………………ΜΥΘΙΣΤΌΡΗΜΑ.
Τη λάτρευα τη μάνα μου στη Σύμη.Τότε νόμιζα ότι εκείνη άλλαζε επειδή ήταν στο νησί της και στους δικούς της και γινόταν τρυφερή και εξωστρεφής. Τώρα ξέρω ότι η Σύμη είχε ευεργατική επίδραση και σ΄εμένα. Μου έδιωχνε την εφηβική σκληρότητα κι αναδείκνυε ευγενέστερα αισθήματα, που νόμιζα ότι έπρεπε να κρατάω κλειδωμένα μέσα μου για να μη γίνομαι ευάλωτη. Η Σύμη μ΄έκανε καλύτερο άνθρωπο και με βοήθησε να προσεγγίσω -αργότερα, πολύ αργότερα – πάλι και εκ νέου, αλλά με διαφορετικό τρόπο, τη μητέρα μου.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου, ΕΡΩΣ, ΘΕΡΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ. από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!!!
Σύμη 1919 _Αθήνα 1945
Η Μαρία δε διαμόρφωσε την Ιστορία. Δεν όρισε καμία της στιγμή. Υπήρξε μόνο μία κουκκίδα στα ιστορικά γεγονότα, όπως τόσοι άλλοι της γενιάς της. Ατομική και συλλογική μνήμη και ποτέ νοσταλγία. Η μνήμη μας βοηθά να διαμορφώσουμε την ταυτότητά μας κι όχι να την απαρνηθούμε. Να συμφιλιωθούμε με τις ¨σκοτεινές¨ στιγμές που έρχονται στην επιφάνεια. Να συγχωρέσουμε και να υπερβούμε τον πόνο που προκαλεί η ανάμνηση.
Αφήστε μια απάντηση