Νιώθω πολύ τυχερή και ιδιαιτέρως ευτυχής, που οι εξαίσιοι φιλόλογοι μου, μου δίδαξαν σωστά την αρχαία ελληνική γλώσσα και μου μετέδωσαν με πάθος την πολύτιμη γνώση τους. Χάρη σε αυτούς, και σε αυτήν τη μοναδική γλώσσα, έμαθα-πιστεύω-να μιλώ και να γράφω σωστά (νέα) ελληνικά, αλλά κυρίως, να σκέφτομαι. Διδάσκοντας μου τη χρήση και τη χρησιμότητα της ετυμολογίας, μπορώ να βρω τη σημασία της λέξης, ακόμη και εάν ειναι “άγνωστη”, αλλά και την ορθογραφία της.Το συντακτικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας μου έμαθε να δομώ τη σκέψη και το λόγο, αλλά και τη σωστή χρήση των σημείων στίξης. Και όσον αφορά στον χαρακτηρισμό της ως νεκρή γλώσσα, θεωρώ πως ειναι εντελώς άστοχος. Το γεγονός πως δεν ομιλείται σήμερα δεν σημαίνει πως ειναι “νεκρή”. Η αξία της έγκειται στο ό,τι σου παρέχει μια πολύ στέρεη γνώση· δεν ειναι λίγες οι φορές που ανατρέχω σε αυτή, για να επιβεβαιώσω λέξεις της νέας ελληνικής, της καθομιλουμένης. Είναι και παραμένει γλώσσα ζωντανή. Ενυπάρχει σε κάθε καθημερινή, σημερινή λέξη, όσο και εάν αυτή έχει διαφοροποιηθεί, μέσα από το χρόνο ή τους κανόνες της δημοτικής. Ενας θησαυρός γνώσης, που δεν θα ήθελα να μην ειχα στις μαθητικές αποσκευές μου, έστω κα εάν χρειάστηκε πολύς κόπος για να τον αποκτήσω…
Μερικές σκέψεις, με αφορμή την πρόταση της κυρίας Ρεπούση για μείωση των ωρών διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, και τον χαρακτηρισμό της ως γλώσσα νεκρή.
η κ.Δημοπούλου που κατάγεται από το Άργος Ορεστικό, τελείωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στο Γυμνάσιο μας, αποφοίτησε από το Λύκειο της πόλης μας,
Σπούδασε Νομική- είναι Δημοσιογράφος και Σύμβουλος Στρατηγικής & Επικοινωνίας. Εργάστηκε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, ΕΡΤ….(ως Λυδία Δημοπουλου).
Αφήστε μια απάντηση