Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) προσπαθήσαμε να έρθουμε στη θέση τους. Ξέρουμε ότι δεν είναι το ίδιο να ζεις κάθε μέρα με μια σοβαρή αναπηρία και να μπαίνεις για λίγο σε αυτή τη θέση, αλλά θελήσαμε έστω για λίγο να νιώσουμε όπως νιώθουν… Πώς αισθάνονται; Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να κάνεις αυτά που κάνουν όλοι, αλλά να έχεις περισσότερα εμπόδια; Τι χρειάζεσαι από τους ανθρώπους γύρω σου;
Στα ερωτήματα αυτά και σε πολλά άλλα απάντησαν τρεις καλεσμένοι μας που ήρθαν στο σχολείο την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου. Ο κ. Δημήτρης Νικόλσκυ, Πρόεδρος της Επιτροπής των Ατόμων με Αναπηρίες στο Συμβούλιο της Ευρώπης και πατέρας του συμμαθητή μας Πέτρου και οι ΠαραΟλυμπιονίκες κ.κ. Στέργιος Σιούτης (Μαραθωνοδρόμος) και Νίκος Καπλάνης (Κολύμβηση, δισκοβολία –επιτραπέζιο τένις)
Ο κ. Δημήτρης Νικόλσκυ μας παρουσίασε με τρόπο κατανοητό και παραστατικό το θέμα της αναπηρίας και τις δράσεις που υποστηρίζονται από το Συμβούλιο της Ευρώπης «εναντίον της λεκτικής βίας», με αφορμή την 10η Δεκεμβρίου, ημέρα εορτασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Οι ΠαραΟλυμπιονίκες Στέργιος Σιούτης και Νίκος Καπλάνης μας είπαν για το πώς βιώνουν την αναπηρία, τη συνεχή προσπάθεια που κάνουν για να επιτύχουν υψηλές επιδόσεις στον αθλητισμό αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη καθημερινότητα τους. Το παράδειγμά τους και η παρουσία τους μας έδειξε ότι με τη προσπάθεια όλα μπορεί να γίνουν. Όπως επεσήμαναν και οι δυο τους: «Δεν το βάζουμε κάτω. Προσπαθούμε πολύ και χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο τη ζωή». Οι δύο αθλητές έχουν συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και μας μετέφεραν πολλές από τις αθλητικές τους εμπειρίες.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε 3 ενότητες, Α-Β, Γ-Δ και Ε-ΣΤ ώστε τα μηνύματα να μπορούν να ακουστούν καλύτερα και να μπορέσουμε να συμμετέχουμε όλα τα παιδιά στη συζήτηση. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας φάνηκε από το πλήθος των ερωτήσεων που κάναμε στους αθλητές. Ερωτήματα απλά που για μας που δεν γνωρίζουμε από κοντά τη ζωή ενός ατόμου με αναπηρία φαίνονται λογικά. Πώς τρέχει ένας τυφλός δρομέας; Πώς μπορεί να κινείται στο δρόμο; Πώς ξεχωρίζει τα αντικείμενα; Πού μαθαίνει να διαβάζει ή να αυτοεξυπηρετείται ένας κινητικά ανάπηρος ή πώς οδηγάει αυτοκίνητο; Τι τον δυσκολεύει στο να μετακινείται μόνος του; και πολλές άλλες απορίες, που έδωσαν τροφή για να αναπτυχθεί πλούσιος διάλογος.
Η κάθε ενότητα διήρκησε περίπου 75 λεπτά, με οπτικοακουστικό υλικό, με διαδραστικότητα που έκανε τον χρόνο να περάσει γρήγορα. Συζητήσαμε, γελάσαμε, χορέψαμε (τα παιδιά της Ε’ και ΣΤ’ τάξης, όπως μπορείτε να δείτε και στο σχετικό βιντεάκι που ακολουθεί, συνόδευσαν στο χορό τον τυφλό αθλητή κ.Σιούτη!)…συγκινηθήκαμε, σκεφτήκαμε.
Ακούσαμε ότι όλα τα παιδιά με ή χωρίς αναπηρία μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο σχολείο και όπως τόνισε και ο κ. Δ. Νικόλσκυ, αυτός είναι και ο στόχος των πολιτικών και των δράσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
« Όλοι μαζί, χωρίς διακρίσεις και εμπόδια, στο σχολείο, στη ζωή».
Εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας στον τον κ. Δημήτρη Νικόλσκυ για την εξαιρετική παρουσίαση όπως επίσης για τα αυτοκόλλητα και τις κονκάρδες που μας μοίρασε με το μήνυμα «κατά της λεκτικής βίας» καθώς επίσης και στους φίλους-πλέον-ΠαραΟλυμπιονίκες κ. Στέργιο Σιούτη και Νίκο Καπλάνη.
———————————————————————-
Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε κάνει αρκετές δράσεις με την καθοδήγηση της δασκάλας του Τμήματος Ένταξης Χαρούλα Καργιώτη η οποία ετοίμασε και αυτήν εδώ την παρουσίαση, του εκπαιδευτικού των εικαστικών, των γυμναστριών και των δασκάλων μας που σκοπό είχαν την ευαισθητοποίησή μας πάνω στο θέμα της αναπηρίας και την προετοιμασία για την επίσκεψη των καλεσμένων μας.
Συζητήσαμε για την αναπηρία και μοιραστήκαμε τις προσωπικές μας εμπειρίες. Γνωρίσαμε το Θωμά από το βιβλίο της Λίτσας Ψαραύτη και είδαμε ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να τα καταφέρουμε όταν κάποιος πιστέψει σε μας και μας στηρίξει. Θαυμάσαμε το Θωμά που προτίμησε να βοηθήσει το συναθλητή του από το να κερδίσει ένα μετάλλιο.
Στο εργαστήρι Εικαστικών παίξαμε παιχνίδια προσομοίωσης και βιώσαμε την εμπειρία της αναπηρίας των άνω άκρων και της τύφλωσης, προσπαθώντας να αποτυπώσουμε τα συναισθήματα που νιώθουμε.
Κλείσαμε τα μάτια μας με ένα μαντίλι και ακολουθήσαμε τις οδηγίες των συμμαθητών μας για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να εκτελέσουμε ασκήσεις. Αναγνωρίσαμε γνωστά γράμματα και γράψαμε λέξεις με την αφή, παίξαμε γκόλμπολ, τυφλόμυγα, καθιστό βόλεϊ, εκτελέσαμε ασκήσεις και παίξαμε παιχνίδια χωρίς να χρησιμοποιούμε όλα τα μέλη του σώματός μας και κάναμε αγώνες. Προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε κάποιες από τις αισθήσεις μας και να ανακαλύψουμε νέες δεξιότητες.
Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είναι εύκολο να κάνεις κάποια πράγματα και μάλιστα αρκετά γρήγορα όταν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλες τις αισθήσεις σου ή δεν είσαι αρτιμελής. Διαπιστώσαμε ότι όταν είσαι βοηθός ενός ατόμου με αναπηρία έχεις πολλές ευθύνες και πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι χρειάζεται το άτομο που βοηθάς.
Σημαντικό είναι, όμως, ότι η ανάγκη για επιτυχία και η χαρά της νίκης είναι η ίδια για όλους και ότι με τη συνεργασία λύνονται πολλά προβλήματα!
Πιστεύουμε ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε με προσπάθεια και στήριξη.
Γι’ αυτό οφείλουμε να σεβόμαστε τη διαφορετικότητά των ατόμων με αναπηρία, να καταλαβαίνουμε ότι κάτι που για μας είναι εύκολο και απλό για εκείνους μπορεί να χρειάζεται περισσότερο κόπο και βοήθεια.
Ας δώσουμε στα άτομα με αναπηρία την αγάπη, το ενδιαφέρον, τη φιλία μας και την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές τους.
Σας θυμίζουμε ότι οι άνθρωποι με αναπηρία δε ζουν μόνο στις 3 Δεκέμβρη. Ζουν κάθε μέρα και έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους. Αξίζουν το σεβασμό μας κάθε μέρα!
Οι μαθητές και οι μαθήτριες
του 7ου Δημοτικού Σχολείου Αγίας Παρασκευής
