Ποίημα εμπνευσμένο από τον μύθο της Σαπφώς και του Εξύμνου. Το ποίημα ολοκληρώνεται με παράθεση αυθεντικών στίχων από τη Σαπφώ σε μετάφραση.
Ποίηση: Μαρίτα Στεφανέλλη
Ζωγραφική: Ράνια Νείρου
Μια σκιά στέκει μονάχη στην κορυφή
Να την βλέπεις;
Κοιτά την θάλασσα και σκέφτεται
Αναρωτιέται πώς θ’ αντέξει
Είναι πολλά που κρύβει μέσα της
Όπως το χώμα ιστορίες που δεν γράφτηκαν ποτέ
Ο πόνος της σαν τα κύματα που χτυπούν αλύπητα τα βράχια
Ο πόθος της σαν τη λάβα στα σωθικά της γης
Τα σύννεφα έχουν όλα την ίδια μορφή⸱ το πρόσωπο
Και ξέρει πως οι θεοί την καταράστηκαν
Γιατί αυτό το βλέμμα ποτέ δεν θα σταθεί επάνω της
Το πέπλο της μοναξιάς την αγκαλιάζει
Κι έτσι τολμά ν’ αφήσει κρυφά ελεύθερο το φυλακισμένο δάκρυ
Μόνη της παρηγοριά οι λέξεις
Που γεννιούνται ενώ κοιτά την κατάφυτη πεδιάδα
Και τη θάλασσα να λαμπυρίζει σε κάθε άγγιγμα της ηλιαχτίδας
Αν κοιτάξεις προσεκτικά θα τη δεις να ψυθιρίζει⸱
«Ο έρωτας συγκλόνισε τον νου μου σαν τον άνεμο που ορμά επάνω στις βελανιδιές»
