“Του πολέμου πιόνι”

Της μαθήτριας Κοπανά Νεκταρίας

Πόλεμος ξαναχτυπά και εγώ έχω μείνει πίσω,

οικογένεια, φίλους και γνωστούς να αποχαιρετήσω.

Πόλεμος ξαναχτυπά και εγώ φοβάμαι τόσο,

για όλους όσους νοιάζομαι και όσους θα σκοτώσω.

Έφτασε η ώρα, πρέπει να προχωρήσω,

μα πώς να πάω εγώ μπροστά, αφού η καρδιά είναι πίσω;

Έφτασε η ώρα και λέει δεν ξέρω τι θα γίνει,

αν θα ζήσω, αν θα χαθώ και αν κανείς θα μείνει.

Ο πόλεμος λένε γίνεται, για πατρίδα και θρησκεία,

έτσι μας λένε, μα για αυτούς το χρήμα είναι η ουσία.

Ο πόλεμος λένε γίνεται για να κυριαρχήσουν ,

και όποιος βρεθεί στο δρόμο τους θα τον ποδοπατήσουν.

Βλέπω τον εχθρό από μακριά και όλο πλησιάζει,

προσπαθώ να είμαι δυνατός, μα η σκέψη με τρομάζει.

Βλέπω τον εχθρό από μακριά, σχεδόν είναι μπροστά μου,

και όμως έχει έκφραση, ίδια με τη δικιά μου.

Ο χρόνος μας τελείωσε, ριχθήκαμε στη μάχη ,

και το αίμα ατελείωτο τρέχει από τη ράχη.

Ο χρόνος μας τελείωσε, μα τώρα δεν με νοιάζει,

εδώ που πλέον βρίσκομαι κανείς δεν με πειράζει.

Εμπνευσμένο από: “Γιατί;” του Γιάννη Μαγκλή