Παρακάτω θα βρείτε κάποιες φράσεις που έχουν πραγματικά σημαντικό νόημα. Κάποιες από αυτές είναι απλώς έξυπνα διατυπωμένες, κάποιες θα σας βάλουν σε σκέψεις και κάποιες άλλες θα γίνουν θεμελιώδεις αρχές στη ζωή σας…

Καλή φώτιση λοιπόν!

1. Αν κάτι τρέφεται από εσένα μην το αφήνεις να χορτάσει. Απαλλάξου από αυτό όσο πιο σύντομα μπορείς.

2. Στο δρόμο προς την κορυφή μην ποδοπατάς τους ανθρώπους που θα βρεθούν μπροστά σου. Πάρε τους μαζί σου!

3. Κάποιες φορές η λογική είναι θέμα στατιστικής.

4. Μη λυπάσαι για τις καλές στιγμές που πέρασαν. Να χαίρεσαι που κάποτε υπήρξαν.

5. Αν δεν κοιτάς εκεί που πρέπει να πας, θα πας απλά εκεί που κοιτάς.

6. Ο Θεός είναι ένας κύκλος του οποίου το κέντρο βρίσκεται παντού και η περιφέρεια πουθενά.

7. Ο μόνος τρόπος για να παραμείνεις αθάνατος είναι να διαιωνίσεις τις σκέψεις και τις απόψεις σου. Τα υλικά αγαθά χάνονται και μαζί τους κι εσύ.

8. Ο γενναίος πεθαίνει μια φορά. Ο δειλός πεθαίνει κάθε μέρα.

9. Η διαφορά ενός ήρωα από έναν απλό άνθρωπο είναι ότι ο πρώτος άντεξε λίγες στιγμές παραπάνω.

10. Πέφτει μόνον αυτός που τρέχει. Όποιος σέρνεται δεν πέφτει ποτέ.

11. Δεν είναι αποτυχία να μην πετύχεις αυτό που σκόπευες. Αποτυχία είναι το να μην ξανά προσπαθήσεις.

12. Αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις.

13. Να είσαι επιλεκτικά αναίσθητος σε όσα σου συμβαίνουν. Μόνον έτσι θα μπορείς να ασχολείσαι με τα πράγματα που πραγματικά έχουν αξία.

14. Η μόνη θρησκεία είναι η Αλήθεια.

15. Αν ηγείσαι και κανείς δεν σε ακολουθεί, τότε απλά κάνεις βόλτα.

16. Μην αφήνεις τίποτα για μια ιδιαίτερη ημέρα. Κάθε ημέρα στη ζωή σου είναι σημαντική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, μη το αναβάλλεις. Κάνε το τώρα!

17. Κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδες αν πρώτα εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα.

18. Κανείς δεν θα ανέβει στην πλάτη σου αν πρώτα εσύ δεν σκύψεις.

19. Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τους είπες, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσουν πως τους έκανες να αισθανθούν.

20. Χωρίς τον διάβολο δεν υπάρχει θεός (sine diabolo nullus dominus).

21. Κάθε θρησκεία είναι ένα χρώμα στο ουράνιο τόξο που οδηγεί στο θεό. Είναι δικό σου θέμα σε ποιο χρώμα θα διαλέξεις να περπατήσεις αλλά ένα είναι το σίγουρο: όλα τα χρώματα καταλήγουν στον ίδιο θεό.

22. Φρόντισε 1-2 φορές κάθε χρόνο να επισκέπτεσαι ένα νοσοκομείο. Ίσως έτσι καταλάβεις πόσο πλούσιος είσαι.

23. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν και είναι ανεκτίμητα.

24. Εγκράτεια δεν είναι το να απέχεις από τις απολαύσεις της ζωής αλλά το να τις γεύεσαι με μέτρο.

25. Πρόσεξε πολύ τι εύχεσαι. Οι ευχές γίνονται επιθυμίες. Οι επιθυμίες γίνονται σκέψεις. Οι σκέψεις γίνονται πράξεις. Οι πράξεις γίνονται το πεπρωμένο σου.

26. Η πραγματική αξία του ανθρώπου είναι ένα κλάσμα του οποίου ο αριθμητής αντιπροσωπεύει το τι πραγματικά αξίζει και ο παρονομαστής το τι νομίζει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος γίνεται ο παρονομαστής, τόσο μικρότερο γίνεται το κλάσμα.

27. Όποιος πραγματικά έχει γνώση για κάποιο θέμα λέει «κατάλαβα». Όποιος δεν έχει γνώση λέει «πιστεύω».

28. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τις δυνατότητές τους. Είναι σαν μια πεταλούδα που πάντοτε ζούσε μέσα σε ένα κλειστό βάζο. Όταν το βάζο ανοίξει η πεταλούδα παραμένει μέσα γιατί κανείς δεν της είπε ότι μπορεί να πετάξει.

29. Κάθε δυσκολία στη ζωή μας είναι χρήσιμη. Ακόμη και η πέτρα κάτω από πίεση γίνεται διαμάντι.

30. Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

31.  Ποτέ μην πεις ότι γνωρίζεις καλά έναν άνθρωπο. Τον γνωρίζεις, όσο σου επέτρεψε να μάθεις.

Πηγή: tilestwra.com

Υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν τις λιακάδες, που απέκτησες με τόσο κόπο, σε παρασύρουν στη βροχή τους και σε αφήνουν εκεί, κλέβοντας τον δικό σου φως από τον κόσμο σου. Ζηλεύουν τη δύναμη να παλεύεις με κάθε αντιξοότητα που προκύπτει. Καραδοκούν να σβήσουν το γέλιο από τα χείλη σου, λες και τους το έκλεψες. Φθονούν που κάθε εμπόδιο το κάνεις σκαλοπάτι για να ανέβεις. Χρησιμοποιούν τα δικά σου πόδια, μέχρι να μπορέσουν να σταθούν στα δικά τους. Αδυνατούν να αναπνεύσουν μόνοι τους, και προσπαθούν μέσα από σένα να πάρουν ζωή, κλέβοντας τις δικές σου ανάσες.

Κι εσύ… Παρόλο που στο διάβα σου συνάντησες τέτοιους ανθρώπους, δεν τους κάκιωσες. Τους άπλωσες το χέρι να κρατηθούν. Τους έδωσες τον ώμο σου να ακουμπήσουν τις λύπες και τα βάρη τους. Τους έδωσες πολλές φορές το φιλί της ζωής, δίνοντας πνοή από την πνοή σου, να τους επαναφέρεις στη ζωή. Τους άνοιξες την καρδιά σου, να μπουν μέσα να νιώσουν την αγάπη. Τους άφησες να δουν το μεγαλείο ψυχής, που κρύβεις μέσα σου.

Εκείνοι… Πίστεψαν πως σε λύγισαν. Νόμισαν πως θα γίνουν δυνατότεροι, μόλις σε γονατίσουν. Θέλησαν να σκοτώσουν την ψυχή σου, μα δεν τα κατάφεραν. Εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη, τη δοτικότητα και την καλοσύνη σου. Παρερμήνευσαν την ανέχεια σου με αδυναμία.

Ξέχασαν… Πως λατρεύεις να χορεύεις στην βροχή. Πως σαν γονατίζεις είναι για λίγο. Πως γουστάρεις να γκρεμίζεις ξανά και ξανά ό,τι δεν σου αρέσει, μέχρι να τα κάνεις όλα όπως θες. Το πείσμα σου να ξεκινάς πάλι από το μηδέν, όσες φορές κι αν χρειαστεί.

Κρίμα… Γιατί άγγιξαν την αγάπη, μα δεν την κράτησαν. Γιατί θα παραμείνουν στο σκοτάδι της ψυχής τους. Γιατί με ξένα φτερά δεν πέταξε ποτέ κανείς. Γιατί με δανεικές ανάσες κάνεις δεν έζησε πολύ. Γιατί στο τέλος θα μείνουν συμβιβασμένοι στο λίγο τους, γιατί το πολύ που τους δόθηκε το πέταξαν. Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε τέτοιους ανθρώπους. Απλά τους λυπάσαι!

by “ΛΙΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΟΥ“

Αυτοσεβασμός. Μια λέξη – κλειδί, για να «προφέρεις» σωστά το όνομα της ζωής, η οποία αν μη τι άλλο, αν δεν οφείλεται σε δώρο θεού, σίγουρα αποτελεί μια όμορφη, μοναδική συνωμοσία του σύμπαντος. Άκουσε λοιπόν, για μια ακόμα φορά, πώς οφείλεις σεβασμό στην ύπαρξη σου. Κι αυτό, γιατί αν δεν σεβαστείς πρώτα εσένα, δεν θα μπορέσεις να σεβαστείς τίποτα σε τούτη την πλάση. Κρίκοι της αλυσίδας, όλα.

Σίγουρα δεν είναι τα πάντα ρόδινα και όταν βιώνεις στην πράξη τις δυσκολίες του βίου, τα λόγια τούτα μπορεί να ακούγονται σαν ουτοπικές φανφάρες. Ίσως!  Μα αναρωτήσου: η επανάληψη απαξίωσης του Είναι σου πού θαρρείς  θα σ’ οδηγήσει; Με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη υποβάθμιση, η οποία, επί της ουσίας, θα σημάνει ολότελα την εξαφάνιση σου. Αυτός είναι άραγε ο σκοπός της πορείας σου;

Ο αυτοσεβασμός σημαίνει πώς έχω τον πρώτο και μοναδικό λόγο στον εαυτό μου και δεν επιτρέπω σε κανέναν να με χειρίζεται κατά πως τον βολεύει. Τον χειρισμό των άλλων μπορούμε με σχετική ευκολία  να τον πετάξουμε στο πηγάδι, φτάνει πρώτα να έχουμε ξεκαθαρίσει: τι μας κάνει, τι δεν μας κάνει, τι μας πονάει πιο πολύ, τι μας πιέζει, τι μας απελευθερώνει. Κι είναι απολύτως κατανοητό πώς η αποτυχία διαχείρισης μιας οποιασδήποτε χειραγώγησης θα συμβεί αρκετές φορές στη ζωή μας. Είμαστε άνθρωποι εξάλλου και σε αυτό έγκεινται οι αδυναμίες μας. Δεν έχουμε όμως καμία δικαιολογία όταν πέφτουμε θύματα επαναλαμβανόμενα σε μια κατάσταση που γνωρίζουμε τα δεδομένα. Ειλικρίνεια λοιπόν. Στον εαυτό μας δεν λέμε ψέματα. Παραδεχόμαστε τις καταστάσεις και τις δυσκολίες. Αντιμετωπίζουμε με γενναιότητά τις αντιξοότητές δίχως να εθελοτυφλούμε και να τις ωραιοποιούμε. Ας κρατήσουμε έστω μια αρετή φυλαχτό στο προσκεφάλι μας.

Για το τέλος, που βέβαια είναι και η αρχή, για να αποδώσεις σεβασμό στον εαυτό σου, θα πρέπει πάνω απ’ όλα να τον αγαπήσεις. Να είσαι καλός μαζί του και να τον συγχωρήσεις. Κάπως έτσι ίσως να αλλάξουν τα στραβά και τα ανάποδα του κόσμου αυτού, που σεβασμό δεν δίνει μα σεβασμό ζητάει!

Πηγή, healingeffect

Ένα από τα πιο κοινότυπα διλήμματα, που μας μαρκάρουν από την ώρα που θα γεννηθούμε είναι εκείνου του θέλω – πρέπει.

Ποιος δε θυμάται τη μαμά του, να του απαγορεύει παγωτό Γενάρη μήνα, γιατί δεν πρέπει; Ποιος δε σας ρώτησε, μα τι θέλεις επιτέλους στη ζωή σου, ή ποιος δε σας είπε κάνε εκείνο ή το άλλο; Όλοι καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους ερωτήματα συνεχώς και αδιαλείπτως.

Πόσα θέλω μας θυσιάστηκαν στο βωμό των πρέπει και πόσες επιταγές της λογικής καταποντίστηκαν από επιθυμίες; Άπειρα.

Τι είναι τελικά το σωστό; Ποιος είναι εκείνος ο δρόμος, που θα μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους και θα μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι και πλήρεις;

Το πρώτο βήμα είναι σίγουρα η αυτογνωσία. Το να ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, οι στόχοι σου, οι πόθοι σου και ότι άλλο μπορεί να υπάρχει στο μυαλό, πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Είναι το πιο σημαντικό για τη μετέπειτα αποδοχή ή απόρριψη των σχεδίων σου. Διότι άμα δε ξέρεις, τι θες, θα επικρατεί χάος μέσα σου και το χάος φέρνει μπλεξίματα.

Μόνο αν τα βρεις εξάλλου, θα μπορείς να τα υποστηρίξεις. Τότε θα ξέρεις, ποιες θα είναι οι κατάλληλες κινήσεις που θα πρέπει να κάνεις, για να τα ολοκληρώσεις. Επίσης, για να το αποδεχτεί το περιβάλλον σου, πρέπει να είσαι εσύ εκείνος, που θα τα υποστηρίξεις μέχρι τέλους. Να τα δηλώνεις σθεναρά και να μην επηρεάζεσαι από φίλους ή οικογένεια.

Το να άγεσαι και να φέρεσαι από τις περιστάσεις και τις συνθήκες, θα σε αποπροσανατολίσει από τους στόχους σου και στο τέλος θα βρεθείς με άδεια χέρια. Να τολμήσεις να γίνεις ηθοποιός, ακόμα κι αν οι δικοί σου περιμένουν να αναλάβεις το δικηγορικό τους γραφείο. Να πας να του εξομολογηθείς τον έpωτά σου ακόμα κι αν είναι με άλλη. Ο τολμών νικά λένε και δεν έχουν άδικο.

Αν ζήσεις μια ζωή μακριά από τα θέλω σου, θα ζήσεις μια ξένη ζωή. Μια ζωή που δε σου ανήκει χτισμένη σε όνειρα και βλέψεις άλλων. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να ξυπνήσεις μια μέρα και να συνειδητοποιήσεις, πως η ζωή σου είναι ένα κράμα επιθυμιών των άλλων και δειλίας να αντιταχθείς σε διάφορες προτροπές και διαταγές. Η Ζωή είναι μία και είναι πολύ κρίμα να τη ζούμε διαφορετικά από ότι θέλουμε.

Ακόμα κι αν φας τα μούτρα σου, ακόμα κι αν τα πράγματα δεν έρθουν ρόδινα, ακόμα κι αν αποδειχθούν λανθασμένες οι επιλογές σου, θα είναι κατά δικές σου και τα παθήματά σου θα γίνουν τα καλύτερα μαθήματά σου. Μόνο πείρα και γνώση φέρνουν οι αποτυχίες και όχι χασούρα.

Να ζείτε όπως θέλετε λοιπόν, μακριά από πρέπει και από ότι μπορεί να ορίζει η θέση σας, η δουλειά σας, οι γονείς σας. Να ζείτε για πάρτη σας και να ζείτε τολμηρά. Μόνο τότε έχει αξία να ζεις.

Και τα χρόνια περνούν κι η κλεψύδρα της ζωής σου όλο και αδειάζει.

Kάθε κόκκος της σου είναι πια πολύτιμος και μονάκριβος, και όχι, δεν θέλεις να τους χαραμίζεις πια σε ανούσιες στιγμές.
Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να δίνεις ατελείωτες ευκαιρίες σε τελειωμένες ιστορίες, δεν αντέχει άλλο το κορμί σου να χαραμίζεται από εδώ κι από εκεί.

Έχεις καταλάβει πλέον πόσο ακριβή και σπάνια είναι η ψυχή σου και δεν θέλεις να τη σπαταλάς σε ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο ποτέ τους δεν κατάλαβαν πόσο πολύ αξίζεις.
Δεν έχεις πλέον την υπομονή και το κουράγιο να μένεις σε καταστάσεις στάσιμες που δεν οδηγούν πουθενά. Κλείνεις τις πόρτες στο αέναο κρυφτό – κυνηγητό του παρελθόντος και στα φαντάσματα που δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις.

Αρκετά με τις στοιχειωμένες αναμνήσεις.

Έχει έρθει η ώρα να τις βάλεις σ’ ένα κουτί και να τις κλειδώσεις εκεί.
Δεν έχεις τη θέληση πια να ξοδεύεις τον πολύτιμο εαυτό σου σε ανθρώπους που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να κάθεσαι και ν’ ακούς τον πόνο τους πιστεύοντας ότι μπορεί και να τους σώσεις.

Καθένας μοναχός του πορεύεται και στη ζωή και στο θάνατο.

Δεν ήσουν ποτέ υπεύθυνος για την ευτυχία κανενός παρά μονάχα για τη δική σου, κι αν θυμάσαι τις στιγμές που ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος έκανες και τους άλλους γιατί αυτή είναι μια λάμψη που μπορεί να μην διαρκεί για πάντα αλλά μοιράζεται.

Κι όταν συμβαίνει αυτό τα πάντα γύρω σου φωτίζουν.

Κι έρχονται κι εκείνες οι στιγμές που θυμώνεις με τον εαυτό σου που σου πήρε τόσο καιρό να καταλάβεις πως ένα είναι το ταξίδι κι εσύ επιλέγεις τους προορισμούς και τους συνεπιβάτες σου.
Θυμώνεις που πέρασε η μισή ζωή και εσύ χαμπάρι δεν πήρες. Που δεν σου φτάνει πια ο καιρός για να τολμήσεις πράγματα που πάντα ήθελες αλλά πάντα κάτι σ’ εμπόδιζε και δεν έχεις πια το περιθώριο να τα παρατήσεις όλα πίσω σου και να πάρεις μια βαλίτσα και να εξαφανιστείς.

Δεν έχεις πια την ανεμελιά της νιότης, τότε που ήσουν έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.

Οι κόκκοι σου τελειώνουν και εσύ τρέχεις να προλάβεις κι εύχεσαι να είχες μια δεύτερη ζωή για να προλάβεις να κάνεις όλα όσα ονειρεύτηκες και δεν τόλμησες γιατί πάντα πίστευες ότι θα έχεις χρόνο να τα κάνεις αργότερα.

Η ζωή σου πήρε την τροπή που της έδωσες.

Είσαι οι επιλογές σου.

Γι’ αυτό κοίτα να είσαι όσο πιο επιλεκτικός μπορείς.
Ν’ ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, την πρώτη σου σκέψη, αψηφώντας τον κίνδυνο.
Μη σταματήσεις ποτέ να ψάχνεις γι’ ανεμόμυλους στην άκρη του πουθενά.

Και να θυμάσαι, ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά για να ράψεις τα φτερά σου.

by  “Luna Punk”

Ρίσκο η ζωή, στο ξανάπα…

Μη μου ζητάς να επαναλαμβάνομαι. Ούτε εγώ θα το κάνω, μήτε αυτή.

Περνά και φεύγει. Κι όσο κι αν θέλεις να κοιτάξει πίσω, εκείνη στρέφεται πεισματικά μπροστά. Μόνο μπροστά.
Τι θα φέρει; Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει.
Ούτε εσύ.

Μόνο στέκεις στη γωνιά σου και κάνεις σταυρούς και προσευχές. Ελπίζεις στην καλοσύνη της μοίρας.
Και ζεις. Ό,τι σου έρχεται το ζεις.
Καλά, κακά. Λύπες, χαρές. Γέλια, θυμούς και κλάματα.
Ζεις τις λάθος επιλογές, τις αδικίες, τις προδοσίες, τα στραβοπατήματα.

Άλλοτε φασκελώνεσαι κι άλλοτε θρηνείς. Άλλοτε λες “Δόξα σοι ο Θεός” κι άλλοτε “Βοήθα Παναγιά”.
Μα πάντα, πάντα, στέκεις στα πόδια σου. Ακόμη κι αν πιο πριν έχει φάει η μούρη σου χώμα. Ακόμη κι αν όλα μέσα σου φωνάζουν να παραμείνεις πεσμένος, εσύ σηκώνεσαι. Τσακισμένος αλλά όρθιος.

Κι έτσι πρέπει να κάνεις. Να δέχεσαι την κάθε μέρα όπως έρχεται και να τη ζεις. Με πείσμα, με θέληση, με υπομονή.
Κι αν έρθουν άσχημα; Με γεια τους, με χαρά τους.
Τότε θα πεισμώσεις περισσότερο. Τότε θα χτυπήσεις γροθιά στο μαχαίρι και θα πεις πως μπορείς να τα καταφέρεις. Θα φωνάξεις πως όλα ξεπερνιούνται κι ας μην το πιστεύεις και πολύ μέσα σου. Θα σε αναγκάσεις να το πιστέψεις. Γιατί δεν παλεύεται αλλιώς η ζωή μάτια μου.

Ο άνθρωπος θέλει το καλό. Θέλει την τύχη με το μέρος του, να του χαμογελά σε κάθε του βήμα. Μακάρι να γινόταν. Αλλά δε γίνεται.

Έρχονται και οι αποτυχίες, έρχονται και οι ήττες.
Ε και;

Αν είναι μια φορά μάθημα η επιτυχία, είναι χίλιες φορές η ήττα. Γιατί σε μαθαίνει και κάτι από τον εαυτό σου. Σου δείχνει τα λάθη και τις αδυναμίες σου. Σε συμβιβάζει με το απρόβλεπτο της ζωής, το άδικο των ανθρώπων, τις κυκλοθυμίες του Σύμπαντος.

Μην τη φοβάσαι την ήττα, λοιπόν. Μήτε να την κλαις.
Γλέντα την.

Δάσκαλος είναι που σου μαθαίνει όσα δεν ήξερες.

Καμπανάκι είναι που χτυπάει μες τα αυτιά σου και σε κάνει να ξυπνάς.

Πανί είναι που τραβιέται από τα μάτια σου και σε κάνει να βλέπεις καθαρότερα.

Μετά από αυτή τίποτα δεν είναι ίδιο. Ούτε εσύ, ούτε ο κόσμος σου.

Μετά την ήττα τίποτα δεν είναι ροζ όπως πριν.

Είναι μαύρο, είναι γκρι, είναι πράσινο ή κόκκινο. Μετά την ήττα κάθε τι έχει την πραγματική διάσταση κι εσύ ξέρεις που πατάς. Ξέρεις που βαδίζεις και τι σου γίνεται.

Κι αυτό, ότι και να λες την ώρα που πέφτεις και κλαις, ήταν είναι και θα παραμείνει αξία ανεκτίμητη.

Να επιζητούμε συναναστροφή με ανθρώπους που μας κάνουν καλύτερους, όχι με εκείνους που ενθαρρύνουν τον χειρότερο μας εαυτό

Οι άνθρωποι είναι σαν τα χημικά στοιχεία: όταν δύο από αυτά έρχονται σε επαφή, είτε αδρανούν είτε αντιδρούν. Στη δεύτερη περίπτωση αλλάζουν και τα δύο.

Πολλές φορές, μετά από μια βραδιά που περάσαμε μαζί με άλλους, λέμε: «Απόψε το κανιβαλίσαμε». Τι σημαίνει αυτό; Το αισθητικό μας επίπεδο έπεσε, η συμπεριφορά μας αλλοιώθηκε λόγω της ύπαρξής μας στο εσωτερικό μιας ομάδας. Η ομάδα εξασκεί μια μορφή πίεσης, μας κάνει όλους λίγο πολύ όμοιους, μας ισοπεδώνει.

Χρειάζεται προσοχή: όταν συναναστρεφόμαστε ανθρώπους, είτε γινόμαστε ίδιοι με αυτούς («Αν ο γείτονάς σου είναι βρόμικος, θα σε βρομίσει κι εσένα» λέει ο Επίκτητος) είτε εκείνοι ακολουθούν τους δικούς μας τρόπους. Οι περισσότεροι από μας δεν καταφέρνουμε να κατευθύνουμε τις συναναστροφές μας — αφηνόμαστε να μας κατευθύνουν εκείνες. Η οχλοκρατία είναι η ακραία μορφή αυτής της συμπεριφοράς: το άτομο αποποιείται κάθε ευθύνη και συμπεριφέρεται σαν μέλος ενός κοπαδιού.

Λέει ο Βρετανός συγγραφέας Τέρρυ Πράτσετ: «Το IQ του όχλου ισούται με το IQ του πιο ηλιθίου που βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν διαιρεμένο διά του πλήθους του».

Συχνά παρασυρόμαστε από χυδαίες αντιλήψεις, χρησιμοποιούμε χυδαία γλώσσα, η αυτοάμυνά μας εξασθενεί. Κατά κάποιον τρόπο χάνουμε τον εαυτό μας — ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε: «Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι». Για να διατηρήσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται ένστικτο και αυστηρότητα στην επιλογή των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Χρειάζεται ένστικτο και αυστηρότητα στην επιλογή των συζητήσεων και των πράξεων στις οποίες συμμετέχουμε. Το ερώτημα είναι ένα: θα το έλεγα αυτό, θα έκανα το Α ή θα έκανα το Β αν ήμουν μόνος; Θα έλεγα το Α ή το Β, θα έκανα το Α ή το Β αν έπρεπε να αναλάβω ολόκληρη την ευθύνη;

Καλό είναι να μη συζητάμε πράγματα που είναι σημαντικά για μας με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και δεν εμπιστευόμαστε. «Ου πάντα τοις πάσι ρητά» (δεν λέγονται όλα σε όλους) έγραφε ο Πυθαγόρας ο Σάμιος. Οι άνθρωποι μπορούν να παρερμηνεύσουν, να διαστρεβλώσουν, να κουτσομπολέψουν.

Ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν διακεκριμένα πρόσωπα. Και να θυμόμαστε πως ο φθόνος των άλλων για μας δεν είναι παρά συντετριμμένος θαυμασμός.

Max Exelman, 61 Μαθήματα καθημερινής σοφίας από τους στωικούς εκδ. Πατάκη

 Πηγή