Πρόσφατη σκέψη για αναρρίχηση στο πεδίο της Κράστας Γιαννακοχωρίου Νάουσας επιτέλους υλοποιήθηκε. Εποχούμενοι λοιπόν Κυριακή πρωί με τον Ηλία καθίσαμε για φραπέ σε καφέ στον οικισμό του Γιαννακοχωρίου με θέα την προς επίσκεψιν ορθοπλαγιά.
Κράστα θα πει άχρηστο, μη καλλιεργήσιμο μέρος, μας είπε ο ιδιοκτήτης Αντώνης. Σαν κυνηγός γνωρίζω το μέρος κι εξυπηρετικότατος πήρε με το τζιπ του ως πέρα για να δείξει στον Ηλία.
Αφήσαμε το όχημά μας στο χωματόδρομο προς το φαράγγι και κατηφορίσαμε. Ο λάκκος στις δόξες του από καλοκαιρινό νερό. Πιο πάνω μία ξαφνιασμένη μαύρη αγριόπαπια. Κόντρα στη ροή πήραμε το πρώτο μονοπάτι που βρήκαμε δεξιά, γλιστερό με κλίση απαιτητική, πλούσιος ιδρώτας μέχρι το παλαιό ασκητήριο όπου τελείωνε. Καμία ένδειξη αναρριχητικού πεδίου, υποχωρήσαμε.
Βάδισμα τώρα προς τα κάτω, ένα νέο μονοπάτι προς τα αριστερά γεμάτο ογκόλιθους, είπαμε ναι, σε λίγο όμως αδιέξοδη βλάστηση, επιστροφή στην κοίτη.
Αίσθηση ότι η ορθή κατεύθυνση ήταν κι άλλο προς τα κάτω, βγήκε αληθινή. Σήμανση καλή και το ανηφορικό μονοπάτι φαινόταν μετά τα δύο πρώτα αρκετά ευχάριστο. Ένας πελώριος μπούφος πέταξε μπροστά από τα πόδια μου, λίγο πριν από το άγγισμα των βράχων, ενώ ένα γεράκι μετεωριζόταν στον αιθέρα –έξαφνη εισβολή στην ζωή των!
Ζέστα εντυπωσιακή παρόλο τον ίσκιο και το ελαφρύ αεράκι. Αφήσαμε τον εξοπλισμό κι αρχίσαμε την αναζήτηση γαζωμένων διαδρομών, μετρήσαμε τέσσερις. Ο Ηλίας ξάπλωσε κουρασμένος.
Για προθέρμανση μπήκα σε μία γαζωμένη μικρή πλάκα με ένα ψευδορελέ. Πτώση από την πρώτη ασφάλεια, αδυναμία προώθησης, υποχώρησα ηττώμενος.
Έπειτα επιχείρησα σε ένα γαζωμένο γειτονικό δίεδρο στα αριστερά. Έβαλα δύο καρυδάκια για να φθάσω στην πρώτη πλακέτα, που ήταν αρκετά ψηλά. Δίστασα έπειτα να προωθηθώ ως τη δεύτερη και κατέβηκα.
Ακολούθησε τολμηρός ο Ηλίας κι εκτέλεσε άψογα τη διαδρομή ματώνοντας όμως γόνατα κι αγκώνες, γι αυτό και την ονομάσαμε «ματωμένο γόνατο». Την επανέλαβα τοπ ρόουπ, η δυσκολία της πιθανόν γύρω στο 6. Κατά το ραπέλ πέρασα ένα ναυτικό στο γειτονικό ψευδορελέ της ήδη ρηθείσας πλάκας.
Μπήκα σε λίγο για δεύτερη φορά στην πλάκα, όμως τοπ ρόουπ τώρα. Την εκτέλεσα με αρωγή και λήψη σετακιών, ήταν ισορροπητική κι ανώτερη των δυνάμεών μου. Την επανέλαβε παρομοίως ο Ηλίας κι ανακαλέσαμε το σχοινί καθώς το σκότος ερχόταν γοργό.
Φαγητό σε βρύση της Νάουσας και καφές έπειτα στη Βέροια. Το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο ξανά ίσως στην Κράστα όπου συνάντηση αναρριχητών Θεσσαλονίκης και περιχώρων. Για μία νέα συνάντηση με πρωτόγονους φόβους, σωματικές και ψυχολογικές δυνατότητες.
