Οι καλικάντζαροι είναι μια παλιά παράδοση στην πατρίδα μας.
Και σε κάθε τόπο, και πιο πολύ στα χωριά, υπάρχουν χίλιοι θρύλοι
και έθιμα γύρο από αυτούς.
Εμφανίζονται κάθε Χριστούγεννα. Μερικοί λένε ότι είναι πνεύματα,
άλλα καλά και άλλα κακά. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι είναι παράξενα όντα,
μαλλιαρά και ότι τρυπώνουν στα σπίτια από τις καμινάδες.
Τις νύκτες πηγαίνουν και κλέβουν τα φαγητά που βρίσκουν
και πιο πολύ τα σύκα γιατί τους αρέσουν πολύ.
Όταν τελειώσουν το φαγητό τους αρχίζουν να χορεύουν.
Όλοι οι χωρικοί, όταν πλησιάζει βράδυ,
φοβούνται να ξεμυτίσουν από το σπίτι τους, προπάντων τα μικρά παιδιά,
ως ότου έρθει η γιορτή των Φώτων, που ρίχνουν το σταυρό
και οι καλικάντζαροι εξαφανίζονται.
Τότε πάνε και ζούνε κάτω από τη γη.
Και εμφανίζονται πάλι τα άλλα Χριστούγεννα.
Σε πολλά χωριά ρίχνουνε αναμμένα κάρβουνα στα πηγάδια,
για να μην μαγαρίσουν οι καλικάντζαροι.
Δεν μπορώ να σας εξηγήσω καλύτερα, τι είναι ένας Καλικάντζαρος.
Νομίζω πως μπόρεσα να σας δώσω να καταλάβετε περίπου τι είναι.
Σε άλλους είναι συμπαθητικοί και σε άλλους αντιπαθητικοί.
Θα ήθελα πολύ να έβλεπα ένα Καλικάντζαρο, αλλά νομίζω πως
δεν θα το κατορθώσω. Απλούστατα : γιατί δεν υπάρχουν
«Καλικάντζαροι» (Πανελλαδική κοινή ονομασία), και κατά τόπους:
«Καρκάτζια», «Καλκατζόνια» ή «Καλκατζάνια», «Καλκάνια»,
«Καλιτσάντεροι», «Καρκάντζαροι», «Σκαλικαντζέρια», «Σκαντζάρια»,
«Σκαλαπούνταροι», «Τζόγιες», «Λυκοκάντζαροι» και «Κωλοβελόνηδες»,
καθώς και τα θηλυκού γένους:
«Καλικαντζαρού», «Καλικαντζαρίνες», «Καλοκυράδες», «Βερβελούδες» κ.ά.
Πασίγνωστη είναι η δοξασία που όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν
(κατέρχονται στη γη) κατά τον αγιασμό των σπιτιών που φωνάζουν :
«Φεύγετε να φεύγωμε
τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Ας τους αποχαιρετίσουμε σήμερα μαζί με τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Καλή Χρονιά και ευτυχισμένο το 2013 απ΄τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς του σχολείου μας
