Γράφει: η Λαμπρίνα Μαραγκού, φιλόλογος.
Νίκος Κουτρούμπας, Μη φοβάσαι να φοβηθείς, εκδ. Μίνωας, Αθήνα 2012, σ. 304, 14Χ20,5 εκ., ISBN: 978-960-481-895-2.
Το πρώτο μυθιστόρημα του Νίκου Κουτρούμπα καταπιάνεται με την ουσία της ύπαρξης. Ανατέμνει την εσωτερική αναζήτηση ενός παιδιού καταργώντας όμως κάθε παιδιάστικη σκέψη, εστιάζοντας στον εσωτερικό μονόλογο, απέναντι στο αιώνιο ερώτημα: τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος; γιατί φοβόμαστε; γιατί η λύπη είναι πιο δυνατή από τη χαρά;
Ο μικρός ήρωας, ο Έκτορας, ζει μια σκληρή πραγματικότητα. Την αδιαφορία της μητέρας, την απουσία του πατέρα και τη ζήλια για τον αδερφό. Αδιέξοδο! Πως αντιμετωπίζεται τέτοια σκληρότητα, τι αντιστάσεις πρέπει να αναπτύξει ένα μικρό παιδί που η ζωή του απέχει πόρρω από την ιλουστρασιόν ζωή της «ευτυχισμένης οικογένειας»; Το ένστικτο της επιβίωσης ευτυχώς είναι πιο δυνατό… Και η επινόηση επιβάλλεται… και μαζί μ’ εκείνη η εφευρετικότητα!
Και σαν ήρωας, όπως όλοι είμαστε οι ήρωες της ζωής μας, φτιάχνει έναν φίλο. Έναν φίλο που διαθέτει γνώση, που είναι το σύμβολο της γνώσης. Ένα φίδι! και το φίδι γίνεται ο πρωταγωνιστής, ο φίλος, το alter ego του Έκτορα. Και του μαθαίνει αυτά που ήδη ξέρει, καθώς τον βοηθά να τα θυμηθεί. Τι είναι η πραγματικότητα και πως διαφεύγεις με την φαντασία που είναι πολύ πιο ισχυρή, πως βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη των σκέψεων σου…
Του διδάσκει να ψηλαφίσει την ψυχή του: “…ήσουν παγιδευμένος ανάμεσα στο φόβο και τη δίψα. Τη δίψα ν’ ανοίξεις την ψυχή σου και το φόβο να το τολμήσεις. Ήσουν έτοιμος, θα έλεγα ανυπόμονος, ν’ αρπάξεις την πρώτη ευκαιρία που θα σου δινόταν. Και δεν ήθελες τίποτε σπουδαίο για να το κάνεις. Μόνο αγάπη. Ήσουν εκεί και περίμενες την ευκαιρία σου. Με προσεκτικά κλειδωμένη την ψυχή σου, αλλά και με απελπισμένη επιθυμία να την ανοίξεις διάπλατα….».
Αυτά τα λόγια δεν τα λέει το φίδι, αλλά ο παππούς. Το πρόσωπο εκείνο που ξεγυμνώνει την ψυχή του Έκτορα, που την χαϊδεύει, που την κάνει να αισθανθεί πιο δυνατή. Ο καταλύτης στο μυθιστόρημα είναι ο παππούς, ή αλλιώς η αγάπη. Η συνειδητοποίηση και η αυτογνωσία μέσω της αγάπης. Η αρχή της αναζήτησης εστιάζει και εδραιώνεται με την αγάπη, την αποδοχή. Και όταν ο παππούς φεύγει, ο Έκτορας είναι πλέον έτοιμος να αντιμετωπίσει με μια διαφορετική όμως οπτική την μητέρα, τον αδερφό και να ζήσει με την απουσία του πατέρα. Το φίδι δεν το χρειάζεται, η σοφία φωτίστηκε από την φιλότητα, και ο προορισμός του ανθρώπου φαίνεται στο βάθος: η ισορροπία.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα που απαντώνται με σαφήνεια και με τρυφερότητα. Ο συγγραφέας, ευαίσθητος και συνάμα προικισμένος με την εξοικείωση στην γλώσσα και στην φιλοσοφία, βοηθά τον αναγνώστη να βυθιστεί στην θάλασσα του συναισθήματος με μπούσουλα τον ορθό λόγο. Κλείνοντας το βιβλίο, αισθάνεσαι πως έχεις προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα στην κατανόηση του κόσμου αυτού, «του μικρού, του μεγάλου», παραφράζοντας τον Ελύτη.