Η θεματική αυτής της εβδομάδας στην τάξη μας ήταν αφιερωμένη στην επέτειο του Πολυτεχνείου.

Για αρχή, είδαμε εκπαιδευτικό φωτογραφικό υλικό και παρακολουθήσαμε βίντεο με τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Εμπλουτίσαμε τη γωνιά της επικοινωνίας της τάξης μας με σχετικές εικόνες και συζητήσαμε για τα δεινά της δικτατορίας, αλλά και τη σημασία του αγώνα των ανθρώπων για τη διεκδίκηση της ελευθερίας τους.                                                                                      

 

 Γράψαμε το σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου “ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” και εξηγήσαμε το νόημα κάθε μίας από αυτές τις λέξεις.

Ακόμα, διαβάσαμε το βιβλίο της Κωνσταντίνας Αρμενιάκου “Η κυρά Δημοκρατία” και συζητήσαμε για τα δεινά της δικτατορίας και τη σημασία ύπαρξης δημοκρατίας στις χώρες όλου του κόσμου, εμπλουτίζοντας με αυτόν τον τρόπο το λεξιλόγιό μας με νέες λέξεις σχετικά με το υπό συζήτηση θέμα.

Προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε το ιστορικό κτίριο της σχολής του Πολυτεχνείου με ποικίλους τρόπους.

 

 

Φυσικά, δεν παραλείψαμε να διαβάσουμε το βιβλίο, αλλά και να παρακολουθήσουμε την παράσταση κουκλοθέατρου “Τενεκεδούπολη” της Ευγενίας Φακίνου, γνωρίζοντας, έτσι, αυτό το είδος θεατρικής σύμβασης. Στο τέλος, ο καθένας μας δημιούργησε τον δικό του αγαπημένο ήρωα από την ιστορία και την δραματοποιήσαμε

 

Εφαρμόσαμε την Δημοκρατία στην τάξη μας και αφού διαβάσαμε το παραμύθι “Το δάσος”, διοργανώσαμε εκλογές προκειμένου να αποφασίσουμε το όνομα της τάξης.

Φτιάξαμε ψηφοδέλτια, κάλπη, ορίσαμε εφορευτική επιτροπή και ψηφίσαμε το όνομα της τάξης. Αποτυπώσαμε τα αποτελέσματα σε ένα μεγάλο χαρτί και η τάξη μας ονομάστηκε ” Τραγουδιστές της αλληλεγγύης”.

 

Ομοίως και το άλλο τμήμα πραγματοποίησε εκλογές και ψήφισε για όνομα της τάξης του “Τενεκεδούπολη”.

 

Την ημέρα της γιορτής, συζητήσαμε για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, παίξαμε την παράσταση της Τενεκεδούπολης και τραγουδήσαμε συγχρονισμένα σε μία άτυπη χορωδία επετειακά τραγούδια, όπως τον “Δρόμο” του Μάνου Λοίζου , το “Ένα το χελιδόνι” σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, “Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο” της Τάνιας Τσανακλίδου και τα “Παπαγαλάκια” από τη χορωδία του Χαρίτωνα. Με αυτόν τον τρόπο ήλθαμε σε επαφή με ένα ποικίλο ρεπερτόριο της εθνικής μας κληρονομιάς και τονίσαμε τον ρόλο αυτών των τραγουδιών στην εξύμνηση κατορθωμάτων και την έκφραση συναισθημάτων που κατέκλεισαν τους ανθρώπους εκείνης της εποχής.

 

Και του χρόνου!