Από τη μαθήτρια Ρένα Λαδάκη
Μία περίεργη μέρα ξημέρωσε για μένα σήμερα. Τα συναισθήματά μου είναι έντονα. Βλέπω το βουνό κι αναρωτιέμαι μήπως η θλίψη μου θα αποδράσει εκεί πάνω, μήπως η ηρεμία θα βρει τη δική μου ψυχή. Μα είναι τόσο ψηλά. Τα φύλλα των δέντρων λυγίζουν μπρος και πίσω με τον αέρα να οδηγεί τους δικούς του χορούς. Όλα φαίνονται διαφορετικά εκεί πάνω. Αυτή η ανάγκη να ξεφύγω, να ανέβω ψηλά είναι ανεξήγητη, κάτι με ωθεί. Θα ανέβω, θα διασχίσω το μονοπάτι της γαλήνης, θα απαλλαγώ από κάθε έγνοια που βασανίζει το μυαλό και την καρδιά μου.
Ξεκινώ. Ο δρόμος μοιάζει δύσκολος, όμως τίποτα δεν με κρατά πίσω. Μία δύναμη με σπρώχνει να φτάσω στην κορυφή αν και η λογική μου δεν βρίσκει πάτημα· απλά με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί, γιατί το κάνω αυτό. Κι όμως ενώ η σκέψη είναι βήματα πίσω, η καρδιά μου είναι άπειρα βήματα μπροστά και το σώμα μου είναι απλά μία μάζα· μία μάζα που ακολουθεί τις εντολές της καρδιάς μου. Η λογική με πλήγωνε πάντοτε, δεν ήθελα να την ακούω, χάλαγε τη μαγεία της ζωής. Ο πόνος στα πόδια μου όσο ανεβαίνω είναι όλο και πιο έντονος. Το έδαφος είναι απότομο και σκληρό. Παρόλ΄αυτά η ανάγκη να φτάσω στο ψηλότερο σημείο μεγαλώνει. Ο αέρας που με χαϊδεύει και το απαλό σφύριγμά του που περνάει μέσα από τις φυλλωσιές με κάνει πιο δυνατή, με γεμίζει ελπίδα. Κι όσο ανεβαίνω, όλα ομορφαίνουν. Το κουράγιο μου ανταμείβεται και η πραότητα κυριεύει την ψυχή μου. Μα πώς; Πώς γίνεται ο πόνος να εξαφανίζεται ολοκληρωτικά μπροστά στο θέαμα αυτής της ομορφιάς. Μα πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε τη φύση· διέξοδο σε όλα μας τα προβλήματα. Όλο και κοντεύω, νιώθω το αγέρι να χτυπά πιο δυνατά.
Εδώ είναι. Να! Αυτή είναι η απόλυτη ηρεμία. Φαίνονται τα πάντα από την κορυφή του βουνού. Ω Έξυμνέ μου, ατελείωτη είναι η ομορφιά σου, ατελείωτα και τα συναισθήματα που μου δημιουργείς. Δεν θέλω να γυρίσω. Νιώθω τη φύση να σκαρφαλώνει πάνω στο κορμί μου και τον αέρα να με στριφογυρίζει. Αυτό έψαχνα πάντοτε· ένα μέρος να αισθανθώ ο εαυτός μου, να είμαι η Σαπφώ που επιθυμώ, να γράψω παρέα με τη μοναξιά μου και γύρω μου να μην υπάρχει τίποτα παρά μόνο η φύση. Άξιζε η δύσκολη διαδρομή. Το μυαλό μου και η καρδιά ισορροπούν. Η έμπνευση ρέει σε όλο μου το είναι. Μα όχι! Τώρα θα πλαγιάσω εδώ, κάτω από τη γέρικη βελανιδιά. Θα ξεκουράσω την ταραγμένη μου ψυχή και θα αφήσω το κορμί μου ελεύθερο. Θα σπάσω τα δεσμά που με εμποδίζουν να γαληνεύσω. Θα κλείσω τα μάτια, η πανέμορφη αυτή εικόνα θα χαθεί· οι ήχοι θα κυριαρχήσουν κι όλα τ΄άλλα θα εξαφανιστούν. Και ορίστε που φτάνοντας στην κορυφή, κορυφώνονται όλα μου τα συναισθήματα και χάνονται ταυτόχρονα.
