ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Βλέπω και συζητώ 

OI ΔΡΑΣΕΙΣ

Σχεδιασμός Προγράμματος Μαρία Λεωνίδα, Σκηνοθέτης- ΚΑΡΠΟΣ

1. Προβολή 6 ταινιώνσυνολικής διάρκειας 35’.
2. Συζήτηση (διάρκεια 45′). Οι μαθητές-θεατές συζητούν μεταξύ τους σε μικρές ομάδεςκαι αποφασίζουν τι απαντήσεις θα δώσουν σε συγκεκριμένα ερωτήματα που αφορούν το περιεχόμενο των ταινιών, την αφήγηση μέσω εικόνων και τις διαφορετικές σκέψεις και συναισθήματα που προκαλούν. Ενδεικτικά ερωτήματα: Ποια ταινία θα έστελνα αμέσως σε ένα φίλο μου να δει; Ποια ήταν η πιο ασυνήθιστη ταινία που “σηκώνει συζήτηση”;
3. Ψηφοφορία Η ταινία που ψηφίστηκε ως καλύτερη από τα παιδιά του σχολείου ήταν Be Kind (2023)- Να είσαι ευγενικός (Η τηλεφωνήτρια)

 Το 3^ο Γυμνάσιο Αχαρνών με πρόταση της φιλολόγου Μαίρης Καλδή συμμετείχε στη Δράση με τα τμήματα  Γ1 και Γ5 που παρακολούθησαν τις ταινίες, καθώς και την τελετή λήξης.

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή την ταινία

 The City of Faces (2023)-Τα πρόσωπα της πόλης (Οι Αθηναίοι μιλάνε για την πόλη τους)

Θέματα που συζητήθηκαν στην τάξη:

• Διάλεξε τρεις λέξεις από αυτές που ειπώθηκαν για την Αθήνα για να μιλήσεις για την δική σου πόλη/ γειτονιά.
• Για ποιες αισθήσεις μιλάνε οι κάτοικοι της Αθήνας; Γιατί; ( Ακοή … Όραση … Γεύση… Αφή… Όσφρηση).
• Κατάγραψε τις δικές σου αισθήσεις όταν περπατάς στην δική σου γειτονιά.
• Ποια είναι η ηλικία της πόλης σου; Τι έχει “ζήσει” ; Τι την χαρακτηρίζει;

  ΑΘΗΝΑ

Της Κωσταντίας Βουροπούλου

Μία πόλη είναι ένα καταφύγιο για εκατοντάδες ψυχές που αναγκάζονται να συνυπάρχουν με σκοπό την αναζήτηση και την καλλιέργεια του ψυχικού τους κόσμου. Μια πόλη είναι ένα τεράστιο βιβλίο φτιαγμένο περίτεχνα από τούβλα και τσιμέντο που κρατά κρυμμένη την ιστορία όλων των κατοίκων της.

Πίσω από κάθε παραθυράκι υπάρχει και μια ιστορία η οποία  βρίσκεται στοιβαγμένη μαζί με εκατοντάδες άλλες, σε καλά οργανωμένες σελίδες που ονομάζονται πολυκατοικίες. Μέσα σε αυτές οι άνθρωποι τείνουν να κρύβουν θαυμάσια τον εσωτερικό τους κόσμο, προς την αναζήτηση της πολυπόθητης ιδιωτικότητας. Αυτό που όμως τα ανθρώπινα μάτια δεν εντοπίζουν, είναι  ότι ακριβώς με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μία αποξένωση, μία απομάκρυνση από ψυχή σε ψυχή. Τα λόγια όλο και λιγοστεύουν, τα συναισθήματα όλο και ρηχαίνουν, οι σχέσεις γίνονται όλο και πιο δισδιάστατες. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει την πόλη μας χαοτική. Δεν ξέρεις ποιος είναι δίπλα σου, δεν ξέρεις ποιος μένει από πάνω σου, απέναντι σου, ποιος είναι αυτός που αντικρίζεις στον δρόμο. Αντιστοίχως, αυτό το χάος οδηγεί σε μια ανησυχητική αδιαφορία που προκύπτει για την πόλη μας, αλλά και για τους ανθρώπους της. Έτσι με τον καιρό οι άνθρωποι απομονώνονται στην δική τους σελίδα του βιβλίου, χάνοντας το νόημα της πλοκής. Μολονότι όλα τα άτομά της βρίσκονται συγχωνευμένα μέσα στο ίδιο βιβλίο με τους ίδιους σκοπούς, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Εντούτοις, τείνουμε να αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνεχής αδιαφορία επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα και την δική μας ιστορία. Όταν πετάς τα σκουπίδια σου στον δρόμο, αγνοείς τους άστεγους, όταν διαπράττεις βανδαλισμούς  κι επεισόδια, καθώς «δεν σε νοιάζει», τη δική σου πόλη καταστρέφεις, τα δικά σου μάτια λερώνεις.

Παρόλα αυτά, στα βιβλία υπάρχουν πάντα ήρωες. Έτσι, το πιο αξιοσημείωτο κεφάλαιο της πόλης μας δεν είναι ούτε ο επιβλητικός Παρθενώνας, ούτε τα μουσεία, τα πολυσύχναστα σύγχρονα οικήματα και τα εμπορικά, αλλά το πώς όλο αυτό το απέραντο χάος οδηγεί σε μία καλοκουρδισμένη αρμονία. Όλο αυτό το χάος, εξισορροπείται από αυτές τις μικρές εστίες καλοσύνης, οι οποίες καταφέρνουν να ανθίσουν πάνω στο ψυχρό, τραχύ τσιμέντο, ήρωες που αγωνίζονται για ένα αίσιο τέλος. Η πόλη μας είναι ένα χωνευτήρι διαφορετικών ανθρώπων, παραδόσεων και ιδεολογιών. Μία αχανής μάζα αποτελούμενη από ανθρώπους από όλα τα μέρη της χώρας και του κόσμου, που έχουν βρει ένα φιλόξενο καταφύγιο σε αυτή, καθιστώντας την ένα υπέροχο μέρος γεμάτο ποικιλομορφία τόσο στους ανθρώπους όσο και στις γειτονιές της.

Μία πόλη αντανακλά την ανθρώπινη ψυχή τόσο σύνθετη όσο και απλή. Όλες οι προσωπικότητες που την κατοικούν και οι ιστορίες τους με κάνουν να μεγαλώνω, να ωριμάζω. Συμβάλουν στην καλλιέργεια του είναι μου και στην αναζήτηση της δικής μου ιστορίας. Επομένως η πόλη μας είναι ένα δυσνόητο και ποικιλόμορφο μέρος, παρόλα αυτά είμαι περήφανη που την αποκαλώ σπίτι μου.