Tην ιστορία με το χαλβά από λάσπη την έλεγε ο παππούς της Μ. Ζουμπουλάκη: κάποιος σταμάτησε, κοίταξε το χαλβά και έκανε παρατήρηση στο μικροπωλητή. «Μα χαλβά από λάσπη πουλάς, μουσουλμάνε μου;» (κατά το «χριστιανέ μου»). Ο μικροπωλητής σήκωσε τους ώμους κι έδειξε το τράφικο της γέφυρας, «περνάνε από δω χίλιοι νοματαίοι, ο ένας στους εκατό να ψωνίσει, βγαίνω κερδισμένος». Πολλές φορές δηλαδή δεν έχει σημασία τι πουλάς αλλά πού στέκεσαι για να το πουλήσεις. Κατ’ επέκτασιν, πού έχεις στήσει μαγαζί.

Κι αν το μαγαζί σου λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο;

Επειδή έχεις πιάσει μία θέση – γύρευε εσύ πως- έχεις πιάσει ένα καλό πόστο. Ας το ονομάσουμε Καποδιστριακό για να προχωρήσει η ιστορία μας. Σε εσένα δεν θα καταφύγουν οι υπουργοί για να τους συμβουλεύσεις; Ε που να μετακινούν άλλους από τα περιφερειακά πανεπιστήμια. Δεν πειράζει που δεν κατέχεις το αντικείμενο. Ούτε ο μικροπωλητής ήξερε να κάνει χαλβά. Πούλαγε όμως. Οπόταν…

Αφήστε μια απάντηση

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων