Τα βιολιά που βγήκαν από τα χέρια του Αντόνιο Στραντιβάρι τον 17o αιώνα και επιζούν ως τις ημέρες μας είναι πολύ λίγα και οικονομικά περισσότερο από δυσπρόσιτα. Ενα Στραντιβάριους γνωστό ως «Lady Blunt» πουλήθηκε 11,90 εκατ. ευρώ. Για αυτό και ανά τακτά χρονικά διαστήματα πολλοί ερευνητές προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν καθετί που σχετίζεται με αυτά τα περίφημα βιολιά. Ας δούμε παρακάτω ορισμένες από τις πιο ενδιαφέρουσες μελέτες.

To «μυκοξύλο»

Οι σημερινοί κατασκευαστές βιολιών είναι αδύνατον να βρουν το ξύλο που χρησιμοποιούσε ο Αντόνιο Στραντιβάρι, φαίνεται όμως ότι κάποιοι μύκητες μπορούν να τους βοηθήσουν. Η επεξεργασία του ξύλου με ειδικούς μύκητες αλλάζει τη δομή του και επιτρέπει την κατασκευή βιολιών της ίδιας τονικής ποιότητας, όπως επιβεβαιώνουν τα αφτιά των ειδικών. Ο Στραντιβάρι χρησιμοποιούσε ξύλο από δέντρα που μεγάλωναν την περίοδο 1645-1715, στο μέσον της λεγόμενης «Μικρής Εποχής των Παγετώνων», εξήγησαν ελβετοί ερευνητές σε συμπόσιο του Κέντρου Μοριακής Ιατρικής Max Delbrück στο Βερολίνο.

Στους παρατεταμένους χειμώνες και στα δροσερά καλοκαίρια αυτής της περιόδου το ξύλο μεγάλωνε ιδιαίτερα αργά και ομοιόμορφα, με αποτέλεσμα να έχει χαμηλή πυκνότητα και ελαστικότητα, ενώ παράλληλα προσέφερε υψηλή ταχύτητα μετάδοσης του ήχου (τα ηχητικά κύματα ταξιδεύουν ταχύτερα μέσα στα στερεά σώματα σε σχέση με τον αέρα).

Σήμερα οι κατασκευαστές βιολιών μπορούν μόνο να ονειρευτούν ξύλο αυτής της ποιότητας. Οπως φαίνεται, όμως, οι ερευνητές των Ελβετικών Ομοσπονδιακών Εργαστηρίων Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών βρήκαν τη λύση. Η ομάδα του καθηγητή Φράνσις Σβαρτς εντόπισε δύο είδη μυκήτων που βελτιώνουν τις ακουστικές ιδιότητες του σφενδάμου, από τον οποίο κατασκευάζεται το κυρίως σώμα του βιολιού, και της ερυθρελάτης, από την οποία αποτελείται το καπάκι του οργάνου.

Οι ερευνητές εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι μύκητες είναι οι μόνοι οργανισμοί που μπορούν να αποδομούν τα σκληρά συστατικά του ξύλου. «Κανονικά οι μύκητες μειώνουν την πυκνότητα του ξύλου, την ίδια στιγμή όμως μειώνουν και την ταχύτητα με την οποία ταξιδεύει ο ήχος μέσα στο ξύλο» εξηγεί ο δρ Σβαρτς.

Δύο είδη μυκήτων

Τα δύο είδη μυκήτων που εξέτασαν οι ελβετοί επιστήμονες, οι Physisporinus vitreus και Xylaria longipes, έχουν ιδιαίτερες ιδιότητες: «Το μοναδικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι σταδιακά αποδομούν τα κυτταρικά τοιχώματα προκαλώντας έτσι τη λέπτυνσή του. Ακόμη όμως και σε προχωρημένα στάδια αποσύνθεσης, μια δομή σαν σκληρή σκαλωσιά παραμένει στη θέση της, μέσω της οποίας μπορούν να ταξιδεύουν απευθείας τα ηχητικά κύματα». Επιπλέον, το ξύλο δεν χάνει την ακαμψία του, ένα επίσης σημαντικό χαρακτηριστικό στα βιολιά.

Οι ερευνητές άφησαν τους μύκητες να αναπτυχθούν στο ξύλο για εννέα μήνες, κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες, και στη συνέχεια τους σκότωσαν με αέριο οξειδίου του αιθυλενίου. Με τη βοήθεια δύο έμπειρων κατασκευαστών οργάνων η ερευνητική ομάδα δημιούργησε τα πρώτα βιολιά που αποτελούνται από αυτό το «μυκοξύλο». Ακολούθησε μια τυφλή δοκιμή, στην οποία ο ίδιος βιολιστής έπαιξε πίσω από μία κουρτίνα ένα νέο βιολί αλλά και ένα Στραντιβάριους του 1711. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τόσο το απλό κοινό όσο και η κριτική επιτροπή ξεγελάστηκαν και πίστεψαν ότι το νέο βιολί ήταν το πραγματικό Στραντιβάριους.

Στόχος της ερευνητικής ομάδας είναι τώρα να κατασκευάσει ακόμη 30 βιολιά από «μυκοξύλο» και να αξιοποιήσει τους μύκητες για την παραγωγή βιολιών σε εμπορική κλίμακα.

Οπως όμως παραδέχεται ο δρ Σβαρτς, οι δοκιμές με τις οποίες εξετάζονται οι ακουστικές ιδιότητες των νέων βιολιών «είναι πάντα υποκειμενικές». «Δεν υπάρχει ξεκάθαρη επιστημονική μέθοδος για τη μέτρηση της τονικής ποιότητας» επισημαίνει.

Πιστά αντίγραφα

Ενα Στραντιβάριους, εκτός του ότι είναι σπάνιο, θεωρείται ανεπανάληπτο. Μια ομάδα αμερικανών ερευνητών διακηρύσσει ωστόσο ότι μπορεί να φτιάξει πιστά αντίγραφά του με τη βοήθεια αξονικού τομογράφου.

Οι τρισδιάστατες απεικονίσεις της δομής του αρχικού «μοντέλου» – ενός Στραντιβάριους που είναι γνωστό ως «Betts», κατασκευάστηκε το 1704 και ανήκει στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου – μαζί με τις λεπτομέρειες της μεθόδου αναπαραγωγής του παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Ακτινολογικής Εταιρείας της Βόρειας Αμερικής (RSNA) στο Σικάγο.

Οι τρεις ειδικοί που βρίσκονται πίσω από το εγχείρημα φιλοδοξούν κατά κάποιον τρόπο να «εκδημοκρατίσουν» τη μουσική. Υποστηρίζουν ότι η μέθοδός τους θα δώσει την ευκαιρία σε πολλούς επαγγελματίες αλλά και ερασιτέχνες μουσικούς να αποκτήσουν εύκολα πρόσβαση σε μια ποιότητα ήχου που σήμερα αποτελεί προνόμιο των πολύ λίγων.

Εξονυχιστική εξέταση

Ο ακτινολόγος Στίβεν Σερ και οι κατασκευαστές βιολιών Τζον Γουόντλ και Στιβ Ρόσοου συγκέντρωσαν περισσότερες από 1.000 απεικονίσεις της δομής του «Betts» περνώντας το πολύτιμο βιολί από αξονικό τομογράφο με στόχο να μελετήσουν την παραμικρή λεπτομέρεια στην κατασκευή του.

«Χρησιμοποιήσαμε τις αξονικές τομογραφίες για να προσδιορίσουμε την πυκνότητα των ξύλων από τα οποία αποτελείται το βιολί – ο μόνος άλλος τρόπος να το κάνουμε θα ήταν αν κόβαμε και μετρούσαμε το βιολί και φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει» δήλωσε ο κ. Σερ.

Οι ειδικοί μετέτρεψαν τις αξονικές τομογραφίες σε αρχεία ενός προγράμματος σχεδιασμού στον ηλεκτρονικό υπολογιστή (CAD) και πέρασαν αυτά τα αρχεία σε ένα μηχάνημα ψηφιακού ελέγχου (CNC). Το μηχάνημα χρησιμοποίησε τα δεδομένα για να «σκαλίσει» τα διάφορα μέρη του βιολιού επιλέγοντας διάφορα είδη ξύλου ώστε να μοιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο με αυτά του πρωτοτύπου. Τα κομμάτια συναρμολογήθηκαν και γυαλίστηκαν με το χέρι.

Αντιγραφή με λεπτομέρεια

Η αναπαραγωγή του «Betts» έγινε λαμβάνοντας υπόψη την παραμικρή λεπτομέρεια. «Φτιάχνοντας το βιολί αντιγράφουμε τις μεταβολές που έχουν συντελεστεί επί 300 και πλέον χρόνια, συμπεριλαμβανομένων αυτών του ξύλου – μικρές παραμορφώσεις στο μπροστινό μέρος και στην πλάτη που σημειώνονται με τον χρόνο εξαιτίας των δυνάμεων των χορδών και των άλλων τμημάτων του βιολιού».

Ο ήχος των αντιγράφων, όπως λέει όχι μόνο ο κ. Σερ αλλά και άλλοι ειδικοί που τα άκουσαν, μοιάζει πολύ με αυτόν του πρωτοτύπου, δίνοντας τη δυνατότητα σε περισσότερους μουσικούς να παίξουν με ένα εξαιρετικής ποιότητας βιολί.

Η ιστορία της ανακάλυψης της Αμερικής πρέπει να ξαναγραφτεί (ούτως η άλλως) αν ισχύει η παρακάτω είδηση: Μέσα στο δάσος Cockaponset στα νότια της πολιτείας Connnectikut των Η.Π.Α βρίσκεται η αρχαιότερη Χριστιανική Εκκλησία της Αμερικής, αριστοτεχνικά σκαλισμένη από πέτρα. Οι επιτόπιες επιγραφές αποδυκνείουν την ύπαρξη της εδώ και 1500 χρόνια από σήμερα, κατασκευασμένη από Ορθόδοξους Χριστιανούς μοναχούς του Βυζαντίου!Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν πολλά ελληνικά κύπελλα (σε σχήμα μικρής κούπας) πλαισιωμένα με καθαρά χριστιανικά σύμβολα η μονογράμματα του Χριστού, με βαπτιστήρια, κηροπήγια.

Υπάρχουν επίσης ένας δεσποτικός θρόνος (ή επισκοπική καθέδρα) και ένα Ιερό Βήμα. Παρόμοια κομψοτεχνήματα βρέθηκαν σε μια όαση του Μαρόκο, στη βόρεια Αφρική.

Ειδικοί σε ένα εργαστήριο στο Ζλάτουστ της Ρωσίας ενσωμάτωσαν στο κέντρο του κάθε αναμνηστικού μεταλλίου των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι κομμάτια από το μετεωρίτη Chelyabinsk, που έπεσε πριν από ένα χρόνο ακριβώς σε μια λίμνη στα Ουράλια όρη.

Η Ρωσία αποφάσισε να βάλει κομμάτια από το συγκεκριμένο μετεωρίτη, με διάμετρο 1,5 μέτρο, ο οποίος ανασύρθηκε πέρυσι από την παγωμένη λίμνη Chebarkul, σε κάθε ένα από τα μετάλλια που δοθούν στους ολυμπιονίκες. Με τον ίδιο τρόπο θα κατασκευαστούν και περίπου 40 επιπλέον μετάλλια προκειμένου να πουληθούν σε ιδιώτες συλλέκτες.

Συνολικά 1.400 μετάλλια θα απονεμηθούν στους αγώνες στο Σότσι, που ξεκινούν στις 15 Φεβρουαρίου, και περίπου 100 ακόμη θα διατηρηθούν στην έδρα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, στη Λωζάννη της Ελβετίας.

Να θυμίσουμε πως η έκρηξη του αστεροειδή είχε απελευθερώσει τόση ενέργεια, όση περίπου 500.000 τόνοι εκρηκτικού TNT, στέλνοντας ένα ωστικό κύμα δύο φορές σε ολόκληρο τον κόσμο, προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές και τραυματίζοντας περισσότερους από 1.000 ανθρώπους στην περιοχή Chelyabinsk.

Πηγή:http://www.diaforetiko.gr/

  Αν ένας Αζτέκος σας πρόσφερε μια ντομάτα, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα σας την έδινε για φρούτο. Βλέπετε στη γλώσσα των Αζτέκων η λέξη που χρησιμοποιούνταν για την ντομάτα σήμαινε “σαρκώδες φρούτο”.

   Πολλά χρόνια κύλησαν από την εποχή των Αζτέκων και η συμπαθής ντομάτα ταξίδεψε από την Κεντρική Αμερική σε όλα τα μέρη του κόσμου και καλλιεργήθηκε όπου το επέτρεπαν οι συνθήκες. Κι ενώ οι ντοματοκαλλιεργητές τη φύτευαν για λαχανικό, οι βοτανολόγοι επέμεναν ότι πρόκειται για φρούτο.
   Όμως, για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η ντομάτα είναι λαχανικό και …με τον νόμο, αφού έτσι αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο το 1893

   Θέλετε να μάθετε πώς πήραν την απόφαση αυτή; Πρώτα διάβασαν μέσα από τρία έγκυρα λεξικά τους ορισμούς των λέξεων φρούτο και λαχανικό. Σύμφωνα με τους ορισμούς η ντομάτα ανήκε στην κατηγορία των φρούτων, αφού ήταν το χυμώδες μέρος του φυτού που περιείχε τους σπόρους και προέκυπτε από το άνθος του φυτού. Μετά, όμως κάλεσαν και δυο μάρτυρες! Δύο άτομα που ασχολούνταν με το εμπόριο φρούτων και λαχανικών για 30 χρόνια.
   Σίγουρα θα είστε περίεργοι τι είπαν αυτοί οι μάρτυρες. Μέσες-άκρες,ο ένας απ’ αυτούς είπε ότι τα λεξικά δεν μπορούν να συμπεριλαμβάνουν στους ορισμούς τους όλα τα φρούτα και τα λαχανικά, ενώ ο άλλος δε διαφώνησε με το περιεχόμενο των ορισμών.
  Μετά, οι αντίπαλοι συνήγοροι συνέχισαν να διαβάζουν από τα λεξικά τις ερμηνείες των λέξεων ντομάτα, πατάτα, μελιτζάνα και ούτω καθεξής, προσπαθώντας ο καθένας να αποδείξει το δίκιο του.
   Τελικά ο δικαστής, αν και αναγνώρισε ότι στη Βοτανική η ντομάτα μπορεί να είναι φρούτο αλλά στο εμπόριο δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο αν το προϊόν αυτό πουλιέται ως φρούτο ή λαχανικό, κατέληξε να αποφασίσει υπέρ της ιδιότητας του λαχανικού, γιατί όπως είπε, η ντομάτα συνηθίζεται να καταναλώνεται περισσότερο ως κύριο γεύμα παρά ως επιδόρπιο.
   Όταν λοιπόν κάνετε μια ντοματοσαλάτα, κατά τους Αζτέκους πρόκειται για φρουτοσαλάτα ενώ για το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ για κυρίως γεύμα! Το πώς θα χρησιμοποιήσετε αυτήν την πληροφορία, εξαρτάται από …το πόσο πεινάτε!

ΠΗΓΗ:http://paidio.blogspot.gr/