Γράφει: η Δήμητρα Καραδήμα, φιλόλογος.

(σύντομο παραμύθι για ενηλίκους)

Ζούμε σε εποχή δύσκολη, χρόνια δίσεχτα, σακάτικα.
Ζούμε σε μια χώρα μελαγχολική, όπου η χαρά της εργασίας στερείται από σχεδόν ένα εκατομμύριο (sic) συμπολίτες μας.
«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία/ δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία».
Το μυαλό μας βομβαρδίζεται: συστημική κρίση, γαλλογερμανικός άξονας, οικονομικός πόλεμος, πτώχευση, το φάντασμα της δραχμής….
Και η ψυχή μας πληγώνεται: ουρές ανέργων, συσσίτια απόρων, άνθρωποι στα σκουπίδια.
«Περπατώντας αργά στήν προκυμαία, / “υπάρχω;” λες, κι ύστερα: “δεν υπάρχεις!”»
Όμως, κάτω από την τύρφη του καιρού, διακρίνουμε το αγαθό πρόσωπο της κρίσης:

• Έσπασε η ψεύτικη φούσκα του νεοπλουτισμού και της πλαστικής ευμάρειας. Η ύβρις έφερε την άτη και τη Νέμεσι. Έτσι ο άνθρωπος ξανάπιασε στα χέρια του το αρχαίο μέτρον.
• Έπεσαν οι μάσκες των άλλοτε κραταιών πολιτικών και τηλεδημοσιογράφων, των «γκόλντεν μπόυς» του συστήματος: αποδείχθηκαν όλοι νάνοι. Η κάμερα εστιάζει πλέον στους κοθόρνους που φορούν.
• Ανακαλύψαμε (οδυνηρά, φευ) πως αυτός ο κύκλος που μέσα του ζούμε «μυρίζει άσχημα, όπως το βάλτο μέσα στο σπίτι σας όπως την ομορφιά σε λάθος χέρια». Η τέως ευταξία ήταν φενάκη και αγκύλωση. Ανοιχτήκαμε, λοιπόν, στο ευφυές χάος. Για να γκρεμίσουμε τα προκατασκευασμένα και να θεμελιώσουμε στέρεα βαθιά στη γη.
• Συνειδητοποιήσαμε ότι η κοινωνία είναι το πλοίο όπου όλοι συνταξιδεύουμε και ότι ο καθείς είναι άτομο – πολίτης. Αποποιούμενοι την ιδιωτεία που μας είχε μετατρέψει σε idiots, επιστρέφουμε πάλι στο εμείς, στη μακρυγιαννική συλλογικότητα.
• Νιώθουμε την παραμυθητική αγκάλη αυτού του εμείς: τα δεινά και τον φόβο τα βιώνουμε όλοι μαζί. Ας αλληλοστηριχτούμε, ας ανακαλύψουμε το μεγαλείο της αλληλεγγύης. Ας μην αφήσουμε κανένα μόνο του στη δίνη της κρίσης. Γιατί ο στόχος προδιαγράφηκε εξαρχής: «Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς. / Μας τουφεκίζουν έναν έναν / σαστισμένους λαγούς».
• Ας δράσουμε! Θα αναρωτηθείτε πώς. Πάντως όχι σαν τους μουσικούς στον Τιτανικό, ούτε στροβιλιζόμενοι στρουθοκαμηλίζοντες. Ας δράσουμε. Καθείς «εφ ω ετάχθη», ας πράττει ευσυνείδητα «τα εαυτού». Αλλά και πέραν του ατομικού: ας γίνουμε άγριοι ποταμοί που τρέχουνε στη θάλασσα. Ας συλλέξουμε νερό σε υπόγειες δεξαμενές, για να νικήσουμε την ξηρασία του μέλλοντός μας. Ας είμαστε σε εγρήγορση!

Ναι, είμαστε καλάμια στον βοριά. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι είμαστε σκεπτόμενα καλάμια – κι αν σκληρύνουμε το καλαμένιο δέμας, θα υψωθούμε σάρισσες, για να αλώσουμε τη βιτρίνα του κούφιου κόσμου τους.

 ΕΠΙΜΥΘΙΟ:
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερος σύμμαχος στη μελαγχολία από την απραξία. Και καμία γιατρειά καλύτερη από την πράξη» Robert Burton, Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ (1621)

Υ.Γ. Προς αποφυγή του ψόγου των φιλολόγων, σημειώνω τις ορατές κι αόρατες παραπομπές του ανωτέρω κειμένου, κατά σειρά: Ν.Εγγονόπουλος, Κ.Π.Καβάφης, Κ.Γ.Καρυωτάκης, Μ.Ξεξάκης, Έ. Κακναβάτος, Μ.Γκανάς, Πλάτων, Μ.Αναγνωστάκης, Μ.Κατσαρός, B.Pascal.