Φεβ 10
25
«Βγαίνω στην αυλή, πάω λίγο πιο έξω στο δάσος και προσπαθώ να διώξω τους λύκους και τις αρκούδες που μαζεύονται. Πέρυσι μια αγέλη λύκων έφαγε δύο γαϊδουράκια. Δεν τα πρόλαβα, βγήκαν στο δάσος, τα περικύκλωσαν και τους επιτέθηκαν. Κάπως έτσι περνάνε οι μέρες εδώ πάνω στο βουνό».
Αν για κάποιους αυτά που περιγράφει ο Γιάννης Δεληγιάννης, 70 ετών, είναι σκηνές από ντοκιμαντέρ στο Αnimal planet, για εκείνον είναι στιγμές από την καθημερινότητά του. Τα τελευταία επτά χρόνια ζει στην Αετομηλίτσα Ιωαννίνων στον Γράμμο, σε υψόμετρο 1.490, που είναι ένα από τα δεκάδες ορεινά χωριά των οποίων οι κάτοικοι, ιδιαίτερα τον χειμώνα, μετριούνται στα δάχτυλα. Αυτοί οι ερημίτες δεν έχουν στην καθημερινότητά τους τη βιασύνη και το στρες των ανθρώπων της πόλης, δεν τους λείπουν όμως ούτε οι ασχολίες ούτε τα ενδιαφέροντα.
«Παλιά το χωριό είχε 500 ανθρώπους και στο σχολείο πήγαιναν 80 παιδιά. Τώρα μένω εγώ και ο Αλβανός φύλακας». Το χωριό σφύζει από ζωή τα καλοκαίρια, όταν οι παλαιοί κάτοικοι επιστρέφουν για να κάνουν τις διακοπές τους. Το όνειρο
Ο χειμώνας όμως είναι δύσκολος για τον κ. Δεληγιάννη και τον Αλβανό φύλακα με τη γυναίκα του. Ο κ. Δεληγιάννης μάλιστα επέστρεψε για να απολαμβάνει αυτή την ζωή έπειτα από πολλά χρόνια απουσίας στη Θεσσαλονίκη, όπου διέμενε και διατηρούσε ταβέρνα. «Αυτό που ονειρευόμουν πάντα ήταν όταν πάρω τη σύνταξή μου να έρθω και να μείνω στο χωριό. Δεν μου λείπει τίποτα, τα έχω όλα. Αν χρειαστώ κάτι κατεβαίνω με το αυτοκίνητο στα Γιάννινα. Και φυσικά δεν φοβάμαι. Πιο πολύ με φοβίζουν οι άνθρωποι από ό,τι τα άγρια ζώα».
«ΕΠΟΧΙΚΟΙ» ΚΑΤΟΙΚΟΙ
Δεκάδες οικισμοί σε όλη τη χώρα αποκτούν ζωή μόνο το καλοκαίρι
Τον χειμώνα μένουμε πέντε άνθρωποι
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΝΑΙ όλοι κι όλοι οι κάτοικοι του χωριού Ζούζουλη που είναι χτισμένο στα 1.060 μ. στις πλαγιές του Σμόλικα. Ένας από αυτούς είναι ο Χαρ. Παύλου, 68 ετών. Όπως λέει, η Ζούζουλη μέχρι το 1940 είχε περίπου 500 κατοίκους, όταν όμως άρχισαν οι κατολισθήσεις οι κάτοικοι την εγκατέλειψαν. «Με τις κατολισθήσεις το χωριό άρχισε να ερημώνει. Άλλοι έφυγαν για τις πόλεις και άλλοι για το εξωτερικό. Εγώ έφυγα για τη Γερμανία το 1974». Η ζωή και ο ρυθμός της καθημερινότητας στο χωριό ήταν για τον κ. Παύλου μύχιος πόθος. «Ήθελα να επιστρέψω μετά τη σύνταξή μου και να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου εδώ. Ευτυχώς, όλα μου ήρθαν όπως τα ήθελα και κατάφερα να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου». Το χωριό το καλοκαίρι αποκτά ζωντάνια. Τους δύσκολους μήνες του χειμώνα, εκτός από τον κ. Παύλου, στη Ζούζουλη μένουν η κ. Ελευθερία με τον σύζυγό της Δημήτρη Παύλου και η κ. Ανδρομάχη με τον σύζυγό της Δημήτρη Λάζο. Από τις πιο ευχάριστες στιγμές, όπως λέει ο κ. Παύλου, είναι «όταν μαζευόμαστε γύρω από το τζάκι. Θυμόμαστε στιγμές και προσωπικές ιστορίες αλλά και διάφορες άλλες, που σκαρώνουμε. Είναι η αγαπημένη μας συνήθεια να φτιάχνουμε παραμύθια.
Έτσι πολεμάμε με τον χρόνο που περνάει δύσκολα εδώ πάνω».
«Η νύφη έφυγε, δεν ήθελε να ζει εδώ»
«ΠΡΙΝ ΑΠΟ λίγο καιρό χώρισε ένα ζευγάρι αρραβωνιασμένο γιατί τέθηκε το ζήτημα της διαμονής. Όταν η κοπέλα κατάλαβε ότι θα έμενε μόνιμα στο χωριό διέλυσε τον αρραβώνα. Αυτό αρχίζει να με προβληματίζει κι εμένα». Ο Πέτρος Σερέτης είναι 29 ετών και ζει μόνιμα σε ένα μικρό χωριό, την Οξυά Βιτσίου Καστοριάς, όπου οι κάτοικοι χειμώνα ή καλοκαίρι δεν ξεπερνούν τους 35. Τα χωριά με τους ελάχιστους κατοίκους στην Ελλάδα είναι πολλά, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις τα καλοκαίρια σφύζουν από ζωή καθώς ο πληθυσμός τους αυξάνεται.
Σύμφωνα με τον κ. Σερέτη, δεν συμβαίνει το ίδιο και με δικό του χωριό. «Ο πληθυσμός του χωριού δεν αυξάνεται πολύ το καλοκαίρι.
Αυτοί που έχουν αποφασίσει να μείνουν μόνιμα έχουν φτιάξει τα σπίτια τους και μένουν. Εκείνοι που έχουν φύγει επιλέγουν άλλο τόπο διακοπών». Η κίνηση του χωριού θα μπορούσε, σύμφωνα με τον κ. Σερέτη, να είναι αυξημένη τον χειμώνα αφού σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων υπάρχει το χιονοδρομικό κέντρο του Βιτσίου. Δεν υπάρχουν όμως οι υποδομές που θα μπορούσαν να στηρίξουν την ανάπτυξη του χειμερινού τουρισμού.
Ησυχαστήριο έπειτα από μια ζωή στα καράβια
ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ των χωριών τα οποία τον χειμώνα σχεδόν ερημώνουν, αλλά το καλοκαίρι σφύζουν από ζωή είναι και τα Ψιανά στη Δομνίστα Ευρυτανίας. Εκεί περνάει τους χειμώνες του ο Θανάσης Μαντζής όπως και δύο γυναίκες οι οποίες επιμένουν μαζί με αυτόν- όπως λέει- να φυλάττουν Θερμοπύλες! «Τρεις άνθρωποι είμαστε όλοι κι όλοι στο χωριό, αλλά όσο ανοίγει ο καιρός αυξανόμαστε». Το Πάσχα αρχίζουν να έρχονται οι συνταξιούχοι και έως τα τέλη Μαΐου οι κάτοικοι αυξάνονται στους 80. Το καλοκαίρι ο αριθμός τους πενταπλασιάζεται. Όπως λέει ο κ. Μαντζής τα χειμωνιάτικα βράδια είναι δύσκολα, αλλά η αγάπη που έχουν για το χωριό τους δεν τους επέτρεψε να το εγκαταλείψουν. «Ήμουν 30 χρόνια ναυτικός, έζησα ό,τι ήθελα να ζήσω και δεν έκανα οικογένεια. Αυτό που ονειρευόμουν πάντα ήταν να γυρίσω στο χωριό και να ζω κοντά στη φύση. Έχουμε όλες τις ανέσεις και φυσικά τις ασχολίες μας. Οι κήποι με τα εποχικά προϊόντα απορροφούν τον περισσότερο χρόνο μας και γι΄ αυτό ίσως δεν αισθανόμαστε μοναξιά, έχουμε πάντα κάτι να κάνουμε. Εκτός από τους κήπους, οι δύο γυναίκες που μένουν στη Δομνίστα έχουν και τα ζώα τους, κάτι που εγώ αποφεύγω. Όχι γιατί δεν τα αγαπώ, αλλά γιατί τα ζωντανά θέλουν φροντίδα κι εγώ φεύγω αρκετά συχνά».
«Με κουβέρτες και το καλοκαίρι»
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΑΝΙΟΣ είναι ένας από τους δέκα μόνιμους κατοίκους στην Καστριώτισσα Φωκίδας. Το καλοκαίρι όμως ο αριθμός τους αυξάνεται. «Το καλοκαίρι είμαστε περίπου χίλια άτομα. Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 1.160 οπότε είναι ιδανικά γι΄ αυτούς που θέλουν δροσερό καλοκαίρι. Τα βράδια πολλές φορές σκεπαζόμαστε με κουβέρτες» μας λέει. Όσο ευχάριστα είναι τα καλοκαίρια τόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες για τους κατοίκους που μένουν τον χειμώνα στο χωριό. «Δεν είναι πολύ εύκολο, αλλά λίγο τα ζωντανά μας, λίγο η τηλεόραση περνάει ο καιρός. Μου αρέσει η ηρεμία που έχουμε. Όταν θέλω κίνηση, κατεβαίνω με το αυτοκίνητο στο Λιδορίκι. Κάνω τα ψώνια μου, τη βόλτα μου και όταν βαρεθώ επιστρέφω στο χωριό».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4562058&ct=1
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.