Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια ανακοινώνουμε τη βράβευση του Νηπιαγωγείου μας και συγκεκριμένα του Τ2 στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που οργάνωσε η Π.Ε Δυτικής Θεσσαλονίκης. Το νηπιαγωγείο μας απέσπασε το τρίτο βραβείο για το παραμύθι” Τα φεγγαροπαπούτσια και η κόρη του ήλιου”. Οι μικροί μας συγγραφείς με τη φαντασία τους, τη δημιουργικότητά τους και την καθοδήγηση από την κ. Αναστασοπούλου Νικολέτα και κ. Παυλίδου Αλεξία, κατάφεραν να δώσουν ζωή σε έναν υπέροχο κόσμο παραμυθιού που συγκίνησε και ενθουσίασε την κριτική επιτροπή. Η συμμετοχή και η διάκριση αυτή δεν είναι μόνο μια αναγνώριση της προσπάθειας των παιδιών, αλλά και μια γιορτή της συνεργασίας, της έμπνευσης και της αγάπης για τον λόγο και τη φαντασία. Θερμά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και σε όσους τα ενθάρρυναν στο όμορφο αυτό ταξίδι! Παραθέτουμε παρακάτω το βραβευμένο παραμύθι!
«Τα φεγγαροπαπούτσια και η κόρη του Ήλιου»
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια όμορφη κοπέλα με ξανθά μαλλιά και
φωτεινά μάτια που την έλεγαν Ηλιάννα. Ήταν η κόρη του Ήλιου και ζούσε μαζί
με τον σπουδαίο πατέρα της στην ημέρα, στο φως. Στο Φεγγάρι από την
άλλη, ζούσε ο Βασίλης ο γιος του. Ο Βασίλης είχε όμορφα μαύρα μάτια και
μαύρα μαλλιά. Φορούσε πάντα μια ασημένια κορώνα με ένα φεγγάρι επάνω
της. Ο καλύτερος φίλος του Βασίλη ήταν ο Αυγερινός, το φωτεινό αστέρι που
έμενε μέχρι το ξημέρωμα στον ουρανό. Μια τέτοια νύχτα που ξημέρωνε, είχε
πάρει για παρέα στο ταξίδι του τον Βασίλη. Εκείνη τη στιγμή η νύχτα έφευγε
και έβγαιναν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου, ο Βασίλης σκαρφαλωμένος επάνω
στον φίλο του, είδε την Ηλιάννα να κάνει κούνια πάνω στην πρώτη ηλιαχτίδα.
«Ποιος είναι αυτός;» αναρωτήθηκε η Ηλιάννα. «Δεν τον έχω ξαναδεί…». Ο
Βασίλης την κοίταξε και χαμογέλασε. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Είσαι
τόσο λαμπερή!» της φώναξε. «Κι εσύ τόσο μαγικός!» απάντησε η Ηλιάννα.
Αγαπήθηκαν αμέσως! Ήθελαν να ζήσουν μαζί αλλά δεν μπορούσαν να
βρούνε τον τρόπο. Ο ένας ήταν γιος του Φεγγαριού και η άλλη η κόρη του
Ήλιου. Πώς θα γινόταν; Ο Βασίλης σκέφτηκε μια ιδέα! Ο
πατέρας του είχε κρυμμένα κάτι μαγικά παπούτσια, τα φεγγαροπαπούτσια.
Όποιος τα φορούσε, μπορούσε να μεταφερθεί όπου επιθυμούσε! Έπρεπε να
βρει τρόπο να τα στείλει στην αγαπημένη του. Ποιος θα τον βοηθούσε; Μα, ο
Αυγερινός, ο φίλος του! Έτσι, μια νύχτα ο Αυγερινός πήρε μαζί του τα
φεγγαροπαπούτσια και μόλις ξημέρωσε, λίγο πριν εξαφανιστεί από τον
ουρανό, συνάντησε την Ηλιάννα και της τα έδωσε. «Αυτά τα παπούτσια είναι
μαγικά!» της είπε. «Όταν τα φορέσεις, θα μπορείς να έρχεσαι στο Φεγγάρι!» Η
Ηλιάννα ενθουσιάστηκε. «Ευχαριστώ, Αυγερινέ! Τώρα μπορώ να είμαι με τον
Βασίλη!». Όταν άρχισε να νυχτώνει και ο Ήλιος έφευγε για να ξεκουραστεί, η
κόρη του φόρεσε τα μαγικά φεγγαροπαπούτσια και περπάτησε μέχρι το
Φεγγάρι. Εκεί την περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά ο αγαπημένος της Βασίλης.
«Ήρθες!» είπε χαρούμενος. «Ναι, χάρη στα φεγγαροπαπούτσια!» του
απάντησε εκείνη.
Έμεινε μαζί του και ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι τον πρώτο καιρό αλλά
σιγά σιγά η Ηλιάννα άρχισε να είναι λυπημένη. Της έλειπε ο πατέρας της, ο
Ήλιος, το φως, η μέρα, τα δέντρα, τα λουλούδια, οι φίλες της οι αχτίδες. Εδώ
στο φεγγάρι ο ουρανός ήταν σκοτεινός και είχε μόνο αστέρια τριγύρω. Η
Ηλιάννα έγινε χλωμή και άκεφη…«Τι έχεις;» τη ρώτησε ο Βασίλης ανήσυχος.
«Μου λείπει το φως, η μέρα…» του είπε με θλίψη. «Βρήκα τη λύση!» φώναξε.
«Θα φοράω τα φεγγαροπαπούτσια και την ημέρα θα πηγαίνω στον πατέρα
μου, και τη νύχτα θα επιστρέφω σε σένα!» Έτσι κι έγινε! Το βράδυ ξάπλωναν
με τον αγαπημένο της αναπαυτικά και χάζευαν τα αστέρια στο σκοτεινό
ουρανό. Μιλούσαν, γελούσαν, έπαιζαν και λίγο πριν ξημερώσει η Ηλιάννα
φορούσε τα μαγικά παπούτσια κι έφευγε για το φως της μέρας. Απολάμβανε
τον Ήλιο και τα παιχνίδια με τις φίλες της τις ηλιαχτίδες μέχρι να νυχτώσει.
Έτσι ζούσαν κι έτσι ζούνε ακόμα. Κι εσείς, αν δείτε νωρίς το πρωί μια κοπέλα
να χορεύει στον ουρανό, είναι η Ηλιάννα που γυρίζει από το Φεγγάρι και τον
αγαπημένο της Βασίλη στον Ήλιο και στο φως.
Αλλά και οι μαθητές του Τ1 , όπως και όλοι μαθητές που συμμετείχαν στον διαγωνισμό αυτό, τιμήθηκαν με έπαινο, αναγνώριση που επιβεβαιώνει τη δημιουργική προσπάθεια, τη συνεργασία και την αγάπη τους για τις ιστορίες, τον αφηγηματικό λόγο! Συγχαρητήρια στα παιδιά μας και στις δασκάλες τους που τα καθοδήγησαν στο ταξίδι μέσα από τις λέξεις και τα όνειρα! Παραθέτουμε και το παραμύθι των μαθητών του Τ1!
«Τα φεγγαροπαπούτσια και η κόρη του Ήλιου»
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η κόρη του Ήλιου που την έλεγαν Ηλιάνα. Έμενε στο σπίτι του μπαμπά της, τον Ήλιο, το πιο φωτεινό αστέρι του Ουρανού. Η Ηλιάνα είχε πορτοκαλί μαλλιά, γαλανά μάτια, φορούσε πάντα μια κορώνα στα μαλλιά της και ντυνόταν άλλες φορές σαν μπαλαρίνα και άλλες φορές σαν νεράιδα.
Η Ηλιάνα ζούσε μόνη της στο σπίτι του κυρ Ήλιου και όπως καταλαβαίνετε υπήρχαν φορές που ένιωθε μοναξιά. Έλεγε και ξανάλεγε: «Βαριέμαι, δεν έχω τι να κάνω, όλο τα ίδια και τα ίδια, δεν έχω φίλους!» Ο μπαμπάς της, ο κυρ Ήλιος άκουσε μια μέρα το παράπονό της και της είπε: «Ηλιάνα, σε βλέπω στενοχωρημένη γι΄αυτό σου έχω μια λύση. Δεν πας μια εκδρομή μέχρι τη Γη; Εκεί θα γνωρίσεις πολλούς φίλους!». «Μα πώς να πάω, αφού δεν μπορώ να πετάξω;» του είπε η Ηλιάνα. «Να πας στο φεγγάρι, εκείνο έχει τα μαγικά φεγγαροπάπουτσα που άμα τα φοράς πετάς!» της απάντησε ο μπαμπάς της. «Και πώς θα φτάσω, μπαμπά, μέχρι το φεγγάρι;». «Κόρη μου, να πάρεις τη μεγάλη σκάλα που έχω βαθιά στα έγκατά μου» της απάντησε ο Ήλιος. Η Ηλιάνα πήρε τη σκάλα, την έστησε και άρχισε να ανεβαίνει, να ανεβαίνει… Το φεγγάρι την είδε παραξενεμένο και της είπε: «Τι γυρεύεις στα μέρη μου, κόρη του Ήλιου;». «Θέλω μια χάρη, ο μπαμπάς μου είπε ότι έχεις κάτι παπούτσια, τα φεγγαροπάπουτσα, που όταν τα φοράς, πετάς!» του είπε η Ηλιάνα. «Και πού θέλεις να πετάξεις;» τη ρώτησε το φεγγάρι. «Θέλω να πάω στη Γη να γνωρίσω φίλους! Στο σπίτι μου στον ήλιο, δεν έχει παιδάκια και αισθάνομαι λύπη και μοναξιά!» του απάντησε η Ηλιάνα. «Πάρε τα παπούτσια που σε κάνουν να πετάς, αλλά αν φύγεις, τι θα απογίνει ο κυρ Ήλιος μόνος του;» τη ρώτησε το φεγγάρι. «Φεγγάρι, δεν θα πάω για πολύ, θα έρχομαι να βλέπω και τον μπαμπά μου πού και πού! Εξάλλου εκείνος έχει τόσες δουλειές, να φωτίσει και να φέρει την Ανατολή και τη Δύση. Μάλιστα σκέφτομαι να φέρνω και κάνα δυο φίλους μου πάνω στον Ήλιο!» του είπε η Ηλιάνα. «Μα εκείνα πώς θα πετάξουν, αφού δεν θα φορούν τα φεγγαροπάπουτσα;» τη ρώτησε όλο περιέργεια το φεγγάρι. «Για όλα υπάρχει μια λύση, όταν κάτι θέλεις πολύ! Στο ένα χέρι θα κρατώ το ένα παιδάκι και στο άλλο χέρι το άλλο! Συνεργασία το λέμε, φεγγάρι! Συνεργασία!» απάντησε η Ηλιάνα.
Το φεγγάρι της έδωσε τα μαγικά φεγγαροπάπουτσα και της ευχήθηκε καλό ταξίδι. Η Ηλιάνα γεμάτη χαρά τα φόρεσε γρήγορα- γρήγορα και άνοιξε τα χέρια της. Δεν κατάλαβε πότε έφτασε στη γη! Και μαντέψτε πού προσγειώθηκε! Στο Νηπιαγωγείο… Η Ηλιάνα μαγεύτηκε από τα τόσα παιδιά που αντίκρισε στην αυλή. Δεν έχασε χρόνο, ξεκίνησε να τους λέει την ιστορία της γιατί το ταξίδι της δεν τελείωσε αλλά είχε μόλις αρχίσει και είχε να κάνει πολλά ταξίδια πάνω- κάτω, πάνω -κάτω με τους καινούριους της φίλους και βέβαια με τα μαγικά ΦΕΓΓΑΡΟΠΑΠΟΥΤΣΑ που δεν τα αποχωριζόταν ποτέ! Η Ηλιάνα ήταν επιτέλους χαρούμενη που είχε αποκτήσει φίλους και περήφανη για τα μαγικά παπούτσια που έκαναν το όνειρό της πραγματικότητα. Δεν ξέχασε τον μπαμπά της τον κυρ Ήλιο, ούτε το φεγγάρι. Ανέβαινε πολύ συχνά με τους φίλους της για να τους δει αλλά το ίδιο συχνά κατέβαινε και στη Γη. Επιτέλους η ζωή της είχε αποκτήσει νόημα! Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα που μοιραστήκαμε τη χαρά της Ηλιάνας!
