Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλλες, είναι τ´ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους – όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά. (…) Είμαστε οι μόνοι σ´ ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα” όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. (…)
(Οδυσσέας Ελύτης, απόσπασμα από την ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες της Στοκχόλμης, τον Νοέμβριο του 1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ.)
(Οδυσσέας Ελύτης, απόσπασμα από την ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες της Στοκχόλμης, τον Νοέμβριο του 1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ.)
Πατήστε κλικ εδώ για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του Οδ. Ελύτη…
[ΠΗΓΕΣ]
