Ο καθηγητής κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης μετά από μία επίσκεψη σε σχολείο σχολιάζει στο Βήμα:
Ομως το πρόβλημά μας είναι το «άδικο εξεταστικό σύστημα» ή το παντελώς άδικο, ανορθολογικό και αντιπαραγωγικό εκπαιδευτικό μας σύστημα; Το ζήτημα είναι να δοθούν πολλές ευκαιρίες στους υποψηφίους ή να δοθεί η ευκαιρία και τα μέσα σε όλα τα παιδιά να σπουδάσουν ό,τι καθένα τους επιθυμεί, και κυριότατα να τους δοθεί η ευκαιρία να βρουν δουλειά, αφού τελειώσουν; Και τι στην ευχή σημαίνει αυτή η «αποσύνδεση» του σχολείου από τις εξετάσεις; Θα περιορισθεί λ.χ. αυτή η εκπαιδευτική μονοκαλλιέργεια (ας μου επιτραπεί) όπου όλοι πρέπει τα μάθουν όλα είτε το θέλουν είτε όχι; Θα εξακολουθήσουν τα αναλυτικά προγράμματα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση να θυμίζουν σταχανοβισμό, όπου καλός καθηγητής είναι εκείνος που καλύπτει ή ξεπερνά τη «νόρμα» αδιαφορώντας για την ποιότητα;
Ας παρακάμψει ο υπουργός τη γεμάτη φοβίες ΟΛΜΕ και ας επισκεφθεί έναν οποιονδήποτε σύλλογο καθηγητών της επικράτειας για να μάθει από πρώτο χέρι πως τα «πλάνα» και οι «νόρμες» της ύλης σκοτώνουν την εκπαίδευση. Η μάθηση δεν μπορεί να είναι ποσοτική, ή μόνο ποσοτική. Τη λογοτεχνία δεν τη διδασκόμαστε ποσοτικά, ούτε μαθαίνουμε τη γλώσσα με κουτάκια πολλαπλών ερωτήσεων. Η εκπαίδευση δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει με τις εξετάσεις. Ολες οι βαθμίδες, όλα τα προγράμματα πρέπει να έχουν συνοχή. Εχουν τα σημερινά; Τέλος, αυτή η όποια και όποτε έρθει «αποσύνδεση» των δαιμονικών εξετάσεων από το αγαθό σχολείο θα γίνει τζάμπα; Με τις αρχές της γνωστής μας «δωρεάν Παιδείας»;
Άρθρα (RSS)
Σταχανοβίτες, σταχανοβίτισσες,
χρόνια τώρα οι εκάστοτε κρατούντες βάφτιζαν «εθνικό διάλογο» κάθε επιπόλαιο κομματικό αυτοσχεδιασμό στο χώρο της Παιδείας. Η πολιτική μυωπία, ταυτόσημη με τον κομματικό αυτισμό, τους οδηγούσε σε ανιστόρητους εκπαιδευτικούς πειραματισμούς. Αποτέλεσμα η απαξίωση της εκπαιδευτικής πράξης, η απορρύθμιση της παιδείας και κατ? επέκταση η προϊούσα αποσύνθεση της κοινωνίας. Σ? όλα αυτά τα μεταρρυθμιστικά ναυάγια οι κυβερνώντες με εύσχημο, μα πάντοτε προσχηματικό τρόπο, καλούσαν τον εκπαιδευτικό σε «ειλικρινή» διάλογο για να του φορτώσουν στη συνέχεια τα κρίματα της Παιδείας.
Και σήμερα πάλι, μέσω του «εθνικού» διαλόγου, καλούμαστε να μετατραπούμε στην ουσία σε θλιβερούς κομπάρσους του τελευταίου ριμέϊκ μιας κακόγουστης ταινίας με θέμα την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Έναν προσχηματικό «εθνικό διάλογο», λίγον καιρό μετά τη μαθητική έκρηξη του Δεκεμβρίου και μεσούσης της σοβαρής οικονομικής κρίσης, η σπουδή για τον οποίο αποκαλύπτει την πιεστική ανάγκη να αποφορτιστεί το τεταμένο κλίμα στο χώρο της Παιδείας και της κοινωνίας, με «θεαματικά» πυροτεχνήματα που «φωτίζουν» μόνο στιγμιαία το θολό τοπίο της εκπαίδευσης.
Δεν αντιμετωπίζουν, ωστόσο, ούτε καν αγγίζουν την ουσία του προβλήματος.
? Γιατί μαρτυρούν ύποπτες προθέσεις οι αριθμητικοί συσχετισμοί στη σύνθεση του ΕΣΥΠ.
Δεκαεπτά (17) εκπρόσωποι του Υπουργείου, έξι (6) αντιπρόσωποι των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών και απόφαση που θα ληφθεί κατά πλειοψηφία!
Το μόνο που εξασφαλίζεται έτσι είναι να θεωρηθούν οι εκπαιδευτικοί συνυπεύθυνοι στο μελλούμενο εκπαιδευτικό ναυάγιο.
? Γιατί δεν νοείται «διάλογος από μηδενική βάση» όταν παράλληλα με τη διεξαγωγή του ψηφίζονται νόμοι σχετικά με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια από τα ΕΠΑΛ, ή όταν δε λαμβάνεται υπ? όψιν η αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας σχετικά με τα ΚΕΣ.
Διαλέγομαι θα πει συζητώ υπό όρους, με προϋποθέσεις και με επιδιώξεις. Με ατζέντα που καθορίζεται από κοινού.
? Γιατί είναι ολέθρια πλάνη να εστιάζεται το πρόβλημα της Παιδείας αποκλειστικά στο Λύκειο, όπως διατείνεται ο αρχιτέκτονας της μεταρρύθμισης Γ. Μπαμπινιώτης.
Το πρόβλημα έχει βαθύτερες ρίζες που πρέπει να αναζητηθούν και στις προηγούμενες σχολικές βαθμίδες. Εκεί που χτίζεται η σχέση του μαθητή με το σχολείο.
? Γιατί δεν αντιμετωπίζονται οι πραγματικές ανάγκες της Παιδείας μόνο με διορθωτικές αλλαγές στο σύστημα πρόσβασης στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η πείρα μας έχει διδάξει ότι κάθε «μεταρρύθμιση» του εξεταστικού συστήματος καταλήγει αναπότρεπτα στην ενίσχυση της παραπαιδείας και την οικονομική αφαίμαξη της ελληνικής οικογένειας.
? Γιατί δεν συζητείται καν το ζήτημα της χρηματοδότησης της Παιδείας, που αποτελεί βασικότατη προϋπόθεση για την όποια αναβάθμισή της.
Για το 5% για την Παιδεία, ας μη μιλήσουμε. Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάμε για σκοινί ?
Να το πούμε ξεκάθαρα.
Τα παιδιά μας δείχνουν την αποστροφή τους στο δημόσιο σχολείο.
Γιατί νιώθουν ότι σ? αυτό φυλακίζεται η δημιουργική τους διάθεση, η ανάγκη τους να ονειρεύονται έναν καλύτερο εαυτό σ? έναν ανθρωπινότερο κόσμο. Γιατί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει το ουσιαστικό από το επουσιώδες, με αποτέλεσμα να τους κλέβει τον πολύτιμο χρόνο τους, άρα την ίδια τους τη ζωή. Κι ο κατάλογος των αιτίων αυτής της αποστροφής είναι ανοιχτός ?
Για όλους τους παραπάνω λόγους άλλωστε, ο υπουργός, ακόμη κι αν επισκεφθεί “έναν οποιονδήποτε σύλλογο καθηγητών της επικράτειας”,
πρώτον δεν είναι βέβαιο ότι θα μάθει πολλά πράγματα από πρώτο χέρι, διότι μπορεί και να συναντήσει “καλούς σταχανοβίτες καθηγητές”,
και δεύτερον, ακόμα κι αν μάθει, ποιος αλήθεια πιστεύει ότι έχει ο ίδιος και το όλον σύστημα που υπηρετεί την παραμικρή διάθεση να προωθήσει την όποια ποιότητα;
Ταύτα και μένω στο λυκειακό κολχόζ μου για να βοηθήσω ως καλή σταχανοβίτισσα την επίτευξη της Νέας …… ετούς Μεταρρύθμισης.
Υ.Γ. Έλεγε καλός φίλος και συνάδελφος : “Αυτή είναι η πέμπτη. Στην έκτη μεταρρύθμιση της καριέρας μου θα βγώ στη σύνταξη.” Εμείς που μάλλον οδεύουμε ακάθεκτοι για τη ντουζίνα, θα αντέξουμε άραγε;