Το ρεπορτάζ των ΝΕΩΝ το αλίευσα από το facebook. Το είχαν ανεβάσει κάποιοι φίλοι, συνοδεύοντάς το με ελάχιστα λόγια και η αλήθεια είναι πως η είδηση σ’αφήνει άναυδο:
«Ηταν πολύ αργά το βράδυ, όταν ένα μικρό λευκό βαν σταμάτησε στον δρόμο. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα, έβγαλε μια ηλικιωμένη γυναίκα και την άφησε στο πεζοδρόμιο.
Κοίταξε γύρω του, μπήκε πάλι μέσα και έφυγε αστραπιαία».
Την επόμενη μέρα, οι περαστικοί ειδοποίησαν τον Δήμο Αθηναίων ότι μια γιαγιά σε άθλια κατάσταση βρισκόταν σωριασμένη στο πεζοδρόμιο. Ηταν το 15ο περιστατικό τα τελευταία δύο χρόνια. «Κάποιοι αφήνουν ανθρώπους στον δρόμο. Ανθρώπους ηλικιωμένους, ανθρώπους που έχουν ψυχικά προβλήματα, που είναι άστεγοι, άρρωστοι, βαριά ταλαιπωρημένοι. Ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να μιλήσουν, να μας πουν ποιοι είναι»
Tο ρεπορτάζ εμφανίστηκε ταυτόχρονα σχεδόν με δυο προσκλήσεις φίλων, μέσω του facebook, για δημιουργία δικτύου αλληλεγγύης προς τους ηλικιωμένους που θα πλήττονταν από την κρίση, κάποια ανταλλαγή ιδεών, μερικά like και το θέμα ατόνησε. Τελευταία ως χρήστης των εργαλείων κοινωνικής δικτύωσης παρατηρώ τις διάφορες συμπεριφορές αλλά διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες αν αυτά μπορούν να μετεξελιχθούν σε μια ψηφιακή κοινωνία πολιτών.
Τις περισσότερες φορές αναλισκόμαστε στον ακτιβισμό του κλικ και μετά νίπτουμε τα χείρας μας… νες πα;
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.