Εδώ και μία εβδομάδα συνομιλούσαμε για μία ημερήσια επίσκεψη στο αναρριχητικό πεδίο με το γενικό όνομα “Γκιντίκι” Λάρισας.
Έρευνα λοιπόν στο διαδίκτυο, αλλά τα διαθέσιμα στοιχεία λιγοστά. Στη διδακτορική διατριβή του Κώστα Καμπουρίδη βρήκαμε πως το 16ο αιώνα το gedik ήταν το όνομα ενός τιμαρίου.
Σήμερα πρωί εκκίνηση από Κοζάνη. Στις 10 άφιξη στο χώρο κι εύκολη εύρεση των δύο πεδίων (σημαίνονταν με πινακίδες), της “Μαύρης Πέτρας” κι ενός προσφορότερου ανατολικότερα -το δεύτερο κάτοικος του γειτονικού οικισμού Καλοχώρι,στην κτηματική περιοχή του οποίου ανήκουν τα πεδία, το ονόμασε “Φιδουφωλιές”. Έτερος μας είπε ότι παλαιότερα στα βλάχικα το ονόμαζαν “Γκούβε”, λόγω της ύπαρξης βράχινου βαθουλώματος.
Πιθανόν η ορθή ονομασία της πλάκας είναι Φιδοφωλιές, διότι κάποτε την ορθοπλαγιά μάλλον επισκέπτονταν ερπετά προς βρώσιν αυγών ή νεοσσών. Σπουργίτια και κάργιες πάντως ακόμη φωλιάζουν στα βράχια λερώνοντάς τα εν μέρει με τα περιττώματά τους.
Ο ήλιος δυνάμωνε ώρα με την ώρα, όταν μπήκαμε για ζέσταμα σε ορισμένες διαδρομές στο πεδίο της Μαύρης Πέτρας. Δε μας άρεσε: είχε σαθρά, δύο ρελέ χωρίς οπτική επαφή με τη βάση, κι εξωτερικώς σκουριασμένα.
‘Επειτα φθάσαμε στις Φιδοφωλιές όπου βρήκαμε τον Πέτερ και την Αγνή να προθερμαίνονται στη μικρή πλάκα αριστερά, μετά προσέγγισαν το κύριο πεδίο. Ύστερα από ένα ελαφρύ γεύμα το ίδιο πράξαμε κι εμείς. Αρχίσαμε με τη διαδρομή 17, έπειτα μπήκαμε στη 19, μετά στη 15, αν λειτουργεί η μνήμη ορθώς -6a έως 6b η δυσκολία τους κατά τον Πέτερ.
Ολίγον αργότερα η παρέα μεγάλωσε με τον Τάκη και τη Βίλλυ. Η μοναχική κάπως άθληση διεύρυνε τα πλαίσιά της.
Μπαίναμε όλοι ον σάιτ. Βαθμολογίες έδινε ο πεπειραμένος Πέτερ, ίσως μικρότερες από τις πραγματικές. Σκαρφαλώναμε με τον Ηλία εναλλάξ.
Ο καυτός ήλιος παραχώρησε τη θέση του στα σύννεφα το απόγευμα, βάλαμε ζεστότερα ρούχα. Έπειτα ήρθε η ώρα του χωρισμού.
Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για το σώμα και το μυαλό ημέρα.
