Feed
Άρθρα
Σχόλια

Αρχείο για την κατηγορία 'ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ'

Μάρτης!..ο πρώτος μήνας της άνοιξης

ΜΑΡΤΗΣ Ή ΜΑΡΤΙΑ

Ο «Μάρτης» ή «Μαρτιά» είναι ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων έδεναν μια κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι. Από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον «Μάρτη» ή «Μαρτιά». Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι.
Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του. Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΤΗ

Καλό μήνα! Ο Μάρτης είναι ένας μήνας με πολλές παροιμίες κυρίως λόγω του άστατου καιρού του, ας της δούμε και όσοι έχουν και άλλες να μας τις στείλουν.

Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης.

Μάρτης είναι χάδια κάνει, πότε κλαίει και πότε γελάει.

«Τον Μάρτη χιόνι βούτυρο,
μα σαν παγώσει μάρμαρο.»

«Aν κάνει ο Mάρτης δυο νερά κι ο Aπρίλης πέντε – δέκα,
να δεις το κοντοκρίθαρο πως στρίβει το μουστάκι,
να δεις και τις αρχόντισσες πως ψιλοκλεισιρίζουν,
να δεις και τη φτωχολογιά πως ψιλοκοσκινάει.»

«Σαν ρίξει ο Μάρτης μια βροχή κι Απρίλης άλλη μία,
να δεις κουλούρες στρογγυλές και πίττες σαν αλώνι.»

«Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι Απρίλης άλλο ένα
χαράς σ’ εκείνο το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα.»

«O Mάρτης το πρωί χιόνισε,
κι ο γάιδαρος ψόφησε (από το κρύο).
Το μεσημέρι βρώμισε (από τη ζέστη),
και το βράδυ τον πήρε το ποτάμι (από τη βροχή).»

Και φυσικά η πιο γνωστή παροιμία του μήνα:

«Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;»

Ξεκίνησε το πατρινό καρναβάλι

«Σε μια δύσκολη περίοδο, το πατρινό καρναβάλι ανοίγει τα φτερά του και καλεί όλους να αφεθούν στη ξεγνοιασιά και στη μαγεία του». Το μήνυμα αυτό έστειλε ο πρόεδρος της κοινωφελούς επιχείρησης του δήμου Πατρέων “Καρναβάλι Πάτρας” Χαράλαμπος Καρκούλιας, με αφορμή τη τελετή έναρξης που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο.

Μάλιστα, όπως σημειώνει, «το πατρινό καρναβάλι, που φέτος θα διαρκέσει περίπου δύο μήνες, αποτελεί μια ανεπανάληπτη νησίδα κεφιού και απόδρασης από την δύσκολη καθημερινότητα» και «φιλοδοξεί να παρασύρει και να σαγηνεύσει όσους συμμετάσχουν, αλλά και όσους παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις στα συναρπαστικά μονοπάτια της χαράς, της διασκέδασης, της ανατροπής και της δημιουργίας».

Φέτος, η συντριπτική πλειοψηφία των δράσεων στηρίζονται στην τοπική καλλιτεχνική δημιουργία, αφού ένας μεγάλος αριθμός ομάδων και συντελεστών ενώνουν τις δυνάμεις τους.

Οι εκδηλώσεις άρχισαν στις 11 το πρωί και έδωσαν γιορτινή ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης. Πραγματοποιήθηκαν σε δυο άξονες, στην πλατεία Γεωργίου, από τις 11.00 το πρωί έως τις 11.00 το βράδυ και στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου από τις 11.00 το πρωί έως τις 4.00 το απόγευμα.

Μουσική, χορός, πρωτότυπα χάπενινγκ, δράσεις για τα παιδιά, καλλιτέχνες και θέατρα δρόμου και πλήθος εκπλήξεων ξετυλίχηκαν μέσα από ευρηματικά δρώμενα, μεταδίδοντας τη ζωντάνια και τη χαρά.

Το βράδυ του Σαββάτου, ο δήμαρχος Πατρέων Γιάννης Δημαράς κήρυξε την επίσημη έναρξη του καρναβαλιού με τη δέουσα “καρναβαλική” επισημότητα και ακολούθησε σόου με πυροτεχνήματα. Ταυτόχρονα, σύλλογοι σοκολατοριχτών τήρησαν το παραδοσιακό αποκριάτικο έθιμο του σοκαλατοπόλεμου και παρουσιάστηκε ένα νέο τραγούδι, που γράφτηκε ειδικά για το καρναβάλι.

έτοιμη και η βασιλόπιτα…

31.12.2012..σε λίγες ώρες φεύγει ο παλιός ο χρόνος…

χορέψτε, διασκεδάστε και υποδεχτείτε το 2013 με κέφι και αισιοδοξία.

Ευχές μας…οι επιθυμίες σας..

για να δούμε ποιός θα είναι φέτος ο τυχερός που θα κερδίσει το νόμισμα της βασιλόπιτας 🙂

ΕΥΧΕΣ…

https://blogs.sch.gr/44nipperist/files/2011/12/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1.png

Σε όλους εσάς τους διαδικτυακούς μας φίλους, ευχόμαστε

χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!!!

για να μπούμε στο ρυθμό των Χριστουγέννων!!

Αγία Αικατερίνη (Μεγαλομάρτυς)

Η Αγία Αικατερίνη ή Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας, γνωστή και ως Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη και κατά τους υμνολόγους της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αικατερίνα, πιστεύεται ότι υπήρξε σημαντική στοχάστρια κατά τον πρώιμο 4ο αιώνα.

Πιστεύεται επίσης ότι έζησε επί εποχής Μαξιμίνου, απόλυτου άρχοντα της Αιγύπτου, ιδιαίτερου χριστιανομάχου και ότι ήταν βασιλικού γένους, όντας κόρη του αριστοκράτη τότε Κώνστα. Έτυχε μεγάλης μόρφωσης και ήταν κάτοχος των λατινικής γλώσσας και της ελληνικής φιλολογίας. Σπούδασε φιλοσοφία και ρητορική και πολλές ξένες γλώσσες της εποχής της. Από νεαρή ηλικία προσελκύσθηκε από την χριστιανική διδασκαλία την οποία μελέτησε και αφού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, εργάσθηκε με έντονη δράση και ενθουσιασμό για την διάδοσή του επιτυγχάνοντας πολλά χάριν της ρητορικής της δεινότητας και των πολλών γνώσεών της. Την Αικατερίνη όμως εκτός της σοφίας και των αρετών της, την διέκρινε και το σπάνιο κάλλος της μορφής της. Λέγεται ότι στην ηλικία των 18 ετών επισκέφτηκε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν πιθανόν ο Μαξιμίνος Β ή ο Μαξέντιος, και προσπάθησε να τον πείσει για το ότι ήταν εσφαλμένοι οι διωγμοί που διεξήγε κατά των Χριστιανών (ενώ πέτυχε να μεταστρέψει στον Χριστιανισμό την γυναίκα του αυτοκράτορα).

Τούτο προήλθε από μία σύγχυση με μια ωραιότατη αριστοκράτιδα της Αλεξάνδρειας που είχε αποκρούσει τις ακόλαστες προτάσεις του Μαξιμίνου και εξ αυτού τιμωρήθηκε με δήμευση όλης της περιουσίας της υπ΄ αυτόν, της οποίας την ιστορία είχε γράψει ο εκκλησιαστικός συγγραφέας του 4ου αιώνα Ευσέβιος.
Η σύγχυση όμως αυτή διαλύθηκε πρώτα από την διαπίστωση ότι ουδεμία τέτοια λεπτομέρεια του βίου της Αγίας δεν αναφέρεται στη βιογραφία εκείνης και ούτε του μαρτυρικού της θανάτου, αλλά και από στοιχεία (σχόλια) από άλλο συγγραφέα βεβαιώνεται ότι η περί ής ο λόγος Αλεξανδρινή αριστοκράτιδα λεγόταν Δωροθέα. Πάντως η Αγία Αικατερίνη από νεαρότατη ηλικία είχε δείξει ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα Θεία όπου και ο θρύλος ότι δέχθηκε το “δακτυλίδι πνευματικής μνηστείας” από μέρους του Χριστού που της προσκόμισε η αειπάρθενος Μητέρα Του ή κατ΄ άλλους από τον Ίδιον.

ποιός τη ζωή μου ποιός την κυνηγά

Ιδιαίτερες στιγμές συγκίνησης και υπερηφάνειας χάρισε στους εκατοντάδες παρευρισκόμενους το δρώμενο της «Αναπαράστασης από την απελευθέρωση της Χρούπιστας» που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων του Δήμου Ορεστίδος για την εκατονταετηρίδα.

Εθελοντές διαφόρων ηλικιών, χορωδίες και καβαλάρηδες υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής του Δήμου και τις σκηνοθετικές οδηγίες του Αλέξανδρου Μιχαήλ μετέφεραν, με μια ποιητική διάθεση, ιστορικά γεγονότα του 1912 στο σήμερα, καταδεικνύοντας την αδιαμφισβήτητη αξία της ελευθερίας.

Η επιτυχία της αναπαράστασης ανήκει στους ίδιους τους συντελεστές της, καθώς για ακόμη μια φορά απέδειξαν εμπράκτως τη σημασία του εθελοντισμού και της συνεργασίας. Ο Δήμος Ορεστίδος, λοιπόν, θέλει να ευχαριστήσει όλους όσοι είτε επί σκηνής είτε εκτός σκηνής προσέφεραν τον πολύτιμο χρόνο τους, αγκαλιάζοντας την ιδέα της συλλογικότητας.

28η Οκτωβρίου

Μάνος Χατζιδάκις…Οδός Ονείρων



Προς τον ελληνικόν λαόν,

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Έλληνες,

τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως

Ιωάννης Μεταξάς

Επέτειος του Όχι

Τις πρώτες πρωινές ώρες στις 28 Οκτωβρίου του 1940 η τότε Ιταλική Κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος και το επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Έλληνας Πρωθυπουργός έστρεψε το βλέμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre», (αλόρ, σε λα γκερ =Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.

O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη ΟΧΙ παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.

Άγιος Δημήτριος

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη και αποτελεί έναν από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303, διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του Νέστορακατασφραγίσας το μέτωπο αυτού δια του σταυρού“, να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίομεγέθει σώματος και ρώμη τους κατ΄ αυτόν υπεβάλλων“. Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό που παρευρίσκετο στο στάδιο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά (“λόγχη τρωθείς την πλευράν“).

Στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί παρέλαβαν το μαρτυρικό λείψανο και το έθαψαν και πάνω στο τάφο το 412 ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος “την τε δόξαν λαμπρός, την τε προς τον Χριστόν πίστιν μάλα θερμός“, έκτισε ναό “μέσον του σταδίου και του δημοσίου λουτρού κάλλιστα διηρημένου“.

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο, σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου, να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός πάνω από τον τάφο του. Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου. Στο Μηνιαίον της 26ης Οκτωβρίου αναγράφεται η μνήμη του μετά μικρής βιογραφίας και ιδίας ακολουθίας που περιέχει δύο κανόνες των οποίων ποιητές φέρονται ο Θεοφάνης ο Γραπτός και ο Πατριάρχης Φιλόθεος της Κωνσταντινούπολης.

Απολυτίκιο

Μέγαν εὕρατο, ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Το 1962 ο συνθέτης Νίκος Αστρινίδης εναρμόνισε το απολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου για το επώνυμό του ορατόριο.

27 Οκτωβρίου..ημέρα της σημαίας

Η εθνική σημαία της Ελλάδας περιέχει εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες. Μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος, υπάρχει ένας λευκός σταυρός. Οι εννέα λωρίδες αντιστοιχούν σε κάθε γράμμα ξεχωριστά, από τη λέξη “ελευθερία”. Επίσης είναι τόσες όσες και οι συλλαβές του “Ελευθερία ή Θάνατος”. Ο σταυρός συμβολίζει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας, τον χριστιανισμό, και κατά άλλους, είναι πανάρχαιο σύμβολο του δυισμου και συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης.

Η ελληνική σημαία γιορτάζει και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου, παραμονή της επετείου του Όχι. Δίπλα στην κρατική σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας συχνά συναντάται και η εθνική ελληνική σημαία. Σε μερικούς θεσμούς όπως η εκπαίδευση και ο στρατός η παρουσία της ελληνικής σημαίας είναι επίσημη και θεσμοθετημένη.

ΘΑ Σ ΑΓΑΠΩ ΟΤΙ Κ ΑΝ ΓΙΝΕΙ…

13 του Μάη…η γιορτή της μάννας.

“Η Μάνα”, Γεώργιος Μαρτινέλλης

«Μάνα» κράζει το παιδάκι,
«Μάνα» ο νιος και «Μάνα» ο γέρος,
«Μάνα» ακούς σε κάθε μέρος,
α! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη,
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα,
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ’ αψηφάει,
για το τέκνο π’ αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.

Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα,
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει,
μ’ ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια,
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ’ απανταίνει,
με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει,
ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάνα δεν είν’ άλλος,
εις τον κόσμο θησαυρός.

Κι’ όποιος μάνα πια δεν έχει,
«Μάνα» κράζει στ’ όνειρό του.
Πάντα «Μάνα» στον καημό του,
είν’ ο μόνος στεναγμός!

Εργατική Πρωτομαγιά

Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως αργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.

Ημέρα της Γης…22 Απριλίου!



Η Ημέρα της Γης γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1970, στις 22 Απριλίου, με στόχο την κινητοποίηση ανθρώπων, κυβερνήσεων, επιχειρήσεων και οργανισμών, για ένα καθαρό πλανήτη.

Αμερικανικής εμπνεύσεως, καθιερώθηκε το 1970 στις ΗΠΑ, με πρωτοβουλία του γερουσιαστή Γκέιλορντ Νέλσον, ενός πολιτικού με περιβαλλοντικές ανησυχίες. Με τα χρόνια, η «Μέρα της Γης» ξεφεύγει από το αμερικάνικο πλαίσιο, όπου αποδεικνύεται αρκετά δημοφιλής, και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/16#ixzz1skAO2e5B

Μ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Το Σάββατο του Λαζάρου.

Το Σάββατο πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, είναι αφιερωμένο από την Εκκλησία μας, στην Ανάσταση του Λαζάρου. Το θαύμα αυτό είναι το τρίτο θαύμα ανάστασης που είχε κάνει ο Ιησούς Χριστός. Πριν από τον Λάζαρο, είχε αναστήσει την …
κόρη του Ιαείρου και τον γιό της χήρας στην πόλη Ναΐν.

Όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά, οι αδερφές του Μαρία και Μάρθα, ειδοποίησαν τον Χριστό για την αρρώστια του Λαζάρου και τον κάλεσαν να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορεί, για να προλάβει τον αδερφό τους ζωντανό. Ο Ιησούς βρισκόταν μακριά και όταν έφτασε στην Βηθανία, όπου ήταν και το σπίτι του Λαζάρου, ο ίδιος ήταν ήδη νεκρός τέσσερις ημέρες.

Είχε δε ταφεί, όπως συνηθιζόταν τότε, σε μια σπηλιά, η οποία έκλεινε με μια μεγάλη πέτρα. Από την Μάρθα οδηγήθηκε ο Ιησούς στον τάφο του Λαζάρου και εκεί ζήτησε να βγάλουν την πέτρα που σφράγιζε την σπηλιά. Στην συνέχεια προσευχήθηκε στον Πατέρα Του λέγοντας: «Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι ήκουσάς μου. Εγώ δε ήδειν ότι πάντοτέ μου ακούεις αλλά δια τον όχλον τον παρεστώτα είπον, ίνα πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας».
Κατόπιν φώναξε: «Λάζαρε δεύρο έξω». Και έτσι έγινε. Ο αναστημένος Λάζαρος πρόβαλε στην είσοδο της σπηλιάς και περπάτησε προς τον Ιησού.

Για τρίτη φορά ο Χριστός μας είχε κάνει το υπέρτατο θαύμα. Επανάφερε στην ζωή κάποιον νεκρό, διδάσκοντας μας ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά η μετάβαση. Η ζωή συνεχίζεται, σε άλλο επίπεδο, μετά από αυτόν. Ο θεός έχει την δύναμη να καλεί τους νεκρούς όπως θα κάνει κατά την Δευτέρα Παρουσία.

Ο Λάζαρος μετά την ανάσταση του κυνηγήθηκε από τους Αρχιερείς με σκοπό να τον σκοτώσουν, αφού όποιος τον έβλεπε πίστευε στον Ιησού Χριστό. Για να γλυτώσει, κατέφυγε στο νησί της Κύπρου. Εκεί χειροτονήθηκε, από τους Αποστόλους, Επίσκοπος στην πόλη Κίτιο και πέθανε τελικά (για δεύτερη φορά) το 63μ.Χ. Το Άγιο Λείψανο του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέων, και τοποθετήθηκε στον ναό που έχτισε ο ίδιος για τον Άγιο. Σε αυτόν τον ναό της Βασιλεύουσας βρίσκεται μέχρι και σήμερα.

Πρωταπριλιά!

“Πιστέψτε εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια και αμφισβητήστε εκείνους που λέν ότι την κατέχουν”
André Gide. Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Τρείς από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.

Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες.

Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα.

Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο “κώδικας δεοντολογίας” των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου “έθιμο”.

Η δεύτερη εκδοχή, η οποία θεωρείται και η ποιο βάσιμη ιστορικά, θέλει ώς γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα.

Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η “1η Απριλίου”.
Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου.
Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την “1η Απριλίου”, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν.

Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε “έθιμο”.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η «αλλαγή» αυτή έγινε το 1564 μ.Χ. αλλά η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά για εορτασμό της Πρωτοχρονιάς την 1η Ιανουαρίου είναι από το 1582.

Η τρίτη εκδοχή, λοιπόν, κάνει λόγο για την γέννηση του εθίμου μέσα από τη «Γιορτή του ξεγελάσματος» της ρωμαϊκής Αφροδίτης (Venus Aprilis), η οποία εορταζόταν τέτοια εποχή, και αποτελούσε το έναυσμα για την απελευθέρωση του σώματος και του πνεύματος, μέσα σε μία φύση που αναγεννιέται…

Από τους Κέλτες και τους Γάλλους, το έθιμο μεταλαμπαδεύτηκε σε όλο τον κόσμο, με προεξάρχουσες τις εφημερίδες στις αρχές του 20ου αιώνα και στη συνέχεια τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, που συχνά μεταδίδουν πολύ επιτυχημένες ειδήσεις – φάρσες.

Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας.

Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά.
Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες.

Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα.

Στον ελληνικό χώρο το έθιμο πρέπει να ήταν γνωστό από την εποχή των Σταυροφοριών. Η συνήθεια να λένε ψέματα δεν είναι άγνωστη στην Ελλάδα, απο “παλαιώθεν” . Μάλιστα, αποτελεί, όπως υποστηρίζει ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας, συνήθη μηχανισμό στην προσπάθεια εξασφάλισης της επιτυχίας μιας μαγικής ενέργειας ή ενός δύσκολου έργου, βάσει της αντίληψης ότι η ψευδολογία ξεγελά και εμποδίζει τις βλαπτικές δυνάμεις.

Σύμφωνα με τον Έλληνα λαογράφο Λουκάτο το έθιμο αυτό αποτελεί ένα σκόπιμο “ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την όποια παραγωγή” όπως είναι η αρχή του μήνα τόσο για τον Μάρτιο, όσο και τον Απρίλιο υποχρεώνοντας πολλούς να λαμβάνουν διάφορα “αντίμετρα” (τα λεγόμενα αλεξίκανα μέτρα).

Διάσημες πρωταπριλιάτικες φάρσες, μερικές των οποίων είναι οι ακόλουθες :

Το 1957, ο παρουσιαστής ειδήσεων του BBC Ρίτσαρντ Ντίμπλεμπι παρουσιάζει οπτικοποιημένο ρεπορτάζ για την ανοιξιάτικη συγκομιδή σπαγγέτι στην Ιταλία και γίνεται πιστευτός!

Το 1993, άρθρο στη βρετανική εφημερίδα Independent ανέφερε την ανακάλυψη του χωριού του Aστερίξ από επιστήμονες των Πανεπιστημίων της Οξφόρδης και της Βρέστης.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι ανασκαφές έφεραν στο φως νομίσματα, στα οποία απεικονίζονταν αγριογούρουνα, ενώ δεν υπήρχε ίχνος ρωμαϊκής εισβολής!

Το 2008, το BBC παρουσίασε βίντεο με μία μοναδική ανακάλυψη. Πιγκουίνοι της Ανταρκτικής μετατρέπονται σε αποδημητικά πουλιά, πετώντας μίλια μακριά. Σύμφωνα με τον παρουσιαστή, Τέρι Τζόουνς, προορισμός τους είναι τα τροπικά δάση της Αμερικής.

Το 1995, το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε, ότι κατά τις ανασκαφές του μετρό βρέθηκε ο τάφος του Σωκράτη. Το υπουργείο έδωσε, μάλιστα, λεπτομέρειες, ενώ σημείωνε ότι βρέθηκαν επίσης ο χιτώνας του ιδίου, αλλά και ίχνη του κωνείου που είχε πιει.

Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου μέσω των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων. Πρώτο στην παγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού έπεσε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, που λίγες ώρες μετά έσπευσε να ανακαλέσει…

Της Σοφίας Σκλείδα

Ανάμεσα στα πολλά και σοβαρά προβλήματα που μαστίζουν σήμερα την κοινωνία μας και απαιτούν άμεση αντιμετώπιση εντάσσεται-και μάλιστα σε πρωταρχική θέση- και ο σχολικός εκφοβισμός, η σχολική βία και η επιθετικότητα.

Είναι θεμελιακής σημασίας ζήτημα, αφού σχετίζεται με τα παιδιά μας και την υγιή συναισθηματική και ψυχολογική τους ανάπτυξη, με τις ανησυχίες τους, τους φόβους τους, τις πικρίες τους, τα «θέλω» τους, τις απογοητεύσεις τους, τις επιθυμίες τους, τις προσδοκίες τους, τις γενικότερες αναζητήσεις τους.

Επίσης, τους περιορισμούς που τους θέτει το οικογενειακό και το κοινωνικό περιβάλλον, την ιδιαίτερη εξελικτική φάση ανάπτυξης στην οποία βρίσκονται, τα προσωπικά τους προβλήματα σε συνδυασμό με την προσπάθεια να κάνουν σεβαστή την προσωπικότητά τους, να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στον χώρο και να θωρακίσουν και προστατεύσουν τον εαυτό τους, καθώς και άλλα πολλά.

Σοβαρότατο λοιπόν το θέμα της επιθετικότητας στα σχολεία σήμερα με τεράστιες διαστάσεις και αρνητικές επιπτώσεις σε πολλούς τομείς.

Όμως με τι σχετίζεται η παρουσία του και γιατί έχει οξυνθεί τόσο πολύ στις μέρες μας; Και το κυριότερο, τι θα μπορούσε να γίνει, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα;

Η γενικότερη αναστάτωση και κοινωνική ταραχή που επικρατεί σήμερα δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστα τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, αφού το σχολείο είναι ένας βασικός θεσμός της κοινωνίας μας και ως εκ τούτου περνάει κρίση, όπως και πολλοί άλλοι καθιερωμένοι θεσμοί καθώς και αξίες.

Έτσι γίνεται λόγος για οικογενειακή κρίση, κοινωνική, πολιτική, κρίση πολιτισμού κ.ά. γενικές ,αλλά θεμελιακές έννοιες που εκφράζουν μια γενικότερη κοινωνική σύγχυση και παρακμή που σίγουρα δεν έχει να κάνει μόνο με την εσωτερική ανάγκη του ατόμου για επιβίωση και άμυνα. Σχετίζεται με πολύ βαθύτερες αιτίες.

Η μεγάλη έκταση που έχει πάρει στις μέρες μας αυτό το φαινόμενο μαρτυρά τη δυσλειτουργία και την αστάθεια σε αρκετούς τομείς της ζωής. Είναι σίγουρα δύσκολο να μελετήσει και να αναλύσει κανείς αυτό το φαινόμενο, αλλά φαίνεται ότι η συμπεριφορά αυτή των νέων μας εκδηλώνεται ως απάντηση και αντίδραση στο εχθρικό, αυταρχικό και απρόσφορο πολλές φορές περιβάλλον του σχολείου, στην έλλειψη διαλόγου, οργανωμένων μέσων διδασκαλίας, κινήτρων, δημιουργικής απασχόλησης, σεβασμού της προσωπικότητάς τους, αυτονομίας και πρωτοβουλιών κ.ά.

Όμως και στην οικογένεια όπου μεγαλώνουν οι νέοι μας δεν γίνεται πάντα η σωστή δουλειά. Δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους ,έτσι ώστε να μπορέσουν να σεβαστούν το συμμαθητή τους, το δάσκαλό τους, το σχολείο τους, το περιβάλλον καθώς και ό, τι σχετίζεται μαζί τους, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν με ισορροπία και καλή συναισθηματική και ψυχική υγεία.

Εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι που ερχόμαστε σε άμεση επαφή μαζί τους δεν γινόμαστε πάντα φωτεινά παραδείγματα, δεν τα διδάσκουμε με το παράδειγμά μας, δεν είμαστε πρότυπα γι΄αυτά  ή όταν γίνεται τα παιδιά αφομοιώνουν ευκολότερα τα αρνητικά ερεθίσματα που λαμβάνουν, ίσως γιατί είναι ευκολότερο  να ανταποκριθούν σε αυτά.

Πολλές φορές δεν τα συμβουλεύουμε, απλά επιβάλλουμε τις δικές μας απόψεις ως ακατάρριπτες αλήθειες. Δεν ανοίγουμε διάλογο ώστε να εκφράσουν τη γνώμη τους, τους πόθους τους και τις κρυφές τους επιθυμίες.

Δεν υποστηρίζουμε τη γνώμη μας επιχειρηματολογώντας, γεγονός που θα βοηθούσε τα παιδιά να αναπτύξουν την κρίση τους και τις δικές τους θέσεις, να μας αισθανθούν δίπλα τους ως συμμάχους τους, βοηθούς τους και όχι ως εχθρούς που θέλουν να τους τσαλακώσουν και  να τους ποδοπατήσουν την ύπαρξη για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους ή την αλαζονεία τους.

Με βάση όλη την προηγούμενη ανάλυση ,γίνεται επιτακτική η ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης της σχολικής επιθετικότητας και της βίας.

Τι θα μπορούσε να γίνει για ν’ ανατραπεί αυτή η ξέφρενη πορεία και να επέλθει ισορροπία στα σχολεία;

Αρχικά θα μπορούσαν να γίνουν οργανωμένα επιμορφωτικά σεμινάρια σε γονείς, δασκάλους, καθηγητές  και γενικότερα σε όσους σχετίζονται με τα παιδιά, για την πρόληψη και αντιμετώπιση φαινομένων τέτοιου είδους.

Αποφεύγουμε βίαιες αντιδράσεις και συμπεριφορές, γιατί η βία γεννάει συνήθως βία, που μακροπρόθεσμα είναι δυνατόν να αναπαραχθεί στο σχολικό χώρο.

Πρέπει να θέτουμε όρια στα παιδιά μας για το τι μπορούν και τι δεν επιτρέπεται να κάνουν. Τι είναι θεμιτό και τι όχι. Τι είναι σωστό και σεβαστό και τι επικριτικό.

Θα πρέπει να είμαστε σταθεροί στις απόψεις μας και στις τοποθετήσεις μας απέναντί τους και όχι να διατυπώνουμε ασαφείς και ασυνεπείς κρίσεις.

Θα πρέπει να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό όταν κρίνουμε ότι μια κατάσταση έχει  βγει εκτός ελέγχου και υπάρχει μια γενικότερη δυσφορία.

Σε περίπτωση έντονης έκρηξης θυμού προσπαθούμε να ηρεμήσουμε το παιδί και καλούμε άμεσα βοήθεια.

Θα πρέπει να είμαστε συναισθηματικά κοντά στα παιδιά μας και τα παιδιά να το εισπράττουν αυτό ,για να μπορούν να μας μιλάνε ελεύθερα για το τι συμβαίνει στο σχολικό χώρο.

Να έχουμε στενή επαφή με τους σχολικούς ιθύνοντες και τους υπεύθυνους της τάξης των παιδιών μας.

Προσφέρουμε θετικά κίνητρα και διεξόδους στα παιδιά με τη συμμετοχή τους σε διάφορες δραστηριότητες της προτίμησής τους και εκδηλώσεις κάθε είδους, γεγονός που θα τα βοηθήσει να εκτονώνουν τη συσσωρευμένη ενέργειά τους, κυρίως στη δύσκολη φάση της εφηβείας.

Αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, να έρχονται οι νέοι μας σε επαφή με ερεθίσματα αρνητικά( βίαια τηλεοπτικά έργα, παιχνίδια έντονα ανταγωνιστικά κ. ά.)που είναι δυνατόν μακροπρόθεσμα να μιμηθούν και να αναπαράγουν σε δεδομένη στιγμή και υπό κατάλληλες συνθήκες.

Τέλος, διδάσκοντας τα παιδιά μας με το σταθερό παράδειγμά μας ως πρότυπα και θετικοί ενισχυτές, με ειλικρίνεια, υπευθυνότητα, κατανόηση πολλή αγάπη και συναισθηματική θαλπωρή, θεωρώ ότι έχουμε λειάνει  το έδαφος, ώστε σε δεδομένη στιγμή να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε δυσκολία προκύψει με τα παιδιά μας και να βγούμε νικητές.

«Μάρτης» ή «Μαρτιά»

Ο Μάρτης ή Μαρτιά είναι ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων έδεναν μια κλωστή, την Κρόκη, στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.

Από τη ως τις 31 του Μάρτη, τα παιδιά φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον Μάρτη ή Μαρτιά. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο Μάρτης προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι.

Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του. Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους.

Με το έθιμο της καστοριανής «μπουμπούνας» (μεγάλης αποκριάτικης φωτιάς) σχετίζεται και το έθιμο του «χάσκαρη». Στην πόλη της Καστοριάς και στα χωριά της περιφέρειάς της, μετά το βραδινό αποκράτικο τραπέζι,

για γλύκισμα προσφέρνουν τον σπιτίσιο χαλβά, που τον παρασκευάζει η νοικοκυρά του σπιτιού με τις εξής αναλογίες : Ένα μέρος λίπος, δύο μέρη σιμιγδάλι ή καλαμπουκίσιο αλεύρι, τρία ζάχαρη και τέσσερα νερό. Στη συνέχεια αρχίζει ο «χάσκαρης», που γίνεται ως εξής:
Στην άκρη ενός κλώστη (ένα κυλινδρικό ραβδί που μ’ αυτό πλάθουν τις πίτες) δένουν μια κλωστή ως μισό μέτρο, και στην άκρη της δένουν ένα ξεφλουδισμένο αυγό, καλά βρασμένο, ή ένα κομμάτι κόραβο χαλβά. Ο αρχηγός του σπιτιού πιάνοντας τον κλώστη από την άλλη άκρη, με μια ελαφρή κίνηση του χεριού του κατευθύνει το δεμένο αυγό με τη σειρά, στο στόμα, σ’ όλα τα μέλη της οικογένειας γύρω απ’ το τραπέζι. Ο καθένας, που σ’ αυτόν προσφέρεται τ’ αυγό με τον κλώστη, προσπαθεί να το χάψει, έχοντας ανοιχτό το στόμα (δηλ. χά­σκοντας). Σε περίπτωση αποτυχίας επαναλαμβάνεται η προσφορά τρεις φορές. Όλοι έχουν γυρισμένα τα μάτια τους σ’ αυτόν που προσπαθεί να χάψει τ’ αυγό και κάθε του κίνηση συνοδεύεται με γέ­λια και χαρούμενα ξεφωνητά και με χειροκροτήματα όταν πετύχει το χάψιμο !

Στο τέλος, αφού προσφερθεί ο «χάσκαρης» σ’ όλους (για τον κα­θένα δένουν άλλο αυγό), ο νοικοκύρης του σπιτιού καίει την κλωστή αναφωνώντας, έως ότου καεί όλη, τη λέξη «σιτάρι – σιτάρι – σιτάρι …» ή άλλη λέξη που σχετίζεται με τα προϊόντα των κτημάτων του ή της δουλειάς του. Είναι μια επίκληση στο Θεό για καλή σοδειά ή καλά κέρδη στο κάθε επάγγελμα.

« Πιο πρόσφατα Άρθρα - Παλιότερα Άρθρα »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων