Ποίημα της μαθήτριας Μαρίτας Στεφανέλλη εμπνευσμένο από στίχους της Σαπφώς. Το ποίημα ολοκληρώνεται με παράθεση αυθεντικών στίχων από τη Σαπφώ σε μετάφραση.
Ποιος είναι ο φοβερός εχθρός που τυραννά την ψυχή μου;
Ο πόνος θαρρείς αλλιώτικος, βαθύς
Κι όμως ευλογία των Θεών
Καμια κατάρα δεν γεννιέται δίχως ευχή
Κανένα κακό δίχως το καλό να πλανιέται
Η ψυχή ξεριζώθηκε για την αγάπη
Δεν φώναξε παρά χαμογέλασε κρυφά
Ήξερε πως ήταν μάταιη θυσία, ένα δώρο στο κενό
Τα νήματα δεν τα κινά πια η λογική
Το ν’ αγαπάς ποτέ δεν είναι λάθος
Εκτός αν δεν σ’ αγαπά
Πολιορκώ μια πόλη που δεν θα πέσει ποτέ
Εκτός αν συμβεί από μέσα⸱
Βυθίζομαι στον ωκεανό της αμφιβολίας
Μα δεν έχει σημασία καμιά
Ο κόσμος λάμπει πιο πολύ τώρα
Τ’ αστέρια της νύχτας με οδηγούν
Και οι αλυσίδες μου είναι καμωμένες στο σκοτάδι
Το πανέμορφο τριαντάφυλλο που και που μαραίνεται, ξεχνιέται
Πάλι όμως εμφανίζεται
Λευκό στο χρώμα της ελπίδας
Με τρυπά με τ’ αγκάθια του ανελέητα, μέρα νύχτα
Και πάλι το κρατώ τρυφερά
Σφιχτά να μη το χάσω
Η ομορφιά του κάνει τα δάκρυα μου να κυλάνε
Δεν έχει σημασία καμιά
Η φλόγα σιγοκαίει περιμένοντας⸱
Περιμένοντας να σβήσει ή ν’ αποδράσει
Ποιος είναι τελικά ο φοβερός εχθρός;
Εκείνος που λέγεται και πόθος
Ίσως μοίρα, πεπρωμένο
«Ο έρωτας με συγκλονίζει πάλι
Γλυκός πικρός μου παραλύει τα μέλη
Ερπετό που σέρνεται κι αδύνατο να του ξεφύγεις».
