Ένα άρθρο του Παναγιώτη Νταβέλου
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023. Ώρα: 23:21. Τοποθεσία: Τέμπη, Θεσσαλία.
Δεδομένα και στοιχεία ορόσημα, που μας σημάδεψαν όλους. Μία ημερομηνία ορόσημο, που σημάδεψε και έβαψε με ανθρώπινο αίμα τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. 57 νεκροί και δεκάδες τραυματίες σημείωσαν το τραγικότερο σιδηροδρομικό ατύχημα στην ιστορία της Ελλάδας, και όχι μόνο. Η χώρα τέθηκε αυτομάτως σε τριήμερο εθνικό πένθος με τα έκτακτα δελτία ειδήσεων να μεταφέρουν διαρκώς και κατ’ αποκλειστικότητα τα νέα από το σημείο της τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που έλαβε χώρα όχι σε θέατρο, αλλά σε ράγες τρένου και με ηθοποιούς αληθινούς, καθημερινούς ανθρώπους, ανάμεσά τους δεκάδες φοιτητές και νέα παιδιά. Πενήντα και πλέον οικογένειες δε θα ξαναντικρήσουν τους συγγενείς τους και γονείς θα περιμένουν σε όλη τους τη ζωή να φτάσει το παιδί τους στον τερματικό σταθμό. Θα πρέπει να συνεχίσουν τις ζωές τους κουβαλώντας αυτό το τεράστιο κενό μέσα τους.
Το πανελλήνιο συγκλονίστηκε και εδώ και μια εβδομάδα, δεν έχει υπάρξει ημέρα που να μην περάσουν από το μυαλό μας σκέψεις όπως: «Θα μπορούσα κάλλιστα να ήμουν εγώ στη θέση τους…». Προσπαθούμε να φανούμε δυνατοί και ψύχραιμοι, προσπαθούμε να μη το σκεφτόμαστε, όμως μάταια. Δεν είναι εύκολο να πατήσεις ένα «Skip» και να προχωρήσεις. Είναι κάποια πράγματα, που πολύ απλά δεν τα ξεπερνάς εύκολα. Είναι απλά αδύνατον!
Παράλληλα, εδώ και μια εβδομάδα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα μπαράζ ανατριχιαστικών αποκαλύψεων για τη φύση και το ποιόν του «μοιραίου» σταθμάρχη, για ένα ατελές και επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια σιδηροδρομικό δίκτυο, για μια πολυετή λανθασμένη διαχείριση από πλευράς του κράτους και της πολιτείας, για μια Ελλάδα που… σκοτώνει τα παιδιά της. Για μια Ελλάδα που είναι κυριολεκτικά αφημένη στη μοίρα της. Χρειάστηκε να θρηνήσουμε 57 ανθρώπινες ζωές, για να ξυπνήσουμε. Χρειάστηκε να θρηνήσουμε 57 νεκρούς, για να καταλάβουμε ότι δε ζούμε σε μια ουτοπική κοινωνία, αλλά σε μια κοινωνία που δεν προβλέπει και δε μεριμνάει για την ασφάλεια των πολιτών της. Εδώ και μια εβδομάδα, η χώρα έχει ξεχυθεί στους δρόμους με πανό πλακάτ και συνεχείς απεργίες, με αποκορύφωμα το σημερινό, επιζητώντας… τα αυτονόητα.
Ας ελπίσουμε, οι άνθρωποι που πέθαναν με αυτό τον άδοξο τρόπο, να έγιναν η ύστατη αφορμή για εμάς, να επιδιώξουμε τα αυτονόητα. Ας ελπίσουμε, αυτό να ήταν το τελευταίο ατύχημα-δυστύχημα κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες. Ας ελπίσουμε, οι άνθρωποι αυτοί, να είναι οι τελευταίοι που πεθαίνουν στο βωμό της αναρχίας και της αναξιοκρατίας. Ας Ελπίσουμε, η φωνή αυτών των παιδιών, να μη σιωπήσει ποτέ, μα να ηχεί αιωνίως, υπενθυμίζοντάς τα λάθη μας. Ας μη θυμόμαστε αυτή την ημέρα ως τη μέρα που πέθαναν 57 άνθρωποι, αλλά ως την ημέρα που η φωνή τους άλλαξε και αφύπνισε (ελπίζουμε) ένα ολάκερο έθνος.
Θα θέλαμε να ευχηθούμε με τη σειρά μας, ολόψυχα συλλυπητήρια στις οικογένειες και στους συγγενείς των νεκρών. Ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες και τέλος, εκφράζουμε μια θερμή παράκληση προς όλους τους «μεγάλους», να μην επιτρέψουν ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο να συμβεί στα παιδιά αυτής της χώρας… σε εμάς.
And the stars were shining,
And the earth was scented.
The gate of the garden creaked
And a footstep grazed the sand…
Fragrant, she entered
And fell into my arms
Puccini, Tosca
