Tην ιστορία με το χαλβά από λάσπη
την έλεγε ο παππούς της Μ. Ζουμπουλάκη: κάποιος σταμάτησε, κοίταξε το χαλβά και έκανε παρατήρηση στο μικροπωλητή. «Μα χαλβά από λάσπη πουλάς, μουσουλμάνε μου;» (κατά το «χριστιανέ μου»). Ο μικροπωλητής σήκωσε τους ώμους κι έδειξε το τράφικο της γέφυρας, «περνάνε από δω χίλιοι νοματαίοι, ο ένας στους εκατό να ψωνίσει, βγαίνω κερδισμένος». Πολλές φορές δηλαδή δεν έχει σημασία τι πουλάς αλλά πού στέκεσαι για να το πουλήσεις. Κατ’ επέκτασιν, πού έχεις στήσει μαγαζί.
Κι αν το μαγαζί σου λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο;
Επειδή έχεις πιάσει μία θέση – γύρευε εσύ πως- έχεις πιάσει ένα καλό πόστο. Ας το ονομάσουμε Καποδιστριακό για να προχωρήσει η ιστορία μας. Σε εσένα δεν θα καταφύγουν οι υπουργοί για να τους συμβουλεύσεις; Ε που να μετακινούν άλλους από τα περιφερειακά πανεπιστήμια. Δεν πειράζει που δεν κατέχεις το αντικείμενο. Ούτε ο μικροπωλητής ήξερε να κάνει χαλβά. Πούλαγε όμως. Οπόταν…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010 στις 00:13 στην κατηγορία εκπαίδευση, Ελλάδα. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.