3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας Τάξη Γ΄ 2016-2017
Δημιουργική γραφή στην Ιστορία
Υπεύθυνη Καθηγήτρια: Λεβεντοπούλου Μαρία
Φανταστείτε πως είστε ιερολοχίτης που πολέμησε μαζί με τον Υψηλάντη στο Δραγατσάνι και από τους λίγους που επέζησαν. Σε μια επιστολή δύο παραγράφων τουλάχιστον αφηγηθείτε τα πρωτόγνωρα για την εποχή γεγονότα στην οικογένεια σας, τα συναισθήματα τα δικά σας και των συντρόφων σας( πχ τον ενθουσιασμό των νέων και το πάθος για ελευθερία που τους έκανε να αψηφούν τον θάνατο), καθώς και τις σκέψεις σας.
Δραγατσάνι, 8 Ιουνίου 1821
Αγαπητή μου οικογένεια
Τα συναισθήματα που νιώθω είναι πολλά και ανάμικτα. Με διακατέχει η χαρά που επέζησα αλλά συγχρόνως η λύπη για το άδοξο τέλος του αγώνα μας. Νιώθω περήφανος όμως που προσπάθησα κι εγώ μαζί με τόσους νέους Έλληνες κάτω από τις οδηγίες του σπουδαίου Αλέξανδρου Υψηλάντη για την ελευθερία του λαού μας. Στη διάρκεια του ξεσηκωμού μας από τη Ρωσία μέχρι το Δραγατσάνι με είχε συνεπάρει ο ενθουσιασμός, το πείσμα και το πάθος για τον ιερό σκοπό μας. Υπάρχει πιο ιερός στόχος για κάθε νέο άλλος εκτός από την Ελευθερία; Με αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις πήρα δύναμη και αψήφησα τον εχθρό την ώρα της μάχης. Φοβήθηκα, δεν λέω, για τη ζωή μου. Μα η σκλαβιά είναι σκληρή και δεν μπορώ να την αντέξω άλλο.
Μετά τη μάχη η απογοήτευση έχει καταβάλλει εμένα και τους λιγοστούς συντρόφους μου που είχαμε την τύχη και σωθήκαμε. Πάνε όμως οι ελπίδες μας, χάθηκαν. Οι περισσότεροι ιερολοχίτες είναι νεκροί και αυτοί που πιάστηκαν από τους Τούρκους αποκεφαλίστηκαν.
Κάποιοι είπαν πως εμείς οι ιερολοχίτες είμαστε αντάξιοι των αρχαίων ιερολοχιτών. Δεν νιώθω όμως αυτή την τιμή, αφού αποτύχαμε να αποτινάξουμε τον ζυγό της σκλαβιάς.
Σεβαστοί μου γονείς μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. Πραγματικά νιώθω πως ζούμε πρωτόγνωρα γεγονότα.
Ο γιος σας (Καλοφωλιά Κωνσταντίνα, Γ1)
Δραγατσάνι, 8 Ιουνίου 1821
Αγαπημένη μου οικογένεια
μετά την μάχη η κατάσταση που επικρατεί είναι δύσκολη. Είμαι από τους λίγους που επέζησαν μέσα σε αυτή τη συμφορά. Πολλές φορές έρχονται στο μυαλό μου οι εικόνες των συμπολεμιστών μου που με το θάρρος τους υπερασπίστηκαν την πατρίδα παρόλο που οι Οθωμανοί υπερτερούσαν. Αισθάνομαι τυχερός που βοήθησα με όποιον τρόπο μπορούσα. Οι σύντροφοι μου ήταν όλοι νέοι και ενθουσιασμένοι με τον Αγώνα που είχαμε ξεκινήσει με αρχηγό τον πρίγκηπα Υψηλάντη. Τα προβλήματα ήταν σοβαρά. Δεν είχαμε αρκετά όπλα, δεν είχαμε πολεμική εμπειρία, δεν είχαμε βοήθεια από καμιά δύναμη. Το μόνο όπλο που διαθέταμε ήταν το πάθος για την ελευθερία της πατρίδας μας. Και ακόμη θέλαμε να αναδειχτεί η αξία της τιμής και της αγάπης για την πατρίδα. Δεν αποφύγαμε την ήττα. Όμως εμείς προσπαθήσαμε για το καλύτερο. Και είμαστε περήφανοι γι΄αυτό. Αγαπητοί μου γονείς ελπίζω να είστε όλοι καλά. θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί σας το συντομότερο
Ο γιος σας (Μανεσιώτη Ιωάννα, Γ2)
Δραγατσάνι, 9 Ιουνίου 1821
Αγαπητοί μου γονείς
είναι πολύ δύσκολο να σας περιγράψω τα συναισθήματα που βιώναμε εκείνη τη στιγμή μες τον πόλεμο. Ήμασταν νέοι γεμάτοι ζωή και όλοι μας παλεύαμε για εκείνο που λαχταρούσε πιο πολύ η ψυχή μας: την ελευθερία! μα δεν καταφέραμε να κερδίσουμε αυτή τη μάχη. Οι Οθωμανοί ήταν αναρίθμητοι και καλά οπλισμένοι. Είχαν όλους τους λαούς στο πλευρό τους. Γι αυτό και μας νίκησαν.
Οι περισσότεροι σύντροφοι μου έπεσαν ηρωικά στη μάχη και άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Αυτοί που πιάστηκαν από τον εχθρό βρήκαν τραγικό τέλος. Οι Τούρκοι τους αποκεφάλισαν.
Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι που είμαι ζωντανός. Αυτές οι τραγικές εικόνες θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μου και θα σημαδεύουν το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ο γιος σας (Ανθούλα Χρανιώτη, Γ2)
Β΄ πολιορκία του Μεσολογγίου
Αφού μελετήσετε το κείμενο 2 (η πείνα βασανίζει …..) σελ. 31 του βιβλίου της Ιστορίας , να συνθέσετε ένα κείμενο στο οποίο να αφηγηθείτε τη ζωή στο πολιορκημένο Μεσολόγγι. (σε πρώτο πρόσωπο ή σε τρίτο)
Μεσολόγγι 10 Μαρτίου 1826
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Η κατάσταση είναι φρικτή. Τρώω πικραλίθρες με αλάτι και ξύδι σαν σαλάτα. Δύσκολα τις καταπίνω και γιαυτό τις βράζω 5 φορές για να ξεπικρίσουν. Βάζω και λίγο ζουμί από καβούρια να αλλάξει λίγο η γεύση. Με την πείνα που έχω ακόμη και ποντίκια θα μπορούσα να φάω. Μα πού να τα βρεις και αυτά; Τα εξαφάνισε η πείνα των συμπολιτών μου. Δυστυχώς, ούτε βατράχια δεν υπάρχουν. Σταδιακά η τροφή εξαφανίζεται και κάνουν την εμφάνιση τους οι ασθένειες, από πονόλαιμο μέχρι αρθρίτιδα. Και ο θάνατος από την πείνα. Σκελετωμένοι γυρίζουν στους δρόμους, παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα ή τον τύφο. Και πώς να σηκώσουμε το ντουφέκι και να πολεμήσουμε; Άκουσα πως κάποιοι έφαγαν έναν πεθαμένο. Τι να σκεφτώ; Η πείνα αγριεύει τον άνθρωπο. ( Αβραμέα Βασιλική Γ1).
Το πρωτότυπο έγγραφο ΕΔΩ.
