Τα λόγια της Λένας Κιτσοπούλου “μπερδεύονται” με το κείμενο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, η Λυδία Φωτοπούλου ερμηνεύει και… η “Γκόλφω” γράφει τη δική της ιστορία στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου
Είν’ η αγάπη φονικό που ζωντανό σ´ αφήνει.
Είν´ η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
και κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω.
Ειν´ η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
μα από τη γη τα πόδια σου δε λες να ξεκολλήσεις.
Είν´ η αγάπη χείμαρρος χιμάει και σε συντρίβει.
Αρρώστια είναι ν αγαπάς αρρώστια που σε λιώνει
μα δε γυρεύεις γιατρικό δε θέλεις να μερώσεις
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σ´ανοίγει
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα,
στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015 στις 17:48 στην κατηγορία Θέατρο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.