Κατάπιαμε την κάμηλον, αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙ μας έμεινε the queue


Gaitis

ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΑΡΑΔΗΜΑ

GaitisΣταθμός Μοναστηράκι, 27 Οκτωβρίου, απόγευμα. Στο κάτω ταμείο η ουρά τεράστια, ανεβαίνουμε στο ταμείο του ηλεκτρικού, ώρα 16.30’, μετράμε άτομα, περίπου 40, χρονομετρούμε τη διαδικασία: 5’ /άτομο, το ταμείο κλείνει στις 20.30’, οπλιζόμαστε με υπομονή και συντασσόμαστε ο ένας πίσω από τον άλλο. Η εξυπηρέτηση αργή, ο ταμίας καταπονημένος, δεν σηκώνει κεφάλι, απαντά σε πληροφορίες περαστικών, η ουρά μεγαλώνει. Γύρω στις 19.00, συνειδητοποιώντας ότι δεν θα φτάσει το ωράριο για να εξυπηρετηθούν όλοι, ψάχνουμε τον υπεύθυνο του σταθμού, να ενημερώσει τον κόσμο, να μην περιμένουν οι υπομονετικοί αδίκως. Μετά από μια περιήγηση στα γραφεία και στα κουβούκλια του σταθμού, ανεβαίνει ένας επόπτης ασφαλείας, σταματά την ουρά και υπόσχεται πως όσοι ήδη περίμεναν, θα εξυπηρετηθούν από τον ταμία. Ξαναοπλιζόμαστε με υπομονή, αλλά ξαφνικά, για μισή ώρα παραμένει η ίδια κυρία στο γκισέ, μια ξένη γυναίκα η οποία είχε βγάλει την κάρτα της το πρωί (έχοντας διανύσει το τρίωρο/τετράωρο της ορθοστασίας που της αναλογούσε), αλλά, διαπιστώνοντας πως η υπάλληλος είχε γράψει λάθος το όνομά της, ξανάρθε στο σταθμό, και αντί να εξυπηρετηθεί με προτεραιότητα, την τιμωρούν με καινούργια ορθοστασία (γιατί είναι ξένη; γιατί δεν απαιτεί το δίκιο της;). Αποτέλεσμα: ο ταμίας, ο οποίος είχε καλύψει το ωράριό του, στις 20.20, κλείνει το ταμείο και κατεβάζει τα ρολά απέναντι στις ταλαιπωρημένες φάτσες μας. Μια κυρία παθαίνει υστερία και φωνάζει, εμείς ζητάμε τα ονόματα των υπευθύνων του σταθμού ή όποιου έχει την αρμοδιότητα για την εύρυθμη λειτουργία του, καθώς η απάνθρωπη ταλαιπωρία όλων πρέπει να έχει ονοματεπώνυμο, η ουρά διαλύεται κι όσοι απομείναμε διαμαρτυρόμενοι και φωνασκούντες, περιφερόμαστε από γραφείο σε κουβούκλιο, οι «υπεύθυνοι», ανώνυμοι πάντα, μας στέλνουν την ασφάλεια και, ή λόγω του φόβου για την υγεία της φωνασκούσης κυρίας, ή των απειλών για καταγγελίες, «σβήνουν» την ολιγάνθρωπη φωτιά, συνοδεύοντάς μας στο κάτω ταμείο του μετρό (κλείνει τα μεσάνυχτα), όπου ζητούν από την ταμία να εξυπηρετήσει «κατ’ εξαίρεσιν» μέχρι 2 από μας! Ακολουθούν σκηνές ροκ: εμείς ως εξαντλημένοι συν-αγωνιστές τα βρίσκουμε, αλλά μας επιτίθενται οι τάλανες αντ-αγωνιστές της κάτω ουράς, οι σεκιουριτάδες μάς απομακρύνουν «αφού εξυπηρετηθήκαμε» και κανείς (;) δεν οσμίζεται τον βάλτο που μέσα του ζούμε: οι συνδικαλιστές που αδιαφορούν αν ο κοινωνικός αυτοματισμός θα γίνει ο νεκροθάφτης των κινημάτων μας, οι αλλοδαποί που ο κανιβαλισμός των αυτοχθόνων δεν τους επιτρέπει τη διαμαρτυρία, αλλά ξαναδιπλώνουν τα χαρτιά τους για να ξανασταθούν όρθιοι και σιωπηλοί αύριο σε μεγαλύτερες ουρές, και κυρίως οι είρωνες «έξυπνοι» συμπολίτες που χαίρονται για τις συνθήκες σφαγείου και τα παιχνίδια επιβίωσης, αγνοώντας έννοιες όπως συντροφικότητα και αλληλεγγύη…..

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: «ΑΥΤΟΣ Ο ΚΥΚΛΟΣ που μέσα του ζούμε, / χωρισμένος σε νικητές και νικημένους, / μυρίζει άσχημα /
όπως το βάλτο μέσα στο σπίτι σας / όπως την ομορφιά σε λάθος χέρια.» (Μανόλης Ξεξάκης)

Sardelokouti