Η Μαρία Χούκλη προλογίζει το βιβλίο του Αριστείδη Ρωμανού Μικρό ερμηνευτικό Λεξικό της ξύλινης γλώσσας που κυκλοφορεί στις 7 Ιουλίου από τις εκδόσεις Ποταμός.
«Στρατηγέ, τι γυρεύεις στη Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος;» Από πού κι ως πού ένας πολεοδόμος –έστω με την αξιοσύνη του συγγραφέα του ανά χείρας λεξικού– αναλαμβάνει να στηλιτεύσει τον μιντιακό λόγο;
Λύσαμε δηλαδή όλα τα ζητήματα της αναρχίας και της αυθαιρεσίας του ελληνικού άστεως, οπότε να δούμε τι γίνεται και με την εξαθλίωση της γλώσσας; Εύλογη σκέψη ανθρώπου των ΜΜΕ, μη αθώου του αίματος.
Θα μου πείτε βεβαίως ότι δεν υπάρχει κατοχυρωμένο μονοπώλιο στο ενδιαφέρον για τον εκφερόμενο δημόσιο λόγο. Όσοι πιστοί προσέρχονται. Αφήστε που στην περίπτωση του εν λόγω «πιστού» τα Illegal Settlements είναι ειδικότητά του. Γιατί εντέλει ο ξύλινος λόγος μοιάζει πολύ με την κακή δόμηση. Όπως έγιναν άσχημες οι πόλεις μας με την υποψία πεζοδρομίων, τις μπετοναρισμένες πλατείες, τους ακάλυπτους, τους ημιυπαίθριους, τις σοφίτες-περιστερεώνες και τα πλέι ρουμ, έτσι γελοιοποιείται η γλώσσα με τις «καταθέσεις ψυχής», τις συνεχείς πτώσεις «από τα σύννεφα», τους «υψηλούς τόνους» και το διαρκές «σοκ του πανελληνίου», τον άνευ ονόματος «25χρονο δράστη», το «ανθρωποκυνηγητό των αδίστακτων ληστών» και το «θρίλερ με τον μικρό Άλεξ» που τάισαν αμέτρητες τηλε-ώρες. Τα απεχθανόμαστε, αλλά τα ανεχόμαστε και στις δύο περιπτώσεις.
Ως εκεί καλά. Αλλά ο συγγραφέας με το παρόν λεξικό προχωράει ένα βήμα παραπέρα: δεν αρκείται στη σταχυολόγηση των ξύλινων εκφράσεων. Τις συνοδεύει και με τη μομφή ότι «… αποτελούν βασικό εργαλείο της συντελούμενης αλλοίωσης του σκοπού των ΜΜΕ και συγκεκριμένα της μετατροπής τους από μέσα Ενημέρωσης σε μέσα Επηρεασμού». Μας θυμίζει ότι η γλώσσα, οι λέξεις δεν είναι κενές ιδεολογικού φορτίου. Το Medium, μας λέει, γίνεται «υπηρεσία νοήματος», γίνεται Remedium που μειώνει την πολυπλοκότητα του κόσμου. Γίνεται πλοηγός μας σε έναν ρευστό κόσμο, με φράσεις-κλειδιά που επιτρέπουν την ανάγνωση της κυρίαρχης αφήγησης.
Ποιος προλαβαίνει να επαληθεύσει, ποιος προλαβαίνει να σκεφτεί και να επεξεργαστεί όσα άκουσε; Χρειάζεται έναν τυφλοσούρτη, έναν σκελετό πεποιθήσεων και επιθυμιών για να τα βγάλει πέρα στον ακατανόητο περίγυρο. Με την ξύλινη γλώσσα –αυτόν τον μηρυκασμό στερεοτύπων– μπορεί ο κόσμος μας να γίνεται α-νόητος, άνευ ουσιαστικού νοήματος, αλλά η επανάληψή της προσφέρει ασφάλεια. Ό,τι δηλαδή μας στερεί η πόλις.
Άρα ένας πολεοδόμος είναι απολύτως κατάλληλος για αυτήν τη δουλειά. Και σας βεβαιώ ότι το κάνει με κέφι και πολύ χιούμορ. Θα το απολαύσετε.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σε όσους τυχόν αναρωτηθούν αν κάποιος που εργάζεται στην τηλεόραση, όπως η υπογραφόμενη, νομιμοποιείται –ούσα μέρος του προβλήματος– να καταγγέλλει το πρόβλημα, απαντώ: ο Άγγλος ποιητής, Γουίλφρεντ Όουεν, ο οποίος πέθανε νέος στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πήγε στον πόλεμο όχι γιατί συμφωνούσε, αλλά για να έχει το δικαίωμα να τον κατακεραυνώσει. Συνεργάστηκε με ό,τι αποδοκίμαζε για να αποδοκιμάζει εκείνο με το οποίο συνεργάστηκε. Στο ένα χέρι το μυδράλιο και στο άλλο το mea culpa, έγραψε.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.