Αγαπητές μαμάδες, αγαπητοί μπαμπάδες, αγαπητοί δάσκαλοι, αγαπητοί φίλοι,
Ακούω πολλούς από εσάς να παραπονιέστε και να ανησυχείτε γιατί  τα παιδιά δεν κάνουν τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί και δεν μελετούν ως συνήθως.

Σας λέω με όλη μου την καρδιά και με την παιδαγωγική επιστήμη και την εμπειρία διδασκαλίας που αποκτήθηκε σε 50 χρόνια διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο: δεν έχει σημασία!

Αυτές τις μέρες τα παιδιά σας μαθαίνουν αυτό που ο εκπαιδευτής Bitontino Giovanni Modugno ονόμασε ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ και ότι η βερβαλιστική, αφηρημένη, μνημονική και γραφειοκρατική σχολή δεν διδάσκει!

– Μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν απρόβλεπτες δυσκολίες, να εγκαταλείπουν την ελευθερία των κινήσεων και των φιλικών σχέσεων για το κοινό καλό.

– Για να καταλάβετε ότι η υγεία είναι καλό για να διασφαλίσετε ακόμα και αν περιλαμβάνει πολλές θυσίες και την μείωση των καθημερινών συνηθειών.

– Μαθαίνουν την αξία της αναμονής και της ελπίδας.

– Εκτιμούν όλα όσα προσφέρει κάθε σπίτι: βιβλία, παιχνίδια, τηλεόραση, σκυλιά, γάτες, πουλιά και άλλα ζώα και πράγματα.

Μαθαίνουν να προσεύχονται, να καταλαβαίνουν ότι η ανθρωπότητα είναι μια μεγάλη οικογένεια που υποφέρει και ελπίζει, πέρα από γεωγραφικά όρια.

– Μαθαίνουν τη σημασία της αλληλεγγύης που μπορεί να ενισχυθεί με ένα χαμόγελο, με την στοργική λέξη, με μνήμη..

– Πειραματίζονται ότι κινητά τηλέφωνα, tablet και άλλες τεχνολογίες σας κάνουν να αισθάνεστε λιγότερο μόνοι, επικοινωνώντας με φίλους κοντά και μακριά, εκφράζοντας τα συναισθήματά μας και μας αγαπάτε περισσότερο. Σας χαιρετώ όλους με τη στοργή ενός ηλικιωμένου καθηγητή παιδαγωγικής ιστορίας, πατέρα και παππού ”

(Βικτωριανός Δεκανέας)