ένα απόγευμα χαρμολύπης ζήσαμε την 1η Ιουλίου στο σχολείο μας, ένα απόγευμα σε πλήρη αρμονία με όσους και όσες παρευρέθηκαν στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση της ΣΤ΄τάξης του σχολείου.
Χαρήκαμε γιατί τα παιδιά μας έφτασαν στην ηλικία που πρέπει να διαβούν το κατώφλι του Γυμνασίου, λυπηθήκαμε και κλάψαμε γιατί αποχωριζόμαστε μετά από έξι χρόνια κοινής πορείας, γεμάτα τόσες γλυκές αναμνήσεις.
Αναρωτιέμαι πότε έφτασαν στην ΣΤ΄τάξη, πώς πέρασαν τόσα χρόνια; Στο νου μου έρχονται τα λόγια του στοχαστή.
“οι μέρες φτερουγίζουν, οι εβδομάδες πετούν, τα χρόνια φεύγουν”.
Το πρόγραμμα κύλησε με υπέροχα πρωτότυπα κείμενα και δρώμενα της (μαμάς Σουζάνας Καραθεοδώρου), τα οποία απέδωσαν άψογα τα παιδιά μας.
Εύχομαι , στην τόσο αγαπημένη τάξη, να είναι πάντα κοντά και να βοηθάει ο ένας τον άλλο, να έχουν την ίδια ζωντάνια ακόμα κι αν εμφανίζονται δυσκολίες, να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους όπως έχουν μάθει, να θυμούνται πάντα το πρώτο τους σχολείο και την αγάπη που έδωσαν αλλά και που πήραν.
Εύχομαι σε όλους τους γονείς να καμαρώνουν τα παιδιά τους όπως τα καμαρώναμε εμείς τόσα χρόνια και να συνεχίσουν να είναι πάντα δίπλα τους.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΟΛΓΑ ΠΑΠΑΡΓΥΡΙΟΥ