντάνια στην αφήγηση. Μάλιστα, ο ίδιος έλεγε, ότι καθώς έγραφε γελούσε κι έκλαιγε ξανά και ξανά.Το βιβλίο του Ντίκενς ζέστανε τις καρδιές των ανθρώπων και συνεισέφερε στην αναζωογόννηση των Χριστουγέννων ως γιορτή αγάπης και συμπόνοιας, σε μια περίοδο απόλυτης ένδειας για την εργατική τάξη της Αγγλίας. Ο ίδιος πίστευε σε μία «φιλοσοφία Χριστουγέννων», δηλαδή ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων πρέπει να κυριαρχεί όλο τον χρόνο στις σχέσεις των ανθρώπων.
Το 1849, δημοσιεύει σε συνέχειες το αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα Δαβίδ Κόπερφιλντ και ακολουθούν ο Ζοφερός Οίκος (1852-1853) και η Μικρή Ντόριτ (1855-1857) που κατακρίνουν για ακόμη μια φορά τους βικτωριανούς θεσμούς και την ανικανότητα τους να προστατεύσουν τον εργαζόμενο πολίτη. Το 1859, θα δημοσιεύσει επίσης δύο από τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του: Την επική Ιστορία των δύο Πόλεων και τις Μεγάλες Προσδοκίες. Ένα έργο που παρουσιάζει ομοιότητες με τον Δαβίδ Κόπερφιλντ, ως αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και από την άποψη ότι δίνουν το περίγραμμα κάποιων πλευρών της προσωπικότητας και των προσωπικών εμπειριών του Ντίκενς.
«Έχω υποφέρει, και αυτό με έχει κάνει πιο δυνατό από κάθε άλλο μάθημα. Έχω λυγίσει και έχω σπάσει παίρνοντας –ελπίζω– ένα καλύτερο σχήμα».
40 χρόνια χωρίς τη μαθητική ποδιά
Τη δεκαετία του 1960 οι μαθήτριες, κυρίως στις πόλεις, ήταν υποχρεωμένες να πηγαίνουν σχολείο φορώντας συγκεκριμένο ρούχο, τη μαθητική ποδιά.
Η μαθητική ποδιά, πριν αρχίσει να πουλιέται στα παζάρια και στα καταστήματα, ραβόταν τις περισσότερες φορές στη μοδίστρα. Ήταν από μπλε αλατζά και έμοιαζε με ρόμπα που έκλεινε μπροστά με φερμουάρ ή με κουμπιά. Αριστερά και δεξιά είχε τσέπες, όπου η μαθήτρια έβαζε το υφασμάτινο μαντίλι μύτης, αφού τότε χαρτομάντιλα δεν υπήρχαν. Η ποδιά έπρεπε οπωσδήποτε να καλύπτει το γόνατο, γι’ αυτό στο στρίφωμα οι μοδίστρες φρόντιζαν να αφήνουν αρκετό ύφασμα από μέσα, έτσι ώστε, αν την επόμενη χρονιά ψήλωνε το κορίτσι και κόνταινε η ποδιά, να μπορούν να τη «ρίξουν», να τη μακρύνουν δηλαδή με το ύφασμα που περίσσευε, αφού οι γονείς δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να ράβουν ή να αγοράζουν κάθε χρόνο καινούρια. Η τακτική όμως αυτή είχε ως αποτέλεσμα να εμφανίζει η ποδιά στο κάτω μέρος της ένα ή και δύο ξασπρισμένα «ζωνάρια» γιατί, από το συχνό πλύσιμο, το αρχικό ζωηρό μπλε χρώμα του υφάσματος ξεθώριαζε, προδίδοντας έτσι την ηλικία του.
Στη μέση δενόταν ένα λεπτό ζωνάκι από το ίδιο μπλε ύφασμα, ενώ στον γιακά της προσαρμοζόταν ένας δεύτερος γιακάς, άσπρος αυτή τη φορά, από «πικέ» ύφασμα ή δαντέλα που έπλεκαν οι μαμάδες και οι γιαγιάδες των κοριτσιών. Ραβόταν ή κούμπωνε πάνω ή κάτω από τον μπλε και έπρεπε να μπαίνει άλλος κάθε Δευτέρα, αφού την ημέρα αυτή, πριν ακόμα αρχίσει το μάθημα, ο δάσκαλος έκανε έλεγχο για καθαρά νύχια και γιακάδες.
Τη μαθητική ποδιά «στόλιζε» το στρογγυλό μεταλλικό σήμα του σχολείου, που είχε έμβλημα την κουκουβάγια και στερεωνόταν με μικρή παραμάνα αριστερά ή δεξιά του στήθους.
Τέλος, η 
κοριτσίστικη στολή συμπληρωνόταν με την άσπρη ή μπλε κορδέλα που υποχρεωτικά φορούσαν οι μαθήτριες στα μαλλιά, όχι μόνο για να μην πέφτουν στα μάτια τους, αλλά και για να παρουσιάζουν αξιοπρεπή εικόνα.
Τα κορίτσια έπρεπε οπωσδήποτε να φορούν τη μαθητική ποδιά το πρωί στο σχολείο, στις εκδρομές, ακόμα και το απόγευμα αν τύχαινε να βγούνε έξω, να πάνε, λόγου χάρη, για ψώνια με τη μητέρα τους. Έτσι η ποδιά λερωνόταν πιο γρήγορα, γι’ αυτό πολλές μαθήτριες είχαν δύο ποδιές, και έτσι μέχρι να πλυθεί η μία, φορούσαν την άλλη.
Τα αγόρια φορούσαν κι αυτά ποδιά σε μπλε χρώμα, η οποία έμοιαζε με ριχτό μπουφάν, έφτανε δηλαδή μέχρι το πάνω μέρος των μηρών και έκλεινε μπροστά με φερμουάρ από πάνω μέχρι κάτω. Μέσα από την ποδιά φορούσαν τα κανονικά τους ρούχα. Η μαθητική ποδιά, και ό,τι τη συνόδευε, καταργήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1982. Για τα αγόρια, όμως, τα τελευταία χρόνια ήταν προαιρετική.
«Το παλιό σχολειό», εκδόσεις Σαββάλας
Διαβάστε επίσης: H σχολική ποδιά καταργείται επισήμως στα σχολεία
179 χρόνια από το θάνατο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.»
Σαν σήμερα,179 χρόνια πριν, πεθαίνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η σημαντικότερη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία της Επανάστασης του 1821. Για την ευφυΐα, την τόλμη, τη σύνεσή του, αλλά και για τη βαρύτητα του λόγου του, που από νέο τον χαρακτήριζαν, επονομάσθηκε “Γέρος του Μοριά”.
Γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας στις 3 Απριλίου 1770, ενώ η καταγωγή του ήταν από το χωριό Λιμποβίσι της Αρκαδίας. Η οικογένειά του, ανέδειξε πολλούς γενναίους κλεφταρματολούς-αγωνιστές και κατέβαλε βαρύ τίμημα στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων.Σε νεαρή ηλικία έγινε και ο ίδιος αρματολός και γρήγορα απέκτησε τέτοια φήμη ώστε οι Οθωμανικές αρχές να τον επικηρύξουν, καταδικάζοντας τον σε θάνατο. Τον καταδίωξαν στην Πελοπόννησο, διέφυγε στη Ζάκυνθο όπου υπηρέτησε στο αποικιακό ελληνικό σώμα του αγγλικού στρατού και διακρίθηκε αγωνιζόμενος κατά των Γάλλων. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από το 1821 πρωταγωνίστησε στον αγώνα για την ανεξαρτησία κυρίως ως στρατιωτικός διοικητής των επαναστατημένων Ελλήνων, αλλά και ως πολιτικός. Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 στην Αθήνα και κηδεύτηκε με κάθε επισημότητα, ενώ χιλιάδες πολίτες παρακολούθησαν τη νεκρώσιμη ακολουθία.
Ιστορικός έχει μείνει ο Λόγος του Θ. Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, ο οποίος απευθύνεται στους νέους του Α΄ Γυμνασίου της Αθήνας και αποτελεί την πνευματική παρακαταθήκη του Γέρου του Μωριά προς τη νέα γενιά. Εκφωνήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1838.
27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος
“Η σιωπή μπροστά στο μίσος είναι συνενοχή. Σήμερα, ας δεσμευτούμε ότι ποτέ πια δεν θα αδιαφορήσουμε για τα βάσανα των άλλων ανθρώπων, ότι ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τι έγινε και ποτέ δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί.”
~ António Guterres, Γ.Γ. του ΟΗΕ
Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. Είναι Ημέρα θρήνου για τα εκατομμύρια ανθρώπων που εξοντώθηκαν στα ναζιστικά κολαστήρια, Ημέρα περισυλλογής της ανθρωπότητας, αλλά και Ημέρα ευθύνης και υποχρέωσης όλων μας να προστατεύουμε για πάντα τη μνήμη όσων χάθηκαν, στηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο έναν κόσμο δικαιοσύνης και ισότητας.
«Το φορτηγό σταμάτησε και είδαμε μια μεγάλη πύλη και πάνω της μια επιγραφή ζωηρά φωτισμένη (η ανάμνηση της με βασανίζει ακόμα στα όνειρα μου) : ARBEIT MACHT FREI, η εργασία απελευθερώνει.»
“Το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον κόσμο δεν προέρχεται από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι κακοί. Προέρχεται από ανθρώπους που απλώς δεν σκέφτονται καθαρά. Από ανθρώπους που βλέποντας τα πράγματα μονομερώς, μέσα από παραμορφωτικούς – ιδεολογικούς φακούς, κάνουν αδιανόητα πράγματα θεωρώντας τα προφανή και κανονικά. Στηριζόμενοι σε αυτήν την κανονικότητα, πραγματοποιούμε φοβερά πράγματα με έναν οργανωμένο και συστηματικό τρόπο. Αυτή είναι η διαδικασία με την οποία, άσχημες, εξευτελιστικές, δολοφονικές, απάνθρωπες και απερίγραπτες πράξεις καταλήγουν να αποτελούν ρουτίνα και γίνονται αποδεκτές ως “ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα”.
| Hanah Arendt | Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ • Η κοινοτυπία του κακού |
Σκέψεις ενός παιδιού για τον πόλεμο
Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου, η 12χρονη Eβραία Άννα Φρανκ έγραφε τις σκέψεις της στο ημερολόγιό της, ενώ κρυβόταν από τους Γερμανούς κατακτητές.
Τετάρτη 3 Μαρτίου 1944
Είναι μια φοβερή εποχή. Γύρω λυσσομανάει ο πόλεμος και κανένας δε γνωρίζει αν θα είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Θυμάμαι που ζούσαμε όλοι μαζί στην πόλη και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να την αδειάσουν ή να φύγουμε. Οι μέρες μας ήταν γεμάτες κανονιές και πυροβολισμούς και τις νύχτες μυστηριώδεις ήχοι έρχονταν από τα βάθη. Αυτό συνεχίστηκε έτσι καμιά βδομάδα, ώσπου ένα βράδυ μάς σκέπασε μια νύχτα που κρατάει ακόμη και σήμερα.
Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να ήταν αργά το βράδυ, όταν ακούστηκαν ξαφνικά τρομερές εκρήξεις. Το βάλαμε στα πόδια όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Παντού γύρω μας έτρεχαν άνθρωποι που φώναζαν. Τα σπίτια καίγονταν, έτσι ώστε όλα τα πράγματα φαίνονταν πυρωμένα και κόκκινα. Δεν είναι δυνατό να πω πόση ώρα έτρεχα έτσι, πάντα με την εικόνα των σπιτιών που καίγονταν, των προσώπων που ούρλιαζαν παραμορφωμένα μπρος στα μάτια μου.
Συνέχεια αναρωτιόμαστε απελπισμένα: «Γιατί πρέπει να γίνεται ο πόλεμος; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά; Γιατί όλη αυτή η καταστροφή;». Στο ερώτημα αυτό δεν είναι εύκολο να βρούμε απάντηση. Αλήθεια, γιατί φτιάχνουν ολοένα μεγαλύτερα αεροπλάνα με όλο και πιο βαριές βόμβες, ενώ την ίδια στιγμή χτίζουν τα κατεστραμμένα σπίτια; Γιατί σπαταλούν δισεκατομμύρια κάθε μέρα για τον πόλεμο, ενώ φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μια δεκάρα διαθέσιμη για τα φάρμακα, τους φτωχούς και τους καλλιτέχνες; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, ενώ σε άλλα μέρη της γης έχουν τόσα τρόφιμα που τα αφήνουν να σαπίζουν; Μήπως οι άνθρωποι είναι τρελοί;
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπεύθυνοι για τον πόλεμο είναι μόνο οι ισχυροί, οι πλούσιοι και οι πολιτικοί. Όχι, και οι απλοί άνθρωποι μπορεί να θέλουν τον πόλεμο, αλλιώς οι λαοί θα είχαν επαναστατήσει προ πολλού. Είναι το ένστικτο της καταστροφής που οδηγεί τους ανθρώπους στον πόλεμο, κι αν όλο το ανθρώπινο γένος, χωρίς εξαίρεση, δεν αλλάξει, οι πόλεμοι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Οι πολιτισμοί θα καταστρέφονται, ό,τι ωραίο χτίζεται θα γκρεμίζεται και η ανθρωπότητα θα αρχίζει ξανά και ξανά από την αρχή.
Έχω νιώσει πολλές φορές παγιδευμένη αλλά ποτέ απελπισμένη. Στο ημερολόγιό μου μιλάω για τις στερήσεις σαν να πρόκειται για κάτι διασκεδαστικό. Έχω πάρει την απόφαση να ζήσω μια ενδιαφέρουσα ζωή, διαφορετική από τη ζωή του απλού κοριτσιού και, αργότερα, από τη ζωή της απλής νοικοκυράς. Είμαι νέα και δυνατή. Είναι ανάγκη να επιβιώσω και αρνούμαι να κλαίω όλη την ώρα. Κάθε μέρα ωριμάζω εσωτερικά και αισθάνομαι την ειρήνη να πλησιάζει.
Tο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ
«Ο φασισμός ήταν ακόμα παρών, αλλά κρυμμένος μέσα στο κουκούλι του. Προετοίμαζε την αλλαγή του για να εμφανιστεί ξανά με καινούργιο πρόσωπο, μη αναγνωρίσιμο, πιο αξιοσέβαστο, προσαρμοσμένος στις καινούργιες συνθήκες ενός κόσμου ο οποίος έβγαινε από την καταστροφή που ο ίδιος ο φασισμός είχε προκαλέσει.»
~ Primo Levi
Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος.
Η ιστορική μνήμη ας γίνει το αντίδοτο στη μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό.
Επέτειος Πολυτεχνείου – 48 χρόνια μετά
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. ”
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 1973
Η βιβλιοθήκη μας
Θα μας βρείτε και στο Facebook
