Αυτή την εβδομάδα ξεκίνησαν τα εργαστήρια του επόμενου θεματικού κύκλου «Ζω καλύτερα/Ευ ζην – Βλέπω με τα μάτια της καρδιάς». Στόχος του συγκεκριμένου προγράμματος είναι η ευαισθητοποίηση σε θέματα αναπηρίας μέσα από την καλλιέργεια της συναισθηματικής ανάπτυξης με έμφαση στα άτομα με προβλήματα όρασης. Στην κοινωνία μας επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να «βγούμε από τη γυάλα της μονοπολιτισμικότητας» και να συναισθανθούμε τον/την οποιοδήποτε/οποιαδήποτε «άλλον». Έτσι λοιπόν, τα παιδιά κλήθηκαν στον κύκλο να παίξουν τυφλόμυγα. Στη συνέχεια συζητήσαμε στην ολομέλεια για τις δυσκολίες που συνάντησαν, οι οποίες όπως είπαν τα παιδιά ήταν: ο φόβος μήπως πέσουμε, ο φόβος επειδή βλέπουμε σκοτεινά, ο φόβος επειδή δεν ξέρουμε που να πάμε. Κατόπιν τα παιδιά χωρίστηκαν σε μικρές ομαδούλες και ανταλλάξαν απόψεις αναζητώντας τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών που συνάντησαν και απαντώντας στο ερώτημα: Τι χρειάζονται τα άτομα που δεν έχουν την όρασή τους; Η ομάδα Α πρότεινε: 1) Έναν άνθρωπο να τους βοηθάει. 2) Να τον μάθει κάποιος πως να τρώει και να πίνει νερό. Ομάδα Β: Να κρατάει ένα μπαστούνι. 2) Να τον διευκολύνουμε δίνοντας του πράγματα στα χέρια. Ομάδα Γ: 1) να υπάρχουν γραμμούλες στους δρόμους, ήχοι στα φανάρια. 2) Να κρατάει ένα μπαστούνι. Έπειτα ανακοίνωσαν στην ολομέλεια τις προτάσεις τους, τις κουβεντιάσαμε όλοι μαζί και να αναπαραστήσαμε.
Στο τέλος του εργαστηρίου όλα τα παιδιά κάθισαν στον κύκλο. Ακουγόταν μία απαλή μουσική και ένα – ένα παιδάκι έλεγε με μια λέξη, τι «κράτησε» από αυτό το εργαστήριο. Οι λέξεις των παιδιών ήταν: βοήθεια, καθοδήγηση, υποστήριξη, προσοχή, φροντίδα, σεβασμός, προστασία, να είμαστε ίσοι.