Φωτοθήκη: Μνημείο Έλληνα μαχητή 1940-1941

Σήμαντρο δόξας, σκουριασμένο απ’ τον καιρό,
χτύπησες με το χέρι την ασπίδα
κι άναψες τη σβησμένη φλόγα στο Ιερό.
Τινάχτηκε απ’ το κάλεσμά σου το φτερό
της Νίκης· -Γυμνή πρόβαλε η λεπίδα
Σπαθιών-. Κι ακούστηκε από νέων ηρώων χορό
των Περσομάχων ο ύμνος· «Ω Πατρίδα!»
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Ντοκιμαντέρ: “28η Οκτωβρίου 1940, οι πρώτες μέρες του πολέμου”
Παρακολουθήστε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της εκπομπής “365 Στιγμές”, παραγωγής της ΕΡΤ, για τις πρώτες μέρες του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Μέσα από τις συγκινητικές μαρτυρίες των κατοίκων των χωριών που έζησαν τα γεγονότα, το πλούσιο αρχειακό υλικό και έναν συγκλονιστικό Νικηφόρο Βρεττάκο, η εκπομπή προσπαθήσει να απαντήσει στο ερώτημα του τι οδήγησε τους Έλληνες να πολεμήσουν και να γράψουν το έπος της Πίνδου, αλλά και στο τι θα έκανε σήμερα η νέα γενιά σε μία παρόμοια συνθήκη.
Φωτοθήκη: 28η Οκτωβρίου – Πώς ξεκίνησε ο πόλεμος

Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 η τότε Ιταλική Κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος και το επέδωσε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre», (δηλαδή, «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο»), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.
O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή:
«Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».
Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.
Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.
Με συνεχείς έκτακτες εκδόσεις, από τις 6 το πρωί, οι εφημερίδες ενημερώνουν τον ελληνικό λαό για το ιταλικό τελεσίγραφο και την έναρξη του πολέμου.
Αφιέρωμα: Το έπος του ΄40

Μιὰ μερίδα συνανθρώπων μας
τονίζει ὅτι ὁ ἀγώνας τοῦ ’40
εἶναι μιὰ ἄρνηση στὸν φασισμὸ
καὶ τὸν ναζισμὸ καὶ ἐπειδὴ
καὶ στοὺς καιρούς μας
τὰ φαινόμενα αὐτὰ τὰ συναντοῦμε,
ἡ ἐπικαιρότητα τοῦ παλλαϊκοῦ
ξεσηκωμοῦ δὲν χάνεται.
Αὐτὴ ὅμως εἶναι μία
ἐκ τῶν ὑστέρων ἑρμηνεία.
Οἱ ἄνθρωποι δὲν βγῆκαν στὸν πόλεμο
γιατὶ οἱ Ἰταλοὶ καί, στὴ συνέχεια,
οἱ Γερμανοὶ ἦταν φασίστες καὶ
ἀκόλουθοι ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων.
Ξεκίνησαν νὰ πολεμοῦν διότι
αὐτὰ τὰ καθεστῶτα ἤθελαν
νὰ μᾶς ὑποδουλώσουν,
ἀρνήθηκαν τὸ δικαίωμά μας
νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ
νὰ διαχειριζόμαστε τὴ γῆ,
τὸν οὐρανό, τὴ ζωή μας
ὅπως ἐμεῖς γνωρίζουμε,
μὲ τὶς διχόνοιες καὶ τὶς ἀμάχες,
ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ συνεργασία.
Μὲ πυρήνα τῆς ἑνότητάς μας
τὴν πίστη στὸν Χριστό,
τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας,
τὴ συνείδηση τῆς συνέχειας
τῆς Ἀρχαίας, Βυζαντινῆς καὶ
Νεώτερης Ἑλλάδας, τὴ γλώσσα,
τὴν ἱστορία, τὸν πολιτισμό.
Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ἡ 28η Ὀκτωβρίου καὶ ἡ ἐποχή μας (ἀπόσπασμα)
Ἀφιέρωμα “28η Ὀκτωβρίου – ἡ διαχρονία ἑνὸς μηνύματος”, Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, τεῦχος 382, Ὀκτώβριος 2025
Τα Νόμπελ της ελληνικής ποίησης
Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας απόδοσης των βραβείων Νόμπελ. Το Υπουργείο Πολιτισμού θυμάται τις ιστορικές στιγμές για την Ελληνική Λογοτεχνία, τιμώντας τους σπουδαίους Έλληνες ποιητές, Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη, με ένα βίντεο, το οποίο είναι αφιερωμένο στη βράβευσή τους με τη υψηλότερη διάκριση, το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Η Σουηδική Ακαδημία τίμησε τα ελληνικά γράμματα και τον πολιτισμό μας στο πρόσωπο του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη, για πρώτη φορά στις 24 Οκτωβρίου του 1963 και δεύτερη, 16 χρόνια μετά, στις 18 Οκτωβρίου 1979.
Δυο Νόμπελ για την ποίηση που υμνεί τον ελληνικό κόσμο. Με διαφορές, αλλά και ομοιότητες, με συναίσθημα, λυρισμό και αγάπη για το ελληνικό κάλλος και την παράδοση.
Ποιητές της γενιάς του ’30, οι δύο νομπελίστες, είχαν παράλληλες πορείες, κοινά βιώματα, αλλά και διακριτό ύφος γραφής. Μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες, ταξίδεψαν την ελληνική ποίηση στα πέρατα του κόσμου και αγαπήθηκαν όσο λίγοι Έλληνες λογοτέχνες.
“Θερμοπύλες”, του Κ.Π. Καβάφη

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.
[1901, 1903*]
“Σφίγγα”, της Μελισσάνθης

Inv. no. 16541
Το νου μου τραγικό λογιάζω Οιδίποδα
το φοβερό αίνιγμά μου να εξηγεί
—κιλίμι στρώνεται ο ίσκιος μου στη γη—
Το νου μου τραγικό λογιάζω Οιδίποδα
Φριχτή κι απ’ της Πυθίας ακούω τον τρίποδα
της προφητείας να υψώνεται η κραυγή
Το νου μου τραγικό λογιάζω Οιδίποδα
το γρίφο του εαυτού μου να εξηγεί.
(Μελισσάνθη. 1931. Προφητείες. Αθήνα. Και στον συγκεντρωτικό τόμο Μελισσάνθη. 1986. Οδοιπορικό. Ποιήματα 1930-1984. Αθήνα: Καστανιώτης)
Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Προφητείες (1931). Το αίνιγμα της Σφίγγας, ο χρησμός της Πυθίας και η αναζήτηση της αυτογνωσίας από τον Οιδίποδα αποτελεί το μυθικό υπόστρωμα του σύντομου αυτού ποιήματος της Μελισσάνθης, όπου το ποιητικό υποκείμενο ταυτίζει τον νου του με τον Οιδίποδα. Ουσιαστικά, η Μελισσάνθη οικειοποιείται τον μύθο και τον αξιοποιεί απροκάλυπτα προκειμένου να εκφράσει τον ατομικό ψυχισμό της. Ειδικότερα, αναφερόμενη στον μύθο του Οιδίποδα και της Σφίγγας, εξισώνει το μυαλό της με τον Οιδίποδα και το αίνιγμα της αυτογνωσίας με το αίνιγμα της Σφίγγας (Robinson, 1996: 112).
Η ποιήτρια
Η Μελισσάνθη (πραγματικό όνομα Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική και γερμανική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Abendschule Αθηνών αντίστοιχα και φοίτησε στην προπολεμική Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε επίσης με την αγγλική γλώσσα, τη μουσική, τη ζωγραφική και τον χορό. Εργάστηκε ως καθηγήτρια γαλλικών σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία και ως δημοσιογράφος. Το 1932 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ν. Σκανδαλάκη, δικηγόρο, πολιτικό και συγγραφέα φιλοσοφικών πραγματειών. Συνεργάστηκε σε λογοτεχνικές και θεατρικές εκπομπές του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1945-1955), ήταν μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1961-1972), της επιτροπής Κρατικών Βραβείων (1969-1975), του Κύκλου για το παιδικό βιβλίο (1969-1971). Πέθανε στην Αθήνα.
Στον χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1930 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής Φωνές εντόμου και το 1931 κυκλοφόρησε τη λιθογραφημένη ποιητική συλλογή Προφητείες, η οποία αποτέλεσε το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς.
Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής και οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (από το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών. Η ποίηση της Μελισσάνθης τοποθετείται στον χώρο του υπαρξισμού και της μεταφυσικής αγωνίας. H Μελισσάνθη δεν θέλησε ν’ ακολουθήσει τις άλλες ποιήτριες της εποχής της, γράφοντας αισθηματική ποίηση. Είναι μια πνευματική ποιήτρια, ευαίσθητη και ανήσυχη μπροστά στα φαινόμενα της ζωής και επειδή δεν βρίσκει απαντήσεις στις μύχιες σκέψεις της για τη ζωή και το θάνατο, ζητά την εξιλέωση και τη σωτηρία στην ικεσία, στη δέηση και στην προσευχή. Η ποίησή της τοποθετείται στον χώρο του υπαρξισμού και της μεταφυσικής αγωνίας. Η ιδέα του θανάτου είναι ο κεντρικός πυρήνας της υποστασιακής και με συμβολικό διάκοσμο ποίησής της.
Ασχολήθηκε επίσης με το φιλοσοφικό δοκίμιο και τις λογοτεχνικές μεταφράσεις. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
“Φθινόπωρον”, του Κωστή Παλαμά
Μ’ αρέσει το φθινόπωρο που αλλάζει στην αράδα
θωριές η φύσις κι η ψυχή καημούς με γληγοράδα,
που πριν χορτάσεις σύννεφα, κακό κι ανεμοζάλη,
πάλι γελά ο ουρανός, ο ήλιος, τ’ ακρογιάλι,
που τώρα ίσκιο λαχταράς, περίπατο κι αέρι,
και τώρα ζέστη σε γωνιά μ’ ένα βιβλίο στο χέρι.
Χειμώνας και καλοκαιριά τ’ αταίριαστο ζευγάρι,
γεννήσαν το φθινόπωρο, μονάκριβο καμάρι·
το γέλιο έχει της μάνας του, του γέρου του τα φρύδια,
κι οι δυο το θρέφουν με φιλιά και χάιδια και στολίδια.
(απόσπασμα, Τραγούδια της καρδιάς και της ζωής)
«Στα μυστικά του βάλτου», της Πηνελόπης Δέλτα

Η δράση του βιβλίου εκτυλίσσεται στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία των αρχών του 20ού αιώνα, την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα. Η λίμνη των Γιαννιτσών αποτελεί το επίκεντρο των συγκρούσεων ανάμεσα στα βουλγαρικά και τα ελληνικά ένοπλα σώματα που διεκδικούν τον έλεγχο της περιοχής. Η συγγραφέας αξιοποιεί ιστορικό υλικό που στηρίχτηκε στη μελέτη της σε αρχεία και σε προσωπικές μαρτυρίες, το οποίο συνδυάζει με μυθοπλαστικά στοιχεία. Κεντρικοί ήρωες είναι ο Αποστόλης και ο μικρός Γιοβάν, οδηγοί των Ελλήνων ανταρτών στα δαιδαλώδη μονοπάτια του Βάλτου. Γύρω τους κινούνται ιστορικές προσωπικότητες -όπως ο καπετάν Άγρας και ο καπετάν Νικηφόρος- και μυθιστορηματικοί ήρωες, που συμμετέχουν στον αγώνα και έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρότητα του πολέμου.
Το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1937 και αποτελεί συνέχεια του “Μάγκα”.
Το βιβλίο είναι διαθέσιμο για δανεισμό από τη Σχολική Βιβλιοθήκη μας!
Η συγγραφέας

Η Πηνελόπη Δέλτα (1874 – 1941) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί έζησε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια σ’ ένα αρχοντικό οικογενειακό περιβάλλον, αυστηρά πατριαρχικό, με έντονες τις πατροπαράδοτες ελληνικές αρχές και συνήθειες. Με δασκάλους στο σπίτι, απέκτησε γενικές σχολικές γνώσεις και έμαθε ξένες γλώσσες και “ελληνικά” που τα αντιπάθησε, επειδή τα βιβλία ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα. Το 1895 παντρεύτηκε το Στέφανο Δέλτα, με το οποίον απέκτησε τρεις κόρες. Το 1916 η οικογένεια Δέλτα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο κοινωνικός και ο φιλικός τους κύκλος ήταν οι πιο καλλιεργημένοι λογοτέχνες, εκπαιδευτικοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι του καιρού τους, αλλά και σπουδαίες πολιτικές προσωπικότητες, όπως ο Ελ. Βενιζέλος και ο Νικ. Πλαστήρας. Τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους, όσο και στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο, η Πηνελόπη Δέλτα προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες, περιθάλποντας πρόσφυγες και τραυματίες. Η ίδια υπέφερε από παράλυση, που είχε αρχίσει από το 1925, και είχε γίνει ολική προς το τέλος της ζωής της.
Η Πηνελόπη Δέλτα υπήρξε σπουδαία συγγραφέας. Έχουν περάσει 80 και περισσότερα χρόνια από τότε που έγραψε τα βιβλία της για παιδιά. Κι όμως, αυτά τα βιβλία εξακολουθούν να ενθουσιάζουν τους αναγνώστες, με τη ζωντάνια τους, τις συναρπαστικές τους περιπέτειες, και τις γλαφυρές περιγραφές ιστορικών γεγονότων.
Πηγή: Βιβλιοnet.gr
Φωτοθήκη: Η απελευθέρωση της Αθήνας (12 Οκτωβρίου 1944)

Εθνικό Ιστορικό Μουσείο| Φωτογραφικό Αρχείο
Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος

(…) Βούιζε η πολιτεία, βούιζε ο κόσμος
Βούιζε η καρδιά του ανθρώπου
Σαν ένα ζήτω ανάμεσα σε χιλιάδες σημαίες
λευτεριά ή θάνατος, λευτεριά ή θάνατος – Λευτεριά,
βούιζε ολάκερη η Ελλάδα κάτω από τις σημαίες του ήλιου
γεια και χαρά λε, μωρέ, Λε, γεια και χαρά σου Λευτεριά
Γιάννης Ρίτσος, Απελευθέρωση (αποσπ.), από τη συλλογή «Γειτονιές του Κόσμου»



























